Beatu de Valcavado
El Beatu de Valcavado ye un manuscritu —copia de los Comentarios al Apocalipsis de San Juan de Beatu de Lliébana—, escritu y allumáu por un monxu llamáu Oveco nel añu 970, nel antiguu Monesteriu de Valcavado de la provincia de Palencia.[1]. Atopar na Biblioteca Histórica de Santa Cruz de Valladolid.
| Beatu de Valcavado | |
|---|---|
| [In Apocalipsis] | |
 | |
| Llocalización | |
| Situación |
Biblioteca de la Universidad de Valladolid - Biblioteca Histórica de Santa Cruz (es)  |
| Coleición |
Biblioteca de la Universidad de Valladolid - Biblioteca Histórica de Santa Cruz (es) |
| Coordenaes | 41°39′08″N 4°43′17″W / 41.652225°N 4.721397°O |
| País | España |
| Datos | |
| Autor | Oveco |
| Añu | 970 |
| Xéneru | arte sacro |
| Movimientu |
Iluminación altomedieval española (es) |
| Materiales | Pergamín |
| Altor | 35,5 cm |
| Anchor | 26,5 cm |
| Web oficial | |
 | |
Historia editar
Nel añu 970 sol reináu de Ramiro III de Lleón, moraba nel monesteriu de Valcavado un monxu, que dempués aportó a santu, llamáu Oveco que copió y realizó miniaturas d'un beatu en fueyes de pergamín, por orde del so abá Sempronio, l'orixinal del mesmu foi escritu por San Beatu nel monesteriu de Santu Toribiu de Lliébana, ente los años 765-775, que les sos copies aportaron a reproducíes unes 32 vegaes. El manuscritu de Oveco, caltener na ilesia de la llocalidá hasta'l sieglu XVI, dende onde pasó a Lleón y dempués a Madrid a manes d'un secretariu de Felipe II d'España. Nel sieglu XVII atopar nel Colexu de xesuites de San Ambrosio en Valladolid, y cuando por orde de Carlos III d'España espulsar a los xesuitas, tol conteníu de la biblioteca pasó a la Universidá de Valladolid.[2]
Descripción editar
Ye conocíu tamién col nome de Beatu de Valladolid. Consta de 230 folios (más catorce sumíos) de 35,5 x 24,5 cm y contién en total 87 miniaturas y numberoses lletres capitales calteníes en bon estáu. La téunica realizar col barnizáu a la cera sobre'l pergamín, y con pigmentos d'azurita, malaquita y cinabriu realizaos per mediu d'amiestu de güevu, miel o cola, consiguiendo asina un colores vivos. Les figures de los personaxes llinden el so dibuxu con una llinia y la so espresividá amosar nos grandes güeyos almendrados. En munchos márxenes de les páxines atópense numberoses anotaciones añadíes por el mesmu autor, de xuru mientres la revisión del so trabayu y otres posteriores realizaes n'otros sieglos.[3]
La ellaboración del manuscrito se realizó en un plazo muy corto, del 8 de xunu al 9 de setiembre del año 970, en el folio 3 se encuentra, dando confirmación a estas fechas, esta inscripción:«Initiatus est liber iste Apocalipsis Joahnni VI idus junius et pinibit exaratus VI idus septembris sub era VIII».[2]
Una de les primeres frases que pueden lleese nel beatu ye:«Hoc opus tu fieret prae-dictus Abbas Sempronius instanter egit, cui ego Oveco indignus mente obediens devota depinxi». Tamién se añader la fecha con estes pallabres: «Anno Domini 970».[4]
Europeana 280 editar
N'abril de 2016, el códiz «Beatu de Valcavado» foi escoyida como una de los quince obres artístiques más importantes d'España pol proyeutu Europeana. Europeana pro (ed.): «La seleición de obras de arte de un país a Europeana 280: España» (inglés).</ref>
Galería editar
 |
 |
Referencies editar
- ↑ Martínez y Pérez, 20 de xunetu de 1967, p. 251.
- ↑ 2,0 2,1 García-Diego y Alonso Montes, 2012, p. 123.
- ↑ García-Diego y Alonso Montes, 2012, p. 123-126.
- ↑ Menéndez Pidal, 2003, p. 92.
Bibliografía editar
- Pablo García-Diego; Diego Alonso Montes (2012). La Miniatura Altomedieval Española. Visión Libros. ISBN 9788490112526.
- Lucrecio Martínez y Pérez (20 de xunetu de 1967). «El monasterio de Valcavado y San Beato de Liébana». Voces de dentro y de fuera.
- Gonzalo Menéndez Pidal (2003). Varia mediavevalia: Mozárabes y Asturianos. Real Academia de la Historia. ISBN 9788495983145.
Datos: Q23935016
Multimedia: Valcavado Beatus
