Idioma érnico
L'idioma érnico o antiguu érnico (tamién hérnico) ye una llingua itálica bien pocu documentada del centru d'Italia nel territoriu de de los hérnicos o hernicī.
 | |
|---|---|
| Faláu en | Italia |
| Rexón | centro península itálica |
| Falantes | Llingua muerta |
| Familia | Indoeuropees |
| Estatus oficial | |
| Oficial en | Nengún país |
| Reguláu por | Nun ta reguláu |
| Códigos | |
| ISO 639-1 | nengún |
| ISO 639-2 | ine
|
| ISO 639-3 | |
 Llingües itáliques na Edá del Fierro, el lepóntico na metá sur d'Italia correspuende a l'área I6 del mapa. | |
Historia editar
Los érnicos ocuparon una rexón del Latium al sureste de la ciudá de Roma. Tradicionalmente consideróse que falaben dalguna forma de sabín o marso. Ye probable que, como otros pueblos de los montes d'Italia central (y. g. ecuos, marsos, sabinos) falaben una llingua del grupu sabélico. Sicasí apocayá apaecieron testimonios escritos que reflexen una llingua distinta.
Inscripciones editar
Tradicionalmente consideróse qu'esta etnia nun dexó testimonios escritos,[1] pero apocayá afayáronse cuatro inscripciones nes escavaciones d'un santuariu en Anagnia (Anagni) asitiáu nel centru del territori de los ernicos.[2] D'estes la última inscripción diz < c.titieis.esu > (He3), Rix (2002) ve semeyances col oscu y arrexuntar dientro del grupu oscu. La inscripción He2 ye la única que da un testu de ciertu llargor inscritu sobre'l llau d'un xarrón anque ta incompletu: < matasudmomnihvidasnikait > (Rix interpreta esti testu como jmatas udmom nin hvidas nin kait[sis 'xarrón d'agua de [propietaria muyer], nun me ruempas...'). L'alfabetu usáu ta más cercanu al usáu pal llatín arcaicu que l'usáu pa otres llingües sabélicas, tantu na forma de les lletres tantu pol usu de < hv > pa representar /f/.
Referencies editar
Bibliografía editar
- Jane Stuart-Smith (2004). «3. Philology: The Evidence for the Italic Development», Phonetics and Philology: Sound Change in Italic. Oxford University Press, páx. 76-77. ISBN 0-19-9257736.
Datos: Q5908773
