Infantado
L'Infantado, tamién llamáu Infantazgo, foi una célebre institución real que surdió a mediaos del sieglu|X||s}} tantu nel Reinu de Lleón como nel Condáu de Castiella. N'esencia tratar del heriedu que recibíen les fíes solteres de los condes castellanos y de los reis lleoneses, un heriedu fartu complexa na que s'incluyíen una serie de monesterios coles sos propiedaes, siempres y cuando diches muyeres cumplieren con unos requisitos impuestos polos sos proxenitores.
Historia del Infantado editar
Nel Condáu de Castiella nació (añu 972) el 'Infantado o Infantazgo de Covarrubias', a instancies del conde Garcí Fernández y de la so esposa Ava. Foi creáu pa la fía de dambos Urraca García y venceyáu al monesteriu de San Cosme y San Damián, poniendo a la so disposición un ricu patrimoniu que la infanta supo alministrar con intelixencia.
Nel Reinu de Lleón nació'l Infantado de Lleón arriendes de la creación de Ramiro II de Lleón (ente los años 931 y 951) del monesteriu de Palat del Rei pa la so fía Elvira. Elvira profesó nesti monesteriu y foi la primera apodera o abadesa hasta que más tarde tola comunidá treslladar al monesteriu de San Pelayo.[lower-alpha 1] A partir d'esti momentu'l infantado lleonés denominóse Infantado de San Pelayo.
Tanto la Historia Silense como'l Chronicon Mundi de Lucas de Tui comenten el requisitu de virxinidá de les infantes pa poder esfrutar del heriedu. Los historiadores pudieron comprobar que non en tolos casos yera indispensable dichu requisitu y n'efeutu esti fechu acotar nel Chronicon Compostellanum escritu nel sieglu|XII||s}} que la so documentación revela que non solo les fíes solteres heredaben y rexíen sobre los señoríos sinón tamién delles casaes.[1]
Yera requisitu irrefugable qu'a la muerte de les infantes l'heriedu de los señoríos del infantado recayeren de nuevu a la corona.
Nel sieglu|XV||s}} los Reis Católicos crearon el títulu nobiliariu Ducáu del Infantado y otorgar a Diego Hurtado de Mendoza II Marqués de Santillana en 1475. Esti títulu nun tien nenguna rellación col Infantado medieval.
Ver tamién editar
Notes editar
- ↑ La ilesia del monesteriu de San Pelayo pasó a llamase años más tarde San Isidoro de Lleón.
Referencies editar
- ↑ Pérez de Urbel, Justo y González Ruiz-Zorrilla, Atilano. Historia Silense, Madrid, 1959.
Bibliografía editar
- Martín, Therese, Queen as King: Politics and Architectural Propaganda in Twelfth-Century Spain, Leiden, 2006. University of Arizona
- Pérez de Úrbel, Justo El Condáu de Castiella , Tomu II, Madrid, 1970
- Viñayo González, Antonio L’ancien royaume de Leon roman, traducíu del español al francés por Norbert Vaillant. Coleición La nuit des temps.
- Viñayo González, Antonio. Enciclopedia del Románicu en Castiella y Lleón. Lleón. Tomu V. Fundación de Santa María la Real. Centru d'estudios del Románicu. Aguilar de Campoo, 2002. ISBN 978-84-89483-77-4
Enllaces esternos editar
Datos: Q5915659
