Arte barrocu

El términu "Barrocu" designa les manifestaciones artístiques que se dan n'Europa ya Iberoamérica nel sieglu XVII y la primera metá del sieglu XVIII, dómina na qu'esti estilu va fundise col Rococó.

Orixe del términu

El términu tien el so orixe una pallabra d'orixe portugués (barrôco) que fai referencia a les perlles de forma imperfeuta o vulgar. Nun s'emplegó nes artes visuales enantes del sieglu XVIII, y nun s'empezó a utilizar como términu estilísticu hasta l'añu 1855.

Aspectos xenerales

La revalorización del Barrocu entama dende'l campu del formalismu, con Heinrich Wölfflin, quien lu presenta como un cambéu violentu de les formes del Renacimientu. Confrontiar les formes del Renacimientu coles del Barrocu va a permití-y precisar les carauterístiques del estilu, estableciendo asina cinco conceutos básicos: llinial/pictórico, superficial/non superficial, forma abierta/ forma zarrada, pluralidá/ xunidá, claridá/falta de claridá.

Cronoloxía

L'arte Barrocu entama'l so desarrollu y espardimientu dende l'añu 1600, unes décades dempués de la celebración del Conceyu de Trento (1545-1563). Dende la segunda década del sieglu XVIII, y sobre manera en Francia, el Barroco va dir fundiéndose col arte Rococó, arte deriváu direutamente de les formes barroques.

Bibliografía

• Rupert Martin, J. Barroco, Xarait Libros, 1986
• Wölfflin, H. "Conceptos fundamentales en la Historia del Arte", Espasa-Calpe, Madrid, 1970