Baldomero Fernández Ladreda
Baldomero Fernández Ladreda (18 de xunetu de 1906 – 15 de payares de 1947) foi un sindicalista, militar y guerrilleru español.
Baldomero Fernández Ladreda | |
|---|---|
| Vida | |
| Nacimientu | 18 de xunetu de 1906 |
| Nacionalidá |
 España |
| Muerte | 15 de payares de 1947 (41 años) |
| Estudios | |
| Llingües falaes |
castellanu asturianu |
| Oficiu | políticu |
| Miembru de |
Unión Xeneral de Trabayadores Partíu Comunista d'España |
| Serviciu militar | |
| Lluchó en | Guerra Civil Española |
| Creencies | |
| Partíu políticu | Partíu Comunista d'España |
 | |
Biografía
editarEmpecipia la so actividá política afiliándose a la UXT mientres trabayaba na cementera de Tudela Veguín. En 1934 participa na revolución obrera encabezando'l grupu obreru qu'asaltó la fábrica d'esplosivos asitiada en La Manxoya. Tres la finalización de la revuelta ingresa en prisión afiliándose al Partíu Comunista d'España.
Tres l'españíu de la guerra civil xunir a la llucha, al mandu de un grupu de milicianos qu'actuó'l cercu d'Uviéu. Fundó'l batallón «Ladreda»,[1] que mandó mientres dalgún tiempu. Avanzada la guerra llegaría a mandar la 8ª Brigada asturiana —darréu 179ª Brigada Mista—,[2][1] combatiendo nel País Vascu, Santander y Asturies.[n. 1] A la fin de la guerra pasó a la clandestinidá, abellugándose nos montes d'Asturies. Llegó a entamar la so propia partida guerrillera.[3]
Na clandestinidá —onde se-y conoció pol llamatu de «Ferla»—[4] xunir a la Unión Nacional Española (UNE). Fernández Ladreda convertir nuna de les principales figures de la resistencia antifranquista n'Asturies.[5] El 15 d'agostu de 1943 fundó, con Arístides Llaneza y Manuel Fernández Peón, el Comité de Milicies Antifascistes (CMA).[6] En 1945, tres la desapaición del UNE, reconstituyóse'l partíu comunista, siendo nomáu Ladreda líder p'Asturies del partíu.[n. 2] Trescurríu'l tiempu, llegó a oponese decididamente a la política oficial del PCE de rellanzar l'actividá guerrillera, según les actividaes de sabotaxe.[8] Ello llevaríalu a acabar enfrentándose cola direición del partíu nel exiliu, que tamién yera bien crítica cola so llinia d'actuación n'Asturies.[9] Acabaría siendo espulsáu del partíu,[10] en 1946.
En setiembre de 1947 ye deteníu, siendo xulgáu y condergáu a muerte, siendo executáu nel garrote llaín el 15 de payares de 1947 na cárcel d'Uviéu.[11] Sería soterráu nel campusantu civil d'Uviéu, d'onde darréu seríen sacaos los sos restos y llevaos al Campusantu de Soto Ribera.
Notes
editarReferencies
editar- ↑ 1,0 1,1 1,2 Muñiz Martín, 1976, p. 126.
- ↑ Engel, 1999.
- ↑ Mateo de la Peral, 1977, p. 308.
- ↑ Casanova et al., 2004, páxs. 212, 265.
- ↑ Vega García y Serrano Ortega, 1998, p. 98.
- ↑ García Piñeiro, 1990, p. 241.
- ↑ Gómez Parra, 1983, p. 83.
- ↑ Vega García y Serrano Ortega, 1998, p. 99.
- ↑ Garai, 2008, páxs. 233-234.
- ↑ Vega García y Serrano Ortega, 1998, p. 100.
- ↑ Vilar, 1984, p. 153.
Bibliografía
editar- Casanova, Julián; Espinosa, Francisco; Mir, Conxita; Moreno Gómez, Francisco (2004). Morrer, matar, sobrevivir. La violencia na dictadura de Franco. Barcelona: Ed. Críticu.
- Engel, Carlos (1999). Historia de les Brigaes Mistes del Exércitu Popular de la República. Madrid, Almena. 84-922644-7-0.
- Garai, Juan Ramón (2008). Celestino Uriarte. Clandestinidá y resistencia comunista. Tafalla: Txalaparta. ISBN 978-84-8136-524-5.
- García Piñeiro, Ramón (1990). Los mineros asturianos sol franquismu (1937-1962). Fundación 10 de Mayu.
- Gómez Parra, Rafael (1983). La guerrilla antifranquista, 1945-49. Revolución.
- Mateo de la Peral, Diego (1977). Historia d'Asturies. Edá contemporánea I. Ed. Ayalga.
- Muñiz Martín, Óscar (1976). Asturies na guerra civil. Ayalga.
- Vega García, Rubén; Serrano Ortega, Begoña (1998). Clandestinidad, represión y llucha política: el movimientu obreru en Xixón sol franquismu (1937-1962). Conceyu de Xixón.
- Vilar, Sergio (1984). Historia del Antifranquismo 1939-1975. Plaza & Janés.
Datos: Q5717189
