Cabezón de Pisuerga

conceyu de la provincia de Valladolid (España)

Cabezón de Pisuerga ye un conceyu de la provincia de Valladolid, España. Ta asitiáu a 12 quilómetros de la capital, en direición nordés, siguiendo'l ríu Pisuerga.

Cabezón de Pisuerga
Alministración
País España
Autonomía Castiella y Lleón
Provincia provincia de Valladolid
Partíu xudicial Valladolid
Tipu d'entidá conceyu d'España
Alcalde de Cabezón de Pisuerga (es) Traducir Victor Manuel Coloma Pesquera
Nome oficial Cabezón de Pisuerga (es)[1]
Códigu postal 47260
Xeografía
Coordenaes 41°44′02″N 4°38′45″W / 41.734°N 4.6458°O / 41.734; -4.6458
Cabezón de Pisuerga alcuéntrase n'España
Cabezón de Pisuerga
Cabezón de Pisuerga
Cabezón de Pisuerga (España)
Superficie 45.28 km²
Llenda con
Demografía
Población 3823 hab. (2023)
- 1893 homes (2019)

- 1820 muyeres (2019)
Porcentaxe 0.74% de provincia de Valladolid
Densidá 84,43 hab/km²
Más información
Estaya horaria UTC+01:00
Cambiar los datos en Wikidata

Accesu principal (dende Valladolid): carretera comarcal VA-113 a Cabezón-Valladolid. Autovía de Castiella (A-62) direición Palencia.

Historia

editar
 
Imaxe de la ponte de Cabezón de Pisuerga fechada en mayu de 1942. Reparar en primer términu a unos escolares d'escursión, y al fondu la ponte románica de Cabezón sobre'l Pisuerga.

Enclaváu nuna paraxa apoderada pol cuetu o cabezo de Altamira y estremáu en dos pel ríu Pisuerga, foi consideráu yá dende bien antiguu como un llugar de gran importancia estratéxica y defensiva.

De la dómina romana caltiénense restos de la villa de Santa Cruz na qu'apaeció abondosu material arqueolóxico xunto a un magníficu mosaicu.

Tenía un castiellu medieval, del que güei namái queden delles muertes.

En 1556 Carlos V recaló nel pueblu pa conocer al so nietu Carlos d'Austria. Tamién lo visitaron Felipe II y María Luisa Gabriela de Saboya, de que'l so paso queda constancia nun escudu ya inscripción nuna casa de la cai del ríu.

Nel sieglu XIX desenvuélvese la batalla de Cabezón el 12 de xunu de 1808 nos entamos de la Guerra d'Independencia española, onde una milicia castellana d'unos 5000 homes ye ganada pola caballería del Xeneral Lasalle, dexando'l re-ocupación de la ciudá de Valladolid poles tropes napoleóniques.

A finales del sieglu XX produzse un nuevu resurdimientu, tando en plena espansión económica, cultural y social. Supera los 1900 habitantes.Yá na segunda década del sieglu XXI, la so cercanía a la capital fizo que la población dóblese, averándose a los 4.000 habitantes

Patrimoniu

editar

El patrimoniu artístico y natural de Cabezón merez una visita pausada: la ribera, los cortaos, les bodegues, les cases cueva, cases blasonadas, la canal de Castiella, los cuetos y les sos xoyes:

  • La ilesia de La nuesa Señora de l'Asunción ye un edificiu de la primer metá del sieglu XVI, con reformes del XVII y XVIII. En 1586 el maestru cántabru Juan de Nates, realiza trazar de la so ampliación xunto con Alejandro de Lucas y Jerónimo Formosa. D'una sola nave, nel so interior destaquen los retablos de Ventura Ramos, del sieglu XVIII, una talla de la Virxe del Pumar, del XIII, y el sepulcru góticu de Don Pedro Fernández Bravo. Maxestosu'l órganu barrocu del sieglu XVIII, de Francisco Ortega Pérez.
  • La ponte ye la seña d'identidá de Cabezón. D'orixe romanu, sustituyíu na Edá Media polos cimientos del actual y reformáu nel sieglu XVII, ta formáu por cuatro güeyos de perfil ojival sobre pilastraes redondos y los otros cinco de mediu puntu sobre pilastres poligonales.
  • El monesteriu de Palazuelos, fundáu nel sieglu XIII, pertenecía a la Orde del Císter. Reformáu nel sieglu XVI anguaño ta restaurándose. Atribuyíu al maestru canteru cántabru Juan de Nates.

Ver tamién

editar

Bibliografía

editar
  • Urrea Fernández, Jesús (2003). «Cabezón de Pisuerga». Catálogu monumental de la provincia de Valladolid. Antiguu partíu xudicial de Valoria la Buena. Valladolid: Diputación de Valladolid. ISBN 84-500-8462-8.


Referencies

editar
  1. Afirmao en: Llista de Conceyos y los sos Códigos por Provincies a 1 de xineru de 2019. Data d'espublización: 8 febreru 2019. Editorial: Institutu Nacional d'Estadística.

Enllaces esternos

editar