Cultu imperial

Un cultu imperial ye una forma de relixón d'estáu nel qu'un emperador o una dinastía d'emperadores (o gobernantes con otru títulu), son adoraos como mesíes, semidioses o deidaes. Equí «cultu» usar nel sentíu de «adoración», non nun sentíu modernu peyorativu. El cultu puede ser a la personalidá nel casu d'una figura d'Evémero apocayá xubida o una d'identidá nacional, como nel imperiu etíope o imperiu xaponés) o una deidá supranacional nel casu d'estaos multiétnicos (p.e. China imperial o l'Imperiu romanu).

Historia

Na Historia de China antigua China, los emperadores yeren consideraos «Fíos del Cielu».^{[ensin referencies]} Nel Antiguu Exiptu, los faraones masculinos yeren consideraos encarnación del dios Horus, lo que derivaba de ser fíu del dios solar, Hathor (o, más tarde, Isis), o la deidá del cielu, Nut. Nel Imperiu romanu, el cultu imperial foi la veneración del emperador romanu como un dios, práutica qu'empezó con Augustu y que se convirtió n'elementu destacáu de la relixón romana. Mientres l'Imperiu incaicu, el Sapa Inca yera consideráu «fíu del dios Sol (Inti) y de la diosa Lluna (Quilla)». Polo que se refier a Xapón, antes del final de la Segunda Guerra Mundial, l'emperador xaponés pretendía ser descendiente de dioses.

Ver tamién

• Cultu imperial (Antigua Roma)
• Cultu a la personalidá
• Apoteosis

Enllaces esternos

• Datos: Q3271557