Diego Medrano

Diego Medrano Fernández (1978, Uviéu) ye un novelista, poeta y ensayista español.

Diego Medrano
Vida
Nacimientu	Uviéu, 1978 (45/46 años)
Nacionalidá	España
Estudios
Estudios	Universidá d'Uviéu
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	escritor, poeta
Xéneru artísticu	poesía

Biografía

Diego Medrano (Uviéu, 1978) defínese como un escritor “en presente”. Siempres el presente ye'l dúcil a partir de la cual configura la so obra; siguiendo la estética de Baudelaire y Rimbaud de ser un “modernu” ensin resolución.

Al tópicu o imaxe d'una muyer mayor bebiendo sola na barra d'un chigre dedica la so novela Tapa'l sol col pulgar (Difácil, 2009), a la muerte del so maestru Francisco Umbral Una puta albina colgada del brazu de Francisco Umbral (Nowtilus, 2008), al procesu de namoramientu d'un enfermu mental, familiar alloñáu del autor y protagonista del más implacable underground, el testu El clítoris de Camille (Seix Barral, 2006).

Los sos llibros de rellatos, a diferencia de les noveles, destaquen pola so unidá. Los suaños diurnos (Cahoba, 2006), escritu tou él nes servilletas de los chigres, parte de los microgramas de Walser (aquellos testos que'l maestru de Kafka escribía nel manicomiu en cualquier tipu de soporte: recibos, papel hixénicu, etc) y busca la unión ente “alta cultura” y “cai”, ente “cátedra” y “boudoir”. La soledá nun tien edá (Septem, 2007) ye un compendiu d'estudios de xéneru, per mediu de la ficción, sobre'l yonqui, la prostituta, el notariu, etc. Sobrevivir puede ser bien risonderu (Difácil, 2009) ye un panfletu o panexíricu escontra indixentes y otra clase d'especialistes de la fuga; de la fuxida íntima” que coles mesmes lo ye “social” y “esencial”. Dexemos el pesimismu pa tiempos ameyores (Pez de Plata, 2010), la salvación per mediu de la cultura, de too asediu en tiempos de crisis, “daqué que namái Jean Genet o Cervantes podríen escribir dende la cárcel”.

Los sos llibros de poesía, toos escritos nuna nueche, diz l'autor que namái son disparos nel vacíu a ver si la lluna cai: Dacuando cuerdu (2008), L'home ente les roques (2005), El vientu muerde (2007) y Agua fáltame (2008).

Los sos ensayos: 'Diariu del artista echáu a perder (Páxines d'Espluma, 2006) ye un meru “diccionariu de pioyosos” de tolos tiempos, trataos como novela, n'interacción col so autor. Los héroes inútiles (Ellago, 2005), un intentu de salvar al poeta psicóticu y manicomial Leopoldo María Panero de sigo mesmu.

Y Historia golfa de les monarquíes hispániques (Berenice, 2013) lo que supón crear y vivir n'España, país analfabetu y nada cultu o parisín, onde tou rei o políticu faen constante apoloxía de la so “cultura cuartelaria” y nun lleer enxamás un llibru.

De la primer parte de la so obra, diz Medrano lo que la mesma Hannah Arendt sostenía alrodiu de Walter Benjamin: “La máxima ambición de Benjamin fuera producir un trabayu que namái se compunxera de cites”. De la segunda: “Na tríada clásica, salú, dineru y amor, falta lo principal, que ye humor. Humor culto. Sosteníu na conocencia, el vértigu de l'actualidá y la pasión llectora”. Poro, una lliteratura que destila, nos sos primeros años, de la lliteratura mesma, pa namái ocupase de la vida andando'l tiempu.

Dixeron del autor autoridaes de rigor: “Kafka español” (Leopoldo María Panero), “Trino del diañu” (Luis Antonio de Villena), “Marionetista coles manes nos bolsos” (Javier Tomeo”, “Maxín verbal y puxante y asoladora vitalidá creadora” (Pere Gimferrer), “Convincente terrorista” (Antonio Gamoneda), “Medrano ye una bomba envuelta en papel de seda. Bomba qu'españa n'atayante festival de pallabres, feroz llume, relixón o rasgadura de seda” (Ana María Moix), “Sol negru de la murria nervaliana, antídotu contra'l desamparu” (Luis Alberto de Cuenca).

Escribió más de mil columnes pal periódicu EL COMERCIU, ensin que caltenga nenguna d'elles, fiel a una poética atayante: “Soi lo que voi dexando pel camín”.

Enllaces esternos

• Páxina oficial del Autor
• Páxina oficial de la editorial Septem
• Blogue Oficial de la editorial Septem
• Web Editorial Pez de Plata

• Datos: Q3393151