Eleiciones xenerales d'Italia de 1994

Les eleiciones xenerales d'Italia de 1994 realizáronse'l domingu 27 de marzu de 1994 p'anovar la Cámara de Diputaos y el Senáu. Los partíos de centroderecha lideraos por Silvio Berlusconi llograron la mayoría na Cámara de Diputaos y perdieron per llixeru marxe nel Senáu. El Partíu Popular Italianu, los Demócrates Cristianos renombraos, qu'apoderaren la política italiana mientres cuasi mediu sieglu, foi abrasáu. Tomólu solo 29 asientos frente a 206 pal DC dos años antes -fácilmente la peor derrota qu'un gobiernu saliente n'Italia sufriera dalguna vegada, y una de les peores sufiertes por un partíu gobernante d'Europa Occidental.

← 1992 • Bandera d'Italia • 1996
Eleiciones xenerales d'Italia de 1994
630 escaños na Cámara de Diputaos
315 (de 326) escaños nel Senáu d'Italia
Domingo 27 de marzu de 1994
Demografía eleutoral
Votantes : 38.717.043
 - Silvio Berlusconi
Votos: Dip. 16.585.516
Sen. 14.110.705  
Senadores obteníos: 156  
 - Achille Occhetto
Votos: Dip. 13.308.244
Sen. 10.881.320  
Senadores obteníos: 122  
 - Mariotto Segni
Votos: Dip. 6.098.986
Sen. 5.519.090  
Senadores obteníos: 31  
Eleiciones xenerales d'Italia de 1994


Primer Ministru d'Italia

Nuevu sistema eleutoral

editar

Introducióse un nuevu sistema eleutoral nestes eleiciones, dempués de l'abolición de la representación proporcional establecida dempués del final de la Segunda Guerra Mundial, por aciu un referendu en 1993.

El nuevu y entrevesgáu sistema eleutoral d'Italia, moteyáu'l Mattarellum (dempués de Sergio Mattarella, quien foi'l proponente oficial), apurrió'l 75% de los escaños na Cámara de Diputaos (la Cámara baxa) escoyíos pol sistema de votación plural, ente que el 25% restante asignar por representación proporcional, con un estragal mínimu del 4%. El métodu acomuñáu col Senáu foi entá más complicáu: el 75% de los escaños por métodu uninominal y el 25% por un métodu proporcional especial que na práutica asignó los escaños restantes a partíos minoritarios.

Contestu históricu

editar

En 1992, los cinco partíos gobernantes prooccidentales, Democracia Cristiana, el Partíu Socialista Italianu, el Partíu Socialdemócrata Italianu, el Partíu Republicanu Italianu y el Partíu Lliberal Italianu, perdieron gran parte del so poder eleutoral cuasi de la nueche al día por cuenta de una gran cantidá d'investigaciones xudiciales sobre la corrupción financiera de munchos de los sos miembros más destacaos. Esto condució a una mira xeneral de que les próximes eleiciones seríen ganaes pol Partíu Demócrata d'Izquierda, los herederos del antiguu Partíu Comunista Italianu, y la so coalición Alianza de los Progresistes nun siendo qu'hubiera una alternativa.

El 26 de xineru de 1994, el magnate de los medios Silvio Berlusconi anunció la so decisión d'ingresar na política ("entrar al campu", nes sos propies pallabres) presentando'l so propiu partíu políticu, Forza Italia, nuna plataforma centrada en ganar a los comunistes. El so oxetivu políticu yera convencer a los votantes del Pentapartito (esto ye, los cinco partíos gobernantes habituales) que taben sorprendíos y confundíos polos escándalos de Mani Pulite, que Forza Italia ufiertaba tanta novedá como la continuación de les polítiques de mercáu llibre prooccidentales siguíes per Italia. dende'l final de la Segunda Guerra Mundial.

Poco dempués de que decidió entrar na arena política, díxose que los investigadores del casu Mani Pulite taben cerca d'emitir órdenes pal arrestu de Berlusconi y altos executivos del so grupu empresarial. Mientres los sos años de carrera política, Berlusconi declaró en repitíes ocasiones que les investigaciones de Mani Pulite fueron dirixíes por fiscales comunistes que queríen establecer un gobiernu d'estilu soviéticu n'Italia.[1][2]

Pa ganar les eleiciones, Berlusconi formó dos aliances eleutorales separaes: Polo de les Llibertaes (Polo delle Libertà) cola Lliga Norte (Lega Nord) nos distritos del norte d'Italia, y otru, el Polo del Bon Gobiernu (Polo del Buon Governo), col postfascista Alianza Nacional (Alleanza Nazionale; herederu del Movimientu Social Italianu) nes rexones central y sur.[3] Nun astutu movimientu pragmáticu, nun s'alió con esti postreru nel Norte porque a la Lliga nun-y gustaben. Como resultancia, Forza Italia aliar con dos partes que nun taben aliaes ente sigo.

Berlusconi llanzó una campaña masiva d'anuncios eleutorales nos sos trés cadenes de televisión. Darréu ganó les eleiciones, con Forza Italia llogrando'l 21% del votu popular, el porcentaxe más altu de cualquier partíu individual.[4] Una de les promeses más importantes que fizo p'asegurar la victoria foi que'l so gobiernu crearía "un millón d'empleos más".

Per otru llau, l'Alianza de los Progresistes de centroizquierda empobinada por Achille Occhetto, tamién llamada Joyful War Machine, foi compuesta polos dos partíos nacíos de la disolución del Partíu Comunista Italianu: el Partíu Democráticu d'Izquierda y el Partíu de la Refundación Comunista. Una y bones l'alianza taba segura de la victoria, basó la so campaña n'acusar el poder comunicativo de Silvio Berlusconi.

Principales coaliciones y partíos

editar
Coalición Partíu Principal ideoloxía Líder
Polo de les Llibertaes
Polo del Bon Gobiernu
Forza Italia (FI) Lliberalismu conservador Silvio Berlusconi
Alianza Nacional (AN) Conservadorismu Gianfranco Fini
Lliga Norte (LN) Rexonalismu Umberto Bossi
Centru Cristianu Democráticu (CCD) Democracia cristiana Pier Ferdinando Casini
Llista Pannella (LP) Lliberalismu Marco Pannella
Xunión de Centru (UdC) Lliberalismu Raffaele Mariña
Polo Lliberal Democráticu (PLD) Lliberalismu Adriano Tesu
Alianza de los Progresistes Partíu Demócrata d'Izquierda (PDS) Socialismu democráticu Achille Occhetto
Partíu de la Refundación Comunista (PRC) Comunismu Fausto Bertinotti
Federación de los Verdes (FdV) Política verde Franco Corleone
Partíu Socialista Italianu (PSI) Socialdemocracia Ottaviano Del Turcu
La Rede (LR) Izquierda cristiana Leoluca Orlando
Alianza Democrática (UD) Sociolliberalismu Willer Bordon
Cristianos Sociales (CS) Socialismu cristiano Pierre Carniti
Renacimientu Socialista (RS) Socialdemocracia Giorgio Benvenuto
Pactu per Italia Partíu Popular Italianu (PPI) Democracia cristiana Mino Martinazzoli
Pactu Segni (PS) Centrismu Mariotto Segni
Partíu Republicanu Italianu (PRI) Lliberalismu Giorgio La Malfa

Principales líderes de coaliciones

editar
Coalición Semeya

Nome

Posicion mas recién

Polo de les LlibertaesPolo del Bon Gobiernu Silvio Berlusconi Presidente de Forza Italia
(1994–n'exerciciu)
Alianza de los Progresistes   Achille Occhetto Partíu Demócrata d'Izquierda Secretariu del Partíu Demócrata d'Izquierda
(1991–n'exerciciu)
Pactu per Italia   Mariotto Segni Líder del Pactu Segni
(1993–n'exerciciu)

Resultaos pa la Cámara de Diputaes

editar

Resultaos totales

editar
Resume de los resultaos de les eleiciones a la Cámara de Diputaos del 27 de marzu de 1994
 
Coalición Partíu


Proporcional Uninominal Escaños
totales
+/–
Votos % Escaños Votos % Escaños
Polo de les Llibertaes
Polo del Bon Gobiernu
Forza ItaliaCCD (FI–CCD) 8.136.135 21,01 30 18.179.279 47,21 102 132[5] Nuevu
Lliga Norte (LN) 3.235.248 8,36 11 107 118 +63
Alianza Nacional (AN) 5.214.133 13,47 23 87 110 +76
Llista Pannella (LP) 1.359.283 3,51 0 6 6 −1
Escaños totales 64 302 366
Alianza de los Progresistes Partíu Demócrata d'Izquierda (PDS) 7.881.646 20,36 38 12.632.680 32,81 86 124[6] +17
Partíu de la Refundación Comunista (PRC) 2.343.946 6,05 11 27 38 +3
Alianza Democrática (AD) 456.114 1,18 0 18 18[7] Nuevu
Partíu Socialista Italianu (PSI) 849.429 2,19 0 14 14 −78
Federación de los Verdes (FdV) 1.047.268 2,70 0 11 11 −5
La Rede (LR) 719.841 1,86 0 8 8 −4
Escaños totales 49 164 213
Pactu per Italia Partíu Popular Italianu (PPI) 4.287.172 11,07 29 6.019.038 15,63 4 33 −173
Pactu Segni (PS) 1.811.814 4,68 13 0 13 Nuevu
Escaños totales 42 4 46
Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP) 231.842 0,60 0 188.017 0,49 3 3 ±0
Lliga d'Aición del Sur (LAM) 59.873 0,15 0 46.820 0,13 1 1 +1
Valle d'Aosta (VdA) Plantía:N/A Plantía:N/A 0 43.700 0,11 1 1 ±0
Total 630

Proporcionales

editar
Partíu Votos % Escaños
Forza Italia 8.136.135 21,01 30
Partíu Demócrata d'Izquierda 7.881.646 20,36 38
Alianza Nacional 5.214.133 13,47 23
Partíu Popular Italianu 4.287.172 11,07 29
Lliga Norte 3.235.248 8,36 11
Partíu de la Refundación Comunista 2.343.946 6,05 11
Pactu Segni 1.811.814 4,68 13
Llista Pannella 1.359.283 3,51 0
Federación de los Verdes 1.047.268 2,70 0
Partíu Socialista Italianu 849.429 2,19 0
La Rede 719.841 1,86 0
Alianza Democrática 456.114 1,18 0
Partíu Popular del Tirol del Sur 231.842 0,60 0
Socialdemocracia poles llibertaes 179.495 0,46 0
Programa Italia 151.328 0,39 0
Lega Alpina Lumbarda 136.782 0,35 0
Manda Autonomia Veneta 103.764 0,27 0
Lliga d'Aición del Sur 59.873 0,15 0
Otros 517.780 1,34 0
Total 38.720.893 100,00 155

Plantía:Barras

Uninominales

editar
Partíos y coaliciónes Votos % Escaños
Alianza de los Progresistes 12.632.680 32,81 164
Polo de les Llibertaes 8.767.720 22,77 164
Pactu per Italia 6.019.038 15,63 4
Polo del Bon Gobiernu 5.732.890 14,89 129
Alianza Nacional 2.566.848 6,67 8
Forza Italia 679.154 1,76 1
Llista Pannella 432.667 1,12 0
Partíu Popular del Tirol del Sur 188.017 0,49 3
Socialdemocracia poles llibertaes 147.493 0,38 0
Lliga d'Aición del Sur 46.820 0,13 1
Valle d'Aosta 43.700 0,11 1
Otros 1.247.131 3,24 0
Total 38.504.158 100,00 475

Plantía:Barras

Resultaos pal Senáu de la República

editar
Resume de los resultaos de les eleiciones al Senáu de la República del 27 de marzu de 1994
 
Coalición Partíu


Uninominal Proporcional
(Escaños)
Escaños
totales
+/–
Votos % Escaños
Polo de les Llibertaes
Polo del Bon Gobiernu
Lliga Norte (LN) 14.110.705[8] 42,66[9] 128 28 60 +35
Alianza Nacional (AN) 48 +32
Forza Italia (FI) 35[10] Nuevu
Centru Cristianu Democráticu (CCD) 12 Nuevu
Llista Pannella (LP) 1 +1
Escaños totales 156
Alianza de los Progresistes Partíu Demócrata d'Izquierda (PDS) 10.881.320 32,90 96 26 76[11] +12
Partíu de la Refundación Comunista (PRC) 18 −2
Partíu Socialista Italianu (PSI) 9 −40
Federación de los Verdes (FdV) 7 +3
Alianza Democrática (AD) 6 Nuevu
La Rede (LR) 6 +3
Escaños totales 122
Pactu per Italia (PpI) 5.519.090 16,69 3 28 31 −76
Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP) 217.137 0,66 3 0 3 ±0
Lega Alpina Lumbarda (LAL) 246.046 0,74 0 1 1 ±0
Llista Magris (LM) 61.400 0,19 1 0 1 New
Valle d'Aosta (VdA) 27.493 0,08 1 0 1 ±0
Partíu de los Pensionistes (PP) 250.637 0,76 0 0 0 ±0
Manda Autonomia Veneta (LAV) 165.370 0,50 0 0 0 −1
Verdes Federalistes (VF) 100.418 0,30 0 0 0 ±0
Partíu Sardu d'Aición (PSd'Az) 88.225 0,27 0 0 0 ±0
Partíu del Derechu Natural (PLN) 86.579 0,26 0 0 0 New
Socialdemocracia poles llibertaes 80.264 0,24 0 0 0 −3
La Lliga d'Ángela Bossi 72.455 0,22 0 0 0 New
Verdes Verdes (VV) 68.218 0,21 0 0 0 ±0
Movimientu de la Rexón Autónoma Veneto (MVRA) 64.149 0,19 0 0 0 ±0
Lliga d'Aición del Sur (LAM) 54.395 0,16 0 0 0 ±0
Lliga pa Piamonte 49.505 0,15 0 0 0 New
Others 931.143 2,82 0 0 0
Total 33.074.549 100,00 232 83 315

Plantía:Barras

Resultaos

editar

El día de les eleiciones, la coalición de Berlusconi llogró una victoria decisiva sobre la de Occhetto, convirtiéndose na primer coalición de centroderecha en ganar les eleiciones xenerales dende la Segunda Guerra Mundial. Na votación popular, la coalición de Berlusconi superó a l'Alianza de los Progresistes por más de 5,1 millones de votos. Polo de les Llibertaes ganó nes principales rexones d'Italia: nel norte, los partíos más fuertes fueron los rexonalistes Lega Nord y Forza Italia, que foi capaz de ganar en tola provincia de Sicilia, ente que nel sur Alianza Nacional recibió más votos. L'Alianza de los Progresistes se reconfirmó nes rexones ex comunistes del Centru y del Sur.

En llugar de faelo na Cámara, Polo de les Llibertaes fracasó en ganar una mayoría nel Senáu. Anque, el primer Gabinete de Berlusconi llogró un votu d'enfotu tamién nel Senáu, gracies a la deserción de cuatro senador del PPI (Vittorio Cecchi Gori, Stefano Cusumano, Luigi Grillu y Tomaso Zanoletti), quien decidieron nun participar na votación.

El votu de los Senadores vitalicios nun foi decisivu, yá que trés (Gianni Agnelli, Francesco Cossiga y Giovanni Leone) votaron a favor del gobiernu, trés tuvieron ausentes (Carlo Bo, Norberto Bobbio y Amintore Fanfani) y cinco votaron en contra (Giulio Andreotti, Francesco De Martino, Giovanni Spadolini y Paolo Emilio Taviani y Leo Valiani).

El Senáu finalmente dio-y a Berlusconi 159 votos a favor y 153 en contra.[12]

Rexones zarraes

editar

Rexones onde'l marxe de victoria de la coalición ye <5% pa la Cámara #Molise, 1.5%

  1. Campania, 2.1%
  2. Lazio, 2.5%
  3. Liguria, 3.6%

Otres llectures

editar
  • Carter, Nick (1998). State University of New York Press: Italy: The Demise of Post-War Partyocracy.
  • (1994) Donzelli: Milano a Roma: guida all'Italia elettorale del 1994.
  • Parker, Simon (1996). Routledge: Eleutoral reform and political change in Italy, 1991–1994.

Referencies

editar
  1. (n'inglés) As Italy Votes, Golden Career Of Berlusconi Is at Crossroads. Wall Street Journal. 30 de marzu de 2006. http://courses.wcupa.edu/rbove/ecu343/060compecon/Europe%20West/Italy/060330berlusc.txt. 
  2. (n'inglés) Italian Election, The Prelude. The American. 1 d'abril de 2006. Archivado del original el 2014-02-22. https://web.archive.org/web/20140222014325/http://www.theamericanmag.com/article.php?article=385&p=2. Consultáu'l 2018-03-02. 
  3. «The ‘Post-Fascism’ of the Alleanza Nazionale: A Case Study in Ideological Morphology». Journal of Political. Ideologies 1 (2):  páxs. 123–145. 1996. doi:10.1080/13569319608420733. «’AN’s ideological tap-root is still thrust deep into historical Fascism... retaining many Fascist core values». 
  4. «Elezioni della Camera dei Deputati del 27 Marzu 1994» (italian). Cámara de Diputaos d'Italia. Archiváu dende l'orixinal, el 2009-06-12.
  5. Incluyíos 27 diputaos del Centru Demócrata Cristianu (CCD), 4 diputaos de la Xunión de Centru (UdC) y 2 diputaos del Polo Lliberal Democráticu (PLD)
  6. Incluyíos 8 diputaos del Cristianos Sociales (CS)
  7. Incluyendo 6 diputaos de la Izquierda Republicana (SR), un diputáu de Renacimientu Socialista (RS) y un diputáu del Partíu Socialista Democráticu Italianu (PSDI)
  8. 6.570.468 votos pal Polo de les Llibertaes (nel norte d'Italia), 4.544.573 votos pal Polo del Bon Gobiernu (nel Sur d'Italia), 2.077.934 votos pa l'Alianza Nacional (nel norte d'Italia), 767.765 votos pa la Llista Pannella y 149.965 votos pa Forza Italia-CCD (en Abruzzo)
  9. 19,87% de los votos pal Polo de les Llibertaes, 13,74% de los votos pal Polo del Bon Gobiernu, 6,28% de los votos pa l'Alianza Nacional, 2,32% de los votos pa la Llista Pannella and 0,45% de los votos pa Forza Italia-CCD
  10. Incluyendo 2 senadores de la Xunión de Centru (UdC)
  11. Incluyendo 6 senadores de Cristianos Sociales (CS) y 2 senadores de la Federación Llaborista (FL)
  12. Il Sole 24 Ore - Nel 1994 decisivi per Berlusconi tre senatori a vita.