Conceyu de Lyon II
El segundu Conceyu de Lyon ye consideráu pola Ilesia católica como'l XIV Conceyu Ecuménicu y el sestu de los celebraos n'Occidente.
| Conceyu de Lyon II | ||||
|---|---|---|---|---|
| sínodu | ||||
 | ||||
| ||||
 | ||||
Les temes principales que fueron trataos nel conceyu fixeron referencia a la conquista de Tierra Santa, la unión cola Ilesia ortodoxa y el sistema d'eleición papal.
Participación
editar Convocáu en 1272 pol papa Gregorio X, el conceyu desenvolver en seis sesiones a les qu'asistieron unos quinientos obispos, sesenta abad y más de mil prelados o los sos procuradores ente los que destacaron San Bonaventura que finó mientres les sesiones. Sicasí, nun pudo intervenir Santu Tomás d'Aquino que finó cuando se dirixía al conceyu.
Tamién tuvieron presentes Xaime I d'Aragón, l'embaxador del emperador Miguel VIII Paleólogu con miembros del cleru griegu, y los embaxadores de los reis d'Alemaña, Hungría, Inglaterra, Escocia, Francia, Sicilia ente otres monarquíes, que per primer vegada apaecíen representaes como tales nun conceyu eclesiáticu.
Especial trescendencia tuvo la presencia de los embaxadores del Khan de los Tártaros que'l so reinu, asitiáu a llombu del Islam, abría la posibilidá de tiñazar a los musulmanes ente dos frentes.
Conquista de Tierra Santa
editarEl conceyu deliberó sobre la preparación d'una nueva cruzada centrándose nos aspeutos financieros de la mesma, pa lo cual decidióse que mientres seis años un diezmu de tolos beneficios de la cristiandá tendríen de destinase a la cruzada. Xaime I amosóse partidariu d'empecipiala darréu pero al oponese los Templarios nun se tomó nenguna decisión (los Templarios ocupar de la educación de Xaime I dende'l castiellu de Monzón, onde se celebraron importantes conceyos y tuvieron gran influencia y poder na Corona d'Aragón). Ante les indecisiones de los demás asistentes a l'asamblea canónica, Xaime I despidir del Santu Padre, abandonó la xunta colos miembros del so séquitu y díxo-yos: "Barons, anar nos ne podem, que huy ye honrrada tota Espanya" ("Barones, yá podemos dinos, que güei quedó honrada toa España").[1] Hispania pa los Imperiu romanu d'Occidente Romanos, Espanha pa Xaime I, rei de la Corona d'Aragón. Paez lóxicu que lu llamara como los sos antepasaos.
Unión cola Ilesia Ortodoxa
editarPa terminar cola cisma ente les Ilesies d'Oriente y Occidente, Gregorio X unviara una embaxada a Miguel VIII Paleólogu que reconquistara Constantinopla y acabara col Imperiu Llatín d'Oriente establecíu en 1204 con tomar por cruzaos occidentales de la ciudá.
San Bonaventura per parte de la Ilesia Católica y Juan Bekkos en representación de la Ortodoxa, llograron un alcuerdu sobre les diferencies que dixebraben dambes Ilesies: primáu romanu, Filioque, sacramentos, etc. L'aparente ésitu de la unión foi sicasí bien efímeru yá que s'atopó, dende'l primer momentu, ensin l'aceptación del baxu cleru y del pueblu griegu.
Eleición papal
editarLa última eleición papal enllargárase provocando que'l tronu de San Pedro permaneciera vacante mientres cuasi trés años. Pa evitar una situación asemeyada nel futuru, el conceyu publicó la bulda Ubi Periculum na cual establecíase que los cardenales eleutores teníen d'axuntase trescurríos diez díes tres la muerte del Papa, en total aislamientu y zarraos so llave, cum clavis (cónclave).
Si nun llegaben a un alcuerdu trescurríos tres díes, veríen drásticamente amenorgáu'l so alimentu. Si pasaos otros cinco díes siguíen ensin tomar una decisión, les sos comíes seríen amenorgaes a pan, agua y vinu. Amás establecióse que mientres durara'l cónclave, los ingresos de los cardenales pasaríen a ser propiedá de la Ilesia nel so conxuntu.
Otres decisiones
editarConfirmáronse los privilexos de los cuatro órdenes mendicantes: dominicos, franciscanos, agustinos y carmelites, que seríen les úniques toleraes dando en la supresión de les restantes.
Al respective de la reforma de la Ilesia, denuncióse la forma de vida de munchos prelaos y dar# en deponer a dellos obispos y abás pola so indignidá.
Diose solución al conflictu ente Alfonsu X el Sabiu y Rodolfo I d'Habsburgu sobre quién tenía de proclamase emperador de Sacru Imperiu, resolviendo'l conceyu a favor d'esti postreru.
Referencies
editarNotes
editar- ↑ España, un enigma históricu. Claudio Sánchez Albornoz
Bibliografía
editar- Sánchez-Albornoz, Claudio (2005). España, un enigma históricu. Edhasa. ISBN 84-350-2608-6.
Enllaces esternos
editar
Datos: Q10951
