Pablo Merino

Pablo Merino y Ortega (1 de xunu de 1793, Guayaquil – 27 de febreru de 1854, Guayaquil) foi un prócer de la independencia y repúblico de Guayaquil, fíu de José López Merino y Moreno y de Teresa Ortega y Dávalos.

Pablo Merino
Vida
Nacimientu	Guayaquil, 1 de xunu de 1793
Nacionalidá	Ecuador
Muerte	Guayaquil, 27 de febreru de 1854 (60 años)
Oficiu	políticu

Biografía

Los sos primeros estudios realizar nuna escuela de la so ciudá natal, depués de lo cual viaxó a Quitu pa estudiar nel Colexu Seminariu de San Luis, onde se destacar pola so intelixencia y cualidaes morales. Por esa dómina, al españar la Revolución del 10 d'Agostu de 1809 integró xunto a dellos de los sos amigos y compañeros un cuerpu de defensa pa lluchar pola llibertá de la patria.

Dos años más tarde en 1811, cuando'l movimientu revolucionariu quiteño foi encaloráu tuvo que viaxar a Lima pa siguir los sos estudios y empecipiar la carrera de xurisprudencia, pos les autoridaes de la Real Audiencia de Quito prohibieron a los estudiantes comprometíos cola revolución que sigan los sos cursos lectivos.

De regresu a Guayaquil intervieno, xunto a los sos hermanos Guillermo y Francisco, en tolos movimientos que llevaron a feliz términu la Revolución del 9 d'Ochobre de 1820, na que s'estremó pol so valor, coraxe y patriotismu. Darréu pasó a collaborar cola Xunta de Gobiernu de Guayaquil presidida por José Joaquín Olmedo, y en setiembre del añu siguiente foi nomáu Secretariu de la mesma.

En xunetu de 1822, depués de l'Anexón de Guayaquil a la Gran Colombia robló la comunicación per mediu de la cual informóse a Bolívar que “…la Xunta cesara nes sos funciones que-y fueren encamentaes pol pueblu…” -forma elegante de enrostrarle l'abusu d'autoridá qu'emplegara pa llograr dicha anexón-, dempués de lo que viaxó a Lima n'exiliu voluntariu, tal como lo fixeron los triunviros Olmedo, Roca y Jimena, y munchos de Guayaquil más.

En 1824 tornó a Guayaquil y foi nomáu Secretariu de la Intendencia, y al añu siguiente, Ministru Principal de l'acabante crear Corte Cimera de Xusticia del Distritu, cargu del cual escusóse y nun llegó a posesionarse. En 1826 foi escoyíu Senador pol departamentu de Guayaquil al Congresu Grancolombiano, y en 1827 foi Ministru de l'Alta Corte (Corte Suprema) de Xusticia de Bogotá.

Nun foi partidariu de la disgregación de la Gran Colombia, pero al instaurase la República del Ecuador, el Xeneral Juan José Flores quixo atraelo al so llau y nomar Conseyeru d'Estáu. Esti nomamientu nun-y torgó asistir al Congresu de 1833, nel que tuvo relevante actuación plantegando franca oposición a les pretensiones del Xeneral Flores de que'l Congresu otorgar Facultaes Estraordinaries” pa gobernar el país.

Darréu asistió como Diputáu a la Convención Nacional que convocada pol Xefe Supremu José Félix Valdivieso axuntar en Quito'l 7 de xineru de 1835, y que foi disuelta apresuradamente al conocese l'escalabru sufiertu en Miñarica, cuando'l Xeneral Flores ganó a les fuercies del gobiernu y aseguró la Xefatura Suprema del Dr. Vicente Rocafuerte. Crució entós la frontera norte, y namái volvió cuando'l Congresu de 1837 solicitó al Presidente l'amnistía y el salvoconducto por que tolos exiliaos políticos puedan volver al país.

En 1845 tomó parte activa na Revolución Marcista empecipiada en Guayaquil en contra de la dominación floreana, foi nomáu Secretariu Xeneral del Gobiernu Provisional y como tal redactó'l Pronunciamientu Popular de Guayaquil. El 9 arrenunció al so cargu pero'l 17 de xunu d'esi mesmu añu foi unu de los comisionados pol gobiernu de Guayaquil pa la firma del Tratáu de La Virginia.

Poco tiempu dempués asistió como Diputáu a la cuarta Asamblea Nacional Constituyente -que s'axuntó en Cuenca dende'l 3 d'ochobre de 1845 hasta'l 7 de febreru de 1846-, de la cual foi Presidente. Dicha asamblea escoyó al Dr. Vicente Ramón Roca como Presidente de la República y a él como Vicepresidente.

Investido de dicha dignidá tocó-y asumir la Presidencia de la República dende'l 2 d'avientu de 1845 hasta'l 2 de xineru de 1846; y dende el 22 de xunetu hasta'l 14 de setiembre de 1846.

El 15 de setiembre de 1847, el Congresu Ordinariu aconceyáu en Quito dio en una nueva eleición pa Vicepresidente de la República, designación que recayó nel Crnel. Manuel de Ascázubi, quien en 1849, al asumir la Presidencia de la República, llamar por que desempeñe el cargu de Ministru de lo Interior.

Darréu asistió como Representante del Ecuador al Primer Congresu Americanu que se celebró en Lima, y más tarde ocupó distintos cargos públicos d'importancia, dende los que sirvió al país con verdadera devoción hasta'l día de la so muerte, asocedida en Guayaquil el 27 de febreru de 1854.

Enllaces esternos

• Datos: Q56378783