Wikipedia

Abraham Senior

Abraham Senior, Abraham Senneor o Abraham Seneor[4] (Segovia, c. 1412 - c. 1493)[5] foi un rabín, banqueru y políticu xudeo-español, altu cargu de la facienda castellana (almojarife mayor de Castiella[6] o alministrador real[7]), qu'en 1492 se convirtió al cristianismu, col nome de Ferrán, Fernán o Fernando Pérez Coronel o Fernando Núñez Coronel[8] y fundando un llinaxe noble, el de los Coronel.[9]

Abraham Senior
Vida
Nacimientu Segovia, 1412 (greg.)
Nacionalidá España
Muerte España, 1496[1] (83/84 años)
Estudios
Llingües falaes castellanu
Oficiu rabín, asesor, banqueru
Creencies
Relixón xudaísmu
cristianismu
catolicismu[2]
Cambiar los datos en Wikidata
Pa ver el personaxe del sieglu XVII que tomó este mesmu nome al convertise al xudaísmu, Diego Teixeira Sampayo.
Espulsión de los xudíos, según Emilio Sala (1889).[3]

Los Senior

editar

La familia Senior, Senneor o Seneor y la so redolada conformaron un importante grupu financieru que dende los años 1460 consiguió arrendar les principales rentes fiscales de la Corona de Castiella, negociu nel que permanecieron mientres el restu del sieglu.[10] Tamién intervinieron en política, sofitando a lo que delles fontes denominen un partíu burgués, defensor de los intereses de les ciudaes artesanes del centru de Castiella, gobernaes por un patriciáu urbanu proveniente de la baxa nobleza y la burguesía (como la mesma Segovia). Nesi grupu destacaba la presencia d'un bon númberu de rellaciones personales de Abraham Senior: el so pariente Andrés Cabrera (mayordomu de palaciu mayordomu del rei Enrique IV de Castiella), la esposa d'Andrés, Beatriz de Bobadilla (dama de la entós princesa Isabel), y Alonso de Quintanilla, Contable Mayor de Cuentes, al que l'infante Alfonso confiara la fundación d'una fábrica de moneda en Medina del Campo (ciudá arriquecida gracies a les feries). Una de les consecuencies de l'actividá d'esti partíu foi la creación de la Santa Hermandá (1476), promovida por Quintanilla, de la qu'Abraham Senior aportó a tesoreru en 1488.[11]

Cortesanu d'Isabel la Católica

editar

La so posición na corte yera tan importante, que nun se llindaba a les sos funciones de recaldador mayor del reinu: en 1469 intervieno de forma decisiva nes negociaciones pal matrimoniu de los Reis Católicos, en 1473 na reconciliación ente Isabel y el so hermanascu Enrique IV, y en 1474 na entrega del Alcázar de Segovia (que'l so alcaide yera Andrés Cabrera).[12] Algamó un altu nivel d'enfotu d'Isabel,[13] quien, yá reina, en gratitud polos sos importantes servicios, dotó-y con una pensión vitalicia de 100 000 maravedinos, confirmada en 1480 a instancies del confesor real Hernando de Talavera. Foi nomáu xuez supremu de l'aljama (comunidá xudía) de Segovia (onde tuvo enfrentamientos con conversos y los sos familiares xudíos)[14] y "rab do la corte" ("rabí" o "rabín mayor de Castiella"); cargu pal que, como munchos de los sos predecesores, escarecía de cualificaciones apropiaes dende'l puntu de vista de la ortodoxa relixosa del xudaísmu.[15] Yera tan respetáu poles altes instancies, que les Cortes de Toledo de 1480 agasayáron-y con 50 000 maravedinos procedentes de les rentes recaldaes por él mesmu. Na recaldación d'impuestos taba acomuñáu con Isaac Abravanel, del que se fixo íntimu amigu en habiéndo-y tomáu so la so proteición al trate forzáu Abravanel a abandonar Portugal en 1483. Na Guerra de Granada dambos desempeñaron un pervalible papel financieru, y Abraham ocupó'l cargu de factor-xeneral.[16] Dambos tamién realizaron xestiones, primeramente infructuoses, a favor del proyeutu d'espedición transatlántica de Cristóbal Colón.[17]

Intervieno viviegamente en sofitu de la causa de la comunidá xudía, sometida a una presión cada vez mayor. Gracies a los sos esfuercios, llogróse recaldar ente les aljamas castellanes una gran suma pa dexar a los xudíos prindaos na toma de Málaga la continuidá nel exerciciu de la so relixón. Nesa ocasión acusóse-y de vender les xoyes de les muyeres cautives p'añader esa suma al rescate. En consiguiendo retrasar la decisión, largamente considerada polos reis, d'espulsar a los xudíos d'España y a la vista de la definitiva publicación del Edictu de Granada (31 de marzu de 1492), Abraham Senior y Isaac Abravanel solicitaron la derogación del edictu en cuenta de grandes sumes de dineru,[18] o dalguna causa pa ser escluyíos. Ante la negativa de la reina, Senior (un vieyu de 80 años) optó pola conversión, mientres el so amigu Abravanel (de 65) escoyó caltener la so relixón y partió escontra Nápoles.

De la conversión de Abraham Senior esperábase gran repercusión y respondía a la estratexa política de los Reis Católicos,[19] polo que foi curioso escenificada, espublizada y arrodiada de toa clase de solemnidaes, nuna ceremonia que tuvo llugar el 15 de xunu de 1492 nel monesteriu de Guadalupe,[20] siendo los padrinos del bautizu ambos reis, y el oficiante el primáu d'España. A partir d'entós llevó'l nome cristianu del so padrín, Fernando (Ferrán o Ferrad), y los apellíos Pérez Coronel o Núñez Coronel (escoyíu por tar estinguíu un llinaxe noble col apellíu de Coronel, anque hai quien lo interpreta como un mensaxe criptoxudíu), xunto cola reconocencia regio de Fidalguía de cortil conocida, un fechu escepcional.[21] Con Senior foi bautizada tola so familia, ente los que s'atopaba'l so xenru (o según otres fontes el so cuñáu o'l so suegru) el rabín y recaldador d'impuestos Meir, Meír o Mayr Malamed.[22]

Tres la conversión, que la so sinceridá foi oxetu d'alderique,[23] ocupó a los pocos díes[24] los cargos de rexidor de Segovia, miembru del Conseyu Real y contable mayor del príncipe don Juan.[25] Mientres la espulsión siguió calteniendo un papel financieru clave nes rellaciones cola comunidá xudía que tenía d'abandonar España cumpliendo una llexislación económica bien restrictiva; de cuenta que nos siguientes años la familia Coronel reclamó y llogró de los reis el cobru de sustanciales cantidaes que teníen el so orixe nestes operaciones (quiebres de xudíos).[26]

Los Coronel

editar
 
Baxada a la Puerta de San Andrés, na Judería de Segovia.
 
Patiu de la Casa de Abraham Senneor, sede del Centru Didácticu de la Judería de Segovia.
 
Antigua Sinagoga Mayor de Segovia, anguaño Conventu del Corpus Christi.[27]

Los Coronel siguieron siendo una de les más destacaes families de Segovia nel sieglu XVI. En 1493, los fíos de Abraham/Fernando, Juan Pérez Coronel y Íñigo López Coronel, heredaron la so posición na asociación comercial con Luis de Alcalá y Mayr/Fernán.[28] Íñigo tamién foi rexidor de Segovia, y nel llevantamientu de les Comunidaes foi tesoreru de los sublevaos.[29] Una fía d'ésti, María Coronel, casárase en 1510 con Juan Bravo, el futuru líder comuñeru segovianu.[30]

Un Pedro Fernández Coronel, probablemente fíu de Fernán Núñez Coronel, participó nel segundu viaxe de Colón, que se refier a él en términos emponderadores, y nomólu Alguacil Mayor d'estes Indies (con sueldu de 15.000 maravedinos al añu). De vuelta a España, actuó como unu de los padrinos na ceremonia de bautismu de los primeros indíxenes americanos, dando'l so nome al indiu Pedro (29 de xunetu de 1496, curiosamente, nel mesmu monesteriu de Guadalupe onde foi bautizáu él mesmu unos años antes).[31]

La casa de Abraham Senior en Segovia, na Judería o barriu de los Coronel, qu'allugaba inclusive una sinagoga oratoriu,[32] foi convertida en conventu de franciscanos en 1902, y acueye anguaño'l Centru Didácticu de la Judería.[33] Nel Monesteriu d'El Parral inda se caltién la capiya del Calvariu, de la familia Coronel, coles tumbes de Abraham/Fernando, del so hermanu Pablo Coronel (secretariu del cardenal Cisneros y catedráticu d'hebréu de la Universidá d'Alcalá, onde intervieno na Biblia Políglota Complutense) y de la so nieta, María Coronel.[34] Otros miembros destacaos de la familia Coronel fueron Luis Núñez Coronel (sobrín de Abraham, teólogu, catedráticu de la Sorbona, secretariu d'Alonso de Fonseca y amigu d'Erasmu de Rotterdam) y Pablo Núñez Coronel (catedráticu de la Sorbona y rector del Colexu Montagut, onde tamién conoz a Erasmu). Vecín de los Coronel, y tamién cristianu nuevu, foi'l destacáu médicu Andrés Laguna.[34]

La fama de los Coronel yera tan estendida, que, yá nel sieglu XVII, Francisco de Quevedo utiliza'l so apellíu (coles connotaciones obvies pa los alvertíos llectores de la dómina) nun personaxe de El Buscón: Diego Coronel, estudiante noble al serviciu del qu'entra'l protagonista, y con quien sufre les sos famoses desventures universitaries.[35]

Na ficción

editar

El personaxe de Abraham Seneor, interpretáu por Chema de Miguel, apaez nes temporaes primer y segundo de la serie televisiva Isabel.

Ver tamién

editar

Notes

editar
  1. ↑ ISBN-10: 965-223-861-9. Páxina: 413. Títulu: גירוש ספרד. Autor: Haim Beinart. Edición/versión: 1995-1996 תשנ"ו.
  2. ↑ URL de la referencia: https://uli.nli.org.il/F/?func=find-b&local_base=NLX10&find_code=UID&request=987007308345105171.
  3. ↑ Esti cuadru de pintura d'historia reproduz una escena que'l pintor xustificó con esti fragmentu de William H. Prescott: Los xudíos, que tuvieren avisu de lo que pasaba, recurrieron á la so poderosa política ordinaria pa ganase la proteición de los reis: comisionaron á unu de los suyos pa faer un donativo de trenta mil ducaos, con destín a los gastos de la guerra de los moros; pero esta negociación foi asorada d'una manera violenta pol inquisidor xeneral Torquemada, qu'entrando nel salón del palaciu onde los reis daben audiencia al comisionado xudíu, y sacando un Crucifixu de debaxo de los vezos, presentó-y esclamando: «Judas Iscariote vendió al so maestru por trenta dineros de plata; Les vueses Alteces van vendelu por trenta mil; equí ta, tomái-y y vendéi-y». Y de la mesma, aquel frenético sacerdote refundió'l Crucifixu sobre la mesa, y salióse. Los reis, en cuenta de castigar asemeyada atrevencia, o de desprecia-y como simple llocada d'un llocu, quedáronse aterrados. Unu de los numberosos comentarios contemporáneos a esta obra referir a la figura del xudíu qu'apaez de llombu en primer planu, atribuyéndo-y una actitú altanera. Un comentariu actual atribúye-y una dignidá monumental... consiguida pola amplitú de los sos gruesos ropajes y la so actitú firme y contenío ante l'acusación del inquisidor. Nengún fai camientos tocantes a la posible identificación de tal comisionado (Pasaxes citaos en La pintura d'historia del sieglu XIX n'España, 1992, Madrid: Muséu del Prado, pg. 454-459. La obra de Prescott ye Historia de los Reis Católicos, D. Fernando y Dª Isabel, 1848, Biblioteca del Sieglu. Volumes 3-4, pg. 61. Hai otres versiones similares de la intervención de Torquemada (Judas Iscariote vendió al so maestru por 30 dineros de plata, les vueses alteces dir a vender por 30.000, ende tener, tomái-y y vendéi-y, vendéi-y vós por más preciu y apurrir a los sos enemigos, que yo descargo d'esti oficiu, vós vais dar a Dios cunta del vuesu contratu -citáu n'Enllaz rotu|1=adecara.com |2=http://adecara.com/?p=1617 |bot=InternetArchiveBot }}, consultáu'l 13/09/2010) pero la posición na corte de Abraham Senior yera precisamente la que se describe.
  4. ↑ «Jewish Encyclopedia». recueye la forma Senior. La bibliografía española (por casu Luis Suárez Fernández o Miguel Ángel Ladero Quesada) recueye la forma Seneor. La forma Senneor ye la usada nos recursos turísticos de Segovia (turismodesegovia.com [1] [2] (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).). Les cites de fontes primaries recueyen toes eses formes, ya inclusive otres, como Abrahem Seneor o Habrahan Senior.
  5. ↑ Richard Ayoun y Haïm Vidal Séphiha, Sefardinos d'ayeri y güei, EDAF, 2002, ISBN 8441411085 pg. 89.
  6. ↑ «Tomás de Torquemada». en mundohistoria.org (consultáu'l 23/08/2009).
  7. ↑ «Cronoloxía de los xudeoespañoles». Archiváu dende l'orixinal, el 11 de xunu de 2013., en sefarad.rediris.es
  8. ↑ Pérez en Jewish Encyclopedia, Núñez en Documentos sobre la espulsión en sefarad.rediris.es. y en Luis Suárez Fernández (La espulsión de los xudíos -Mapfre, 1991, ISBN 8471001969-, reproducíu en vallenajerilla.com). La dulda sobre l'apellíu provién de los documentos de la dómina (el Cronicón de Valladolid, del doctor de Toledo), d'engarrosa redaición, qu'anició llectures desemeyaes (C. Carrete Parrondo, citáu por María Fuencislla García Casar Nueves noticies sobre los Seneor-Coronel segovianos, en Del pasáu xudíu nos reinos medievales hispánicos: afinidá y distanciamientu, Universidá de Castiella-La Mancha, 2005, ISBN 8484273881, pg. 138.
  9. ↑ La bibliografía citada por Jewish Encyclopedia, fonte utilizada pa tou esti artículu, ye la siguiente:
    • Liḳḳoṭim Shonim, Padua: Lattes, 1869, pg. 60 y ss.;
    • Mariana, De Rebus Hispaniœ, llibru XXIV, en Coleición de Documentos Inéditos pa la Historia d'España, XIII, Madrid, 1848 pg. 195 y ss.;
    • Ríos, Hist. III, pgs. 279, 296;
    • Kayserling, Christopher Columbus, pgs. 22, 46;
    • idem, Gesch. der Juden in Portugal, pgs. 83, 102.
  10. ↑ En El Tesoreru Alonso Gutiérrez y la so capiya en San Martín. Notes y documentos sobre patronalgu artísticu nel Madrid del Quinientos Archiváu 2018-11-19 en Wayback Machine, de M. Ánxeles Toajas Roger (Añales d'Historia del Arte nº 15, 2005, pgs. 87-125, ISSN 0214-6452), refierse cómo un grupu financieru rival intenta la puya pal arrendamientu de les rentes del partíu de Medina del Campo del periodu 1487-1489; intenten arrampuñar esti negociu a la familia de Abraham Seneor, el poderosu xudíu segovianu, máxima autoridá de les aljamas de Castiella y tamién cabeza d'un grupu financieru que venía arrendando les principales rentes de Castiella dende venti años tras. (pg. 91).
  11. ↑ Abraham Seneor monta y lidera lo que podríamos llamar el partíu burgués, de ciudadanos pola paz, con Alonso Quintanilla, el banqueru de Medina, y con Beatriz de Bobadilla, la dama d'Isabel, y el so maríu Andrés Cabrera, el mayordomu d'Enrique IV. Con Quintanilla pon en marcha la Santa Hermandá, de la que ye tesoreru. Enrique de Diego, El postreru rabín (Homo Legens, 2009, ISBN 8492518197). La condición de pariente d'Andrés Cabrera o Andrés de Cabrera citar en Jewish Encyclopedia. L'accesu a la tesorería de Senior foi'l 15 d'agostu de 1488, dellos años posterior a la fundación de la Santa Hermandá (1476), pos el primer tesoreru (o siquier el que lo yera dende 1480) fuera Pedro González de Madrid. La compañía d'arrendadores de Senior formada pa esa ocasión taba compuesta tamién pol so xenru Meir Melamed (Mayr Malamed) y por Luis de Alcalá, rexidor de Madrid, que s'obligó en nome de toos ellos (Miguel Ángel Ladero Quesada La Hermandá de Castiella: cuentes y memoriales, 1480-1498, Real Academia de la Historia, 2005, ISBN 8495983699, pg. 23).
  12. ↑ Yolanda Moreno Koch, Ricardo Izquierdo Benito, Del pasáu xudíu nos reinos medievales hispánicos: afinidá y distanciamientu, Universidá de Castiella-La Mancha, 2005, ISBN 8484273881 pg. 137.
  13. ↑ La llista de collaboradores hebreos que compón Luis Suárez Fernández (Isabel la Católica vista dende l'Academia, Real Academia de la Historia, 2005, ISBN 8495983656pg. 52) inclúi, amás d'a Abraham Senior y otros dos personaxes estrechamente rellacionaos con él -Mayr Malamed y Isaac Abravanel-, a Vidal Astori y Vidal Benveniste).
  14. ↑ Cuando en 1485 el conversu Juan de Talavera foi recibíu como escribán de la aljama, opúnxose, y foi acusáu pol hermanu d'ésti (Yucé). Ente les acusaciones que se cruciaron con esti motivu, Abraham Senior foi acusáu d'irregularidaes na repartu d'impuestos, d'encargar la muerte de trés conversos n'otres ocasiones ya intentar faer lo mesmo con Juan de Talavera nésta; ente que Juan de Talavera foi acusáu de bruxería. Llegáu l'asuntu al Conseyu de Castiella, encargar al correxidor de Segovia que punxera paz ensin tomar ce por be les acusaciones; ignórase si l'asuntu tuvo consecuencies inquisitoriales pa Juan de Talavera. (Luis Suárez Fernández Los Reis Católicos: La espansión de la fe, Rialp, 1990, ISBN 8432125857, pg. 98; y Eloy Benito Ruano y otros Juderías y sinagogues de la Sefarad medieval, Universidá de Castiella-La Mancha, 2003, ISBN 8484272265, pg. 394).
  15. ↑ R. David Messer Lleón, nel so comentariu sobre'l nomamientu d'un rab de la corte de Castiella, diz "qu'escarecíen de conocencia y medrana de Dios (kemo shehokiaḥ sofo 'a la teḥillato,). "R. Y. J." xxiv. 135. Fonte citada en Jewish Encyclopedia. Unu de los sos predecesores foi Pablo de Santa María, que tamién terminó como conversu.
  16. ↑ «Jewish Encyclopedia».. Pal cargu de factor xeneral vease Una contribución a la historia de la contabilidá, Universidá de Sevilla, 1996, ISBN 8447203344, pg. 68; y Carlos Álvarez Nozal, El factor xeneral del Rei y les finances de la Monarquía Hispánica, en Revista d'Historia Económica, 1999.
  17. ↑ Daniel Mesa Los xudíos nel Descubrimientu d'América, en Repertoriu Históricu de l'Academia Antioqueña d'Historia, 1989, nº 252.
  18. ↑ Eloy Benito Ruano Tópicos y realidaes de la Edá Media, Volume 1, Real Academia de la Historia, 2000, ISBN 8489512809, pg. 251.
  19. ↑ Joseph Pérez Los xudíos n'España, Marcial Pons Historia, 2005, ISBN 8496467031, pg. 190.
  20. ↑ En Valladolid según Jewish Encyclopedia. En Guadalupe según Enrique de Diego op. cit. y Miguel Ángel Ladero Quesada (tarde+fueron+bautizaos+en+Santa+Maria+de+Guadalupe%22&source=bl&ots=oV_qT04g6R&sig=OW9SJ270el-6IWZSQpC6qeKpX8k&hl=es&ei=lc5iTLWaEI-T4gbT_pXhCQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2&ved=0CBkQ6AEwAQ#v=onepage&q&f=false Coronel, 1492: de l'aristocracia xudía a la nobleza cristiana de los Reis Católicos, Cahiers du CRIAR, n° 21, 2002, pg. 43, onde reproduz una fonte contemporánea).
  21. ↑
  22. ↑ Suegru según Bernáldez ("Historia de los Reis Católicos", p. 336, Sevilla, 1870); cuñáu según Elias Capsali (ver "Liḳḳoṭim Shonim ", ed. Lattes, p. 73, Padua, 1869). Fuentes citaes en Jewish Encyclopedia. Xenru según Luis Suárez Fernández op. cit.; quien dexa indicada la causa del tracamundiu posible ente dambos apellíos: Abraham Seneor, el Rabín Mayor, y el so xenru Mayr Malamed, bautizáronse siendo apadrinaos polos mesmos reis, y pasaron a llamase Fernando Núñez Coronel y Fernando Pérez Coronel, respeutivamente. Nel documentu citáu por Ladero Quesada (op. cit.), l'ambigüedá a la de referise a los dos personaxes dexa confusu esi puntu. La forma Meír recoyer por Richard Ayoun y Haïm Vidal Séphiha, op. cit. La forma Mair recoyer por Jewish Encyclopedia.
  23. ↑ Dau assiento qu'a otru día se baptizaría con solemnidá, partiose de les sos atezas y foi a la sinagoga a orar colos otros xudíos (Martín Montesdeoca, 1556, citáu n'Eugenio Asensio, Delia Luisa López De Fray Luis de Leon a Quevedo y otros estudios Universidá de Salamanca, 2005, ISBN 8478008462, pg. 56. Dicen que morrió recitando una plegaria: el Shemá (Sefarad de Pablo A. Chami, citáu por Ignacio López Calvo La sinagoga secreta de los criptojudíos de Segovia Archiváu 2011-01-02 en Wayback Machine, L'Adelantráu, 27 de xineru de 2010). Odaya Bend identificó una sala d'oraciones que podría ser usada como sinagoga secreta de la comunidá de marranos de Segovia (citáu por Ignacio López, op. cit.)
  24. ↑ Joseph Pérez, op. cit.
  25. ↑ «Documentos sobre la espulsión». Archiváu dende l'orixinal, el 11 de xunu de 2013. en sefarad.rediris.es. (consultáu'l 23/8/2010)
  26. ↑ por dellos xudíos de la qu'estavan nestos nuesos reynos les heran devidas grandes contías de maravedinos y pan y otres coses dalgunes, por rasón de les nueses rentes que d'ellos teníen arrendaes por mayor o por menor, como otros porque teníen d'ellos y col so poder cargu de les reçebir y recabdar como les sos fatores o n'otra manera, y qu'estos tales teníen otres debdas que-yos debíen christianos, y que de les tales debdas dalgunos de los dichos xudíos les ovieron fechu çesión o trespasamiento, porque sonavan les obligaciones a ellos anque na verdá heran pa los dichos Luys de Alcalá y Hernán Núñez. Citáu en Miguel Ángel Ladero Quesada La receptoría y pagaduría xeneral de la Facienda regia castellana ente 1491 y 1494. (De Rabí Meír Melamed a Fernán Núñez Coronel) Archiváu 2018-11-19 en Wayback Machine, en Na España Medieval nº 25, 2002, pg. 434, ISSN 0214-3038
  27. ↑ «Judería de Segovia». (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión)., en turismodesegovia.com (consultáu'l 23/8/2010).
  28. ↑ Ladero Quesada La receptoría..., pg. 345.
  29. ↑ Enrique de Diego, El postreru rabín, reproducíu n'enllaz rotu|1=llucha-pola llibertá-de-abraham.html La llucha pola llibertá de Abraham Seneor y los Coronel |2=http://lasclasesmedias.blogspot.com/2010/03/la llucha-pola llibertá-de-abraham.html |bot=InternetArchiveBot }}.
  30. ↑ En delles fontes recoyer como la so fía; pero poles feches ye muncho más probable que seya nieta de Abraham Senior. Como fía d'Íñigo López Coronel referir Peñalosa: Juan Bravo y la familia Coronel, citáu por Joseph Pérez La Revolución de les Comunidaes de Castiella, Sieglu XXI, 1998, ISBN 8432302856, pg. 479).
  31. ↑ István Szászdi Lleón-Borja, Les élites de los cristianos nuevos: Alianza y vasallaxe na espansión atlántica, 1485-1520 Archiváu 2016-08-06 en Wayback Machine
  32. ↑ José Luis Lacave Juderías y Sinagogues Españoles, citáu por Liliana y Marcelo Benveniste La Sinagoga na casa de Abraham Seneor en Segovia: “nin tan perdida nin tan secreta” (Esefarad, 24 de xunu de 2010), onde se recueyen fotografíes y más información sobre'l so posible allugamientu actual. Ver tamién una filmación d'esa visita en Youtube.
  33. ↑ Nel llugar onde se llevantaba casar-palaciu de Abraham Seneor, na cai de la Judería Vieya esquina cola cai de la Puerta del Sol, atopamos güei un edificiu en rehabilitación propiedá del Obispáu de Segovia, que fuera otrora un conventu de Franciscanos con accesu pela cai de la Judería Vieya, cercanu a la entrada del Centru de Didácticu de la Judería de Segovia col cual comparte'l terrén qu'ocupaba la casa, al que tamién s'apuerta pela cai de Santa Ana (Benveniste, op. cit.). Tamién fai referencia al conventu de franciscanos Enrique de Diego, op. cit.. La Casa de Abraham Senneor, tamién conocida como d'Andrés Laguna (nel camín que va de l'antigua Sinagoga Mayor a la Puerta de San Andrés), acueye anguaño'l Centru Didácticu de la Judería (veanse fotografíes y más información en turismodesegovia.com [3] (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión). y en sieglu-xv-en-una fachada-de-la cai-juderia-vieya-(segovia) arqueologiamedieval.com). Nun tien de confundir se con otru conventu franciscanu de Segovia: n'otru allugamientu esistió un Conventu de San Francisco (Segovia), que dempués de la desamortización (1836) foi ocupáu por dependencies de l'Academia d'Artillería de Segovia asitiada nel Alcázar; anguaño agospia'l Muséu de l'Academia d'Artillería (la cai sigue llamándose de San Francisco). wikimapia.org; turismodesegovia.com (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
  34. ↑ 34,0 34,1 Enrique de Diego, op. cit.
  35. ↑ Agustín Redondo Del personaxe de don Diego Coronel a una nueva interpretación de "El Buscón", AIH Actes V, 1974, pg. 700 (recoyíu en Centru Virtual Cervantes).

Enllaces esternos

editar






Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Abraham_Senior&oldid=4238135»