Diferencies ente revisiones de «Ganimedes (lluna)»

Contenido eliminado Contenido añadido
Llinia 20:
Ganimedes orbita Xúpiter a una distancia de 1.070.400 km, y completa una revolución -esto ye, da una vuelta completa alredor d'elli- cada siete díes y trés hores. Neto que la mayoría de los satélites conocíos Ganimedes tien [[acoplamientu de marea]], esto ye, una de les sos cares siempres afronta al so planeta<ref name="Planetary Society">{{cite web |url=http://www.planetary.org/explore/topics/our_solar_system/jupiter/moons.html |title=Jupiter's Moons |work=The Planetary Society |deadurl=yes |archiveurl=https://web.archive.org/web/20071231082201/http://www.planetary.org/explore/topics/our_solar_system/jupiter/moons.html |archivedate=2007-12-31 }}</ref>. La so órbita tien una excentricidá perllixera ya inclinada hacia l'ecuador xupiterinu; la so [[excentricidá orbital|excentricidá]] ya inclinación camuden de forma cuasiperiódica, nun rangu de sieglos, pela influyencia de les fuercies gravitacionales solar y xupiterina. Los rangos de cambéu son, respeutivamente, 0,0009–0,0022 and 0,05–0,32°<ref name="Musotto2002">{{cite journal |last=Musotto |first=Susanna |last2=Varadi |first2=Ferenc |last3=Moore |first3=William |last4=Schubert |first4=Gerald |title=Numerical Simulations of the Orbits of the Galilean Satellites |date=2002 |volume=159 |issue=2 |pages=500–504 |doi=10.1006/icar.2002.6939 |bibcode=2002Icar..159..500M |journal=Icarus }}</ref>. Eses variaciones orbitales provoquen qu'el so [[enclín axal]] (l'ánguu ente los exes orbital y rotacional) varíe ente 0 y 0,33°<ref name="Bills2005">{{cite journal |last=Bills |first=Bruce G. |title=Free and forced obliquities of the Galilean satellites of Jupiter |date=2005 |volume=175 |issue=1 |pages=233–247 |doi=10.1016/j.icarus.2004.10.028 |bibcode=2005Icar..175..233B |journal=Icarus }}</ref>.
 
Ganimedes participa d'una resonancia orbital con Europa ya Io: per cada órbita de Ganimedes, Europa orbita dos vegaes y Io orbita cuatro<ref name="Musotto2002" /><ref name="SPACE.com">{{cite web |url=http://www.space.com/searchforlife/seti_tidal_europa_021003.html |title=High Tide on Europa |first=Cynthia |last=Phillips |work=SPACE.com |date=3 October 2002 |deadurl=yes |archivedate=200217-10-172002 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20021017211633/http://space.com/searchforlife/seti_tidal_europa_021003.html }}</ref>. La mayor conxunción astronómica ente Io y Europa ocurre cuando Io ta na so ápside|periápside ya Europa na so apoápside. La mayor conxunción ente Europa y Ganimedes produzse cuando Europa ta na so periapsis<ref name="Musotto2002" />. Les llonxitúes de les conxunciones Io-Europa y Europa-Ganimedes cambien col mesmu índiz, lo que fai imposible la triple conxunción. Esti tipu de resonancia tan complicada ye nomada resonancia de Laplace<ref name="Showman1997a">{{cite journal |last=Showman |first=Adam P. |last2=Malhotra |first2=Renu |title=Tidal Evolution into the Laplace Resonance and the Resurfacing of Ganymede |journal=Icarus |date=1997 |volume=127 |issue=1 |pages=93–111 |doi=10.1006/icar.1996.5669 |url=http://www.lpl.arizona.edu/~showman/publications/showman-malhotra-1997.pdf |format=PDF |bibcode=1997Icar..127...93S }}</ref>. La resonancia de Laplace actual ye incapaz d'aumentar el valor de la excentricidá orbital de Ganimedes<ref name="Showman1997a" /> . Dafechamente, el valor de 0,0013 ye, probablemente, un recuerdu d'una dómina pasada na qu'esi fenómenu d'aumentu de la excentricidá orbital ganimedina yera posible.
 
Hai dos hipótesis sobro l'orixe de la resonancia orbital ente los trés satélites xupiterinos. Pa unos ye primordial, esto ye, tien existío dende l'orixe del Sistema Solar<ref name="Peale2002">{{cite journal |last=Peale |first=S.J. |last2=Lee |first2=Man Hoi |title=A Primordial Origin of the Laplace Relation Among the Galilean Satellites |journal=Science |date=2002 |volume=298 |pages=593–597 |doi=10.1126/science.1076557 |bibcode=2002Sci...298..593P |pmid=12386333 |issue=5593 |arxiv=astro-ph/0210589 }}</ref>, mentantu que pa otros desarrollose dempués de la formación d'esti. Una secuencia posible de sucesos d'esti caberu escenariu ye la siguiente. Io provocó marees en Xúpiter, lo que fizo, debíu a la conservación del momentu, espanderse a la órbita d'Io hasta qu'acontró una resonancia 2:1 con Europa. Tres d'eso la espansión continuó, pero daqué del momentu angular d'Io tresfiriose a Europa mientres la resonancia fizo espandise también la so órbita. El procesu continuó hasta qu'Europa alcontró la resonancia 2:1 con Ganimedes. Nesi momentu la deriva orbital de los trés satelites sincronizose y zarrose nuna resonancia de Laplace<ref name="Showman1997a" />.