Diferencies ente revisiones de «Jan van Eyck»

Entá con duldes, paez que sí ye de Jan van Eyck un [[dípticu]] que representa la Crucifixón» y el Xuiciu Final», que se caltién nel [[Muséu Metropolitanu d'Arte]] de Nueva York, que lo data escontra l'añu [[1430]]. Quiciabes formaben parte d'un [[polípticu]] más ampliu desmembrado o bien ye namái un dípticu. L'espaciu de la ''Crucifixón'' ta entamáu según un [[puntu de vista]] realzáu qu'aumenta'l sentíu de fondura; a los pies de la cruz axunta una gran cantidá de personaxes nos que se ven soldaos y dignatarios de corte retrataos con impasible distancia, contraponiéndose a la desesperación de la Virxe arrodillada en primer planu y envuelta nuna llarga vestidura azul celeste que dexa descubiertu amosando la cara. El sentíu de dramatismu ta acentuáu pola posición del lladrón sobre la derecha representáu col cuerpu dobláu sobre la cruz, como nun intentu estremu de lliberar de les cuerdes, ente que'l cielu plomizu anuncia la inminente muerte de [[Cristu]]; la ciudá que se ve sobre'l fondu, colos sos numberosos edificios que recuerden les construcciones flamenques de la so dómina, representa la [[Nueva Jerusalén]].

 

 

La tabla contién tamién inscripciones destinaes a la correcta interpretación de les imaxes, confiriendo una función d'erudición a la obra que quiciabes taba destinada a una persona instruyida, que yera capaz por ello de lleela y d'entender el so significáu.

{{AP|Polípticu de Gante}}

[[Archivu:eyck.hubert.lamb.750pix.jpg|thumb|450px|''El [[Polípticu de Gante]]: L'adoración del Corderu Místicu'' (vista interior), pintáu en 1432.]]

 

Empezáu en dalgún momentu enantes de 1426 y termináu, siquier en parte, pal añu 1432, esti [[polípticu]] considérase que representa «la conquista final de la realidá nel Norte», que s'estrema de les grandes obres del [[Primer Renacimientu]] na Italia en virtú del so deséu de quitase de la idealización clásica a favor d'una observación fiel de la naturaleza.<ref>Gombrich, Y.H., ''The Story of Art'', pp. 236-9. Phaidon, 1995.</ref> Atopar nel so allugamientu orixinal, la [[catedral de San Bavón]] en [[Gante]], Bélxica. Tuvo una hestoria aturbolinada, sobreviviendo a los alzamientos iconoclastes del sieglu XVI, la [[Revolución Francesa]], gustos cambiantes que llevaron a la so diseminación, y más apocayá'l saquéu de los [[Alemaña nazi|nazis]]. Cuando la [[Segunda Guerra Mundial]] acabó foi recuperáu nuna mina de sal. Non menos aturbolinada foi la hestoria de la interpretación d'esta obra. Una [[cuarteta]] de versos alexandrinos en [[llatín]], copia de la orixinal que figuraba nesti [[retablu]], despinta so la pintura y descubierta per mediu de [[rayos X]], afirma que Hubert empezó la obra y rematar Jan: Hubert van Eyck ''maior quo nemo repertus'' (más grande que cualesquier otru) empezó'l retablu, pero Jan van Eyck – llamándose a sí mesmu ''arte secundus'' (segundu meyor nel arte) – acabar. Según esta inscripción, el Polípticu de Gante ye la resultancia del esfuerzu collaborador de Jan van Eyck y el so hermanu Hubert. La interpretación tradicional ye que Jan axuntó los paneles que Hubert tenía empezaos enantes de la so muerte en [[1426]], y añedió otros nuevos de la so propia creación, ensamblándolos toos xuntos. La cuestión de quién pintó qué, «¿Jan o Hubert?» convirtióse nuna cuestión mítica ente los [[Hestoria del arte|historiadores del arte]]. La crítica paez güei inclinada a atribuyir a Hubert la concepción y en parte la execución de la tabla cola Adoración y de los trés tables cimeres, ente que tol restu executar Jan que trabayó nella de manera alterna, d'ende la falta d'homoxeneidá ente diversos compartimientos, que pa ser apreciáu por completu tienen de ser analizaos sobromanera. Pero hai dalgunos que se cuestionen, inclusive, la validez de la inscripción, y de ende la implicación de Hubert van Eyck na obra. Nos [[Años 1930|año treinta]], Emil Renders inclusive sostuvo que «Hubert van Eyck» yera una total ficción inventada polos humanistes de Gante nel sieglu XVI. Más apocayá, Lotte Brand Philip (1971) propunxo que la inscripción nel Polípticu de Gante foi malinterpretada, y que Hubert yera (en llatín) el «fictor», non el «pictor», de la obra. Ella interpreta esto nel sentíu de que Jan van Eyck pintó tol retablu, ente que'l so hermanu Hubert creó'l marcu escultóricu.