La pallabra ''Felibrige'' ye un neoloxismu creáu a partir de ''Felibre'', que designa a los sos miembros. Mistral atribúi-yos a esti esti otru términu y'l so femenín ''felibresso'' (''felibressa'' según la [[norma ortográfica clásica del occitanu|norma ortográfica clásica]])'l el significáu de "Sabios" . El so empléu ta cargáu de connotaciones místiques y evoca per otra parte la pallabra occitana ''libre'', que se pue traducir a la vez por "llibru" y "llibre".
Dellos autores propunxeron como etimoloxíes posibles de "felibre" l'[[español]] ''feligrés'', o'l [[llatín]] ''fellebris'' ("neñín de pechu"). Según estes interpretaciones, el llabor de los poetes, alimentaos pola lleche de les muses, garra una dimensión relixosa.
Sicasí, la interpretación más probable ye que'l térmínu ''felibre'' venga d'un error d'interpretación nun versu d'un cantar popular, ''Lis revelacions de sant Antòni'', qu'evoca los siete dolores de la [[Virxe María]]. El tercer d'ellos fue'l de perder a so fíu que s'alcontraba nel templu "emé li Sefer , libre de la lei" ("colos Sefer, llibros de la llei"). El desconocimientu de la pallabra ''sefer'' ("rollu que contién los llibros sagraos" n'[[hebréu]]) y la tresmisión oral d'esti cánticu llevó a que s'entendiere como "emé li sèt felibre de la lèi", otorgando-y a la secuencia "felibre" el significáu de "sabiu" o "intérprete de los testos sagraos".
