Diferencies ente revisiones de «María (madre de Xesús)»

Según diversos pasaxes [[Nuevu Testamentu|neotestamentarios]] pertenecientes al ''[[Evanxeliu de Mateo]]'', al ''[[Evanxeliu de Lucas]]'' y a los ''[[Fechos de los Apóstoles]]'', como tamién distintos testos [[Evanxelios apócrifos|apócrifos]] tales como'l ''[[Protoevangelio de Santiago]]'', '''María''' (en [[Idioma araméu|araméu]], מרים, 'Mariam'), '''madre de [[JesúsXesús de Nazaret]]''', foi una muyer [[Xudaísmu|xudía]] de [[Nazaret]] de [[Galilea]], que vivió ente fines del sieglu I a.C. y mediaos del sieglu I d.C. Tamién el [[Corán]] (sieglu VII), [[llibru sagráu]] del [[islam]], presentar como madre de JesúsXesús ([[Isa (JesúsXesús de Nazaret)|Isa]]), sol so nome [[idioma árabe|árabe]], ''Maryam'' o ''Miriam''.

La presencia de María nel [[cristianismu primitivu]] nun foi la d'una simple testigu, sinón la d'una personalidá cualificada y en más d'un sentíu única, parte escluyente d'un momentu clave de la Hestoria de la [[Salvación#Visión cristiana de la salvación|salvación]], la [[encarnación]] de Xesucristo ({{biblia|Lucas|1:26-38}}; {{biblia|Lucas|2:1-19}}), y copartícipe d'otros dos, la [[Crucifixón de JesúsXesús|crucifixón]] y [[muerte de JesúsXesús]] ({{biblia|Juan|19:25-27}}), y la conformanza de la primer comunidá cristiana orante darréu enantes de la venida del [[Espíritu Santu]] en [[Pentecostés]] ({{biblia|Fechos|1:14}}).<ref>{{Cita llibru|apellíu=de Fiores |nome=Stefano |título=María, Madre de JesúsXesús. Síntesis históricu-salvífica |añu=2002 |ubicación=Salamanca |editorial=Secretariáu Trinitariu |isbn=84-88643-86-1}}</ref>

[[Archivu:Dolci Madonna p1070185.jpg|thumb|250px|María, madre de JesúsXesús. [[Carlo Dolci]].]]

María ye mentada pol so nome per primer vegada, anque de forma tanxencial, al escribise l'evanxeliu más antiguu, el ''[[Evanxeliu de Marcos]]''.<ref>{{Biblia|Marcos|6:3}}</ref> Nel ''[[Evanxeliu de Mateo]]'' mentar por cuenta de la narración de la [[nacencia virxinal|concepción milagrosa]] de [[JesúsXesús de Nazaret|JesúsXesús]] y de la so nacencia y fuxida a Exiptu.

El ''[[Evanxeliu de Lucas]]'' ye'l que más datos da sobre María, al desenvolver con más detalle les temes de la infancia de JesúsXesús, dalgunos de los cualos amplíense más embaxo: l'Anunciación, la Visita a Isabel, la Nacencia de JesúsXesús, la Presentación de JesúsXesús nel Templu (equí'l [[El vieyu Simeón|vieyu Simeón]] profetíza-y: «a ti mesma una espada te va travesar el corazón»,<ref>{{Biblia|Lucas|2:35}}</ref> aludiendo al dolor de María mientres la Pasión del so Fíu) y la perda de JesúsXesús y el so afayu nel templu. Tamién ye'l [[Lucas l'Evanxelista|evanxelista Lucas]] quien diz que ''María caltenía estes coses y meditar nel so corazón''.<ref>{{Biblia|Lucas|2:19}}</ref> Nel ''[[Evanxeliu de Juan]]'', JesúsXesús fai'l so primer milagru a pidimientu d'ella, en [[Caná]]. Y en la cruz, la entrega como madre al discípulu amáu, y él ye apurríu a María como fíu (por estos fechos, les teoloxíes católico y ortodoxo destaquen la intercesión de María ante'l so Fíu; y la proclamación simbólica de María como «Madre de la Ilesia», esto ye, «de tolos cristianos», figuraos na persona del discípulu amáu). Tamién-y la menta nos ''[[Fechos de los Apóstoles]]''<ref>{{Biblia|Fechos|1:14}}</ref> como miembru destacáu de la comunidá cristiana primitiva.

Nel Nuevu Testamentu, dellos pasaxes menten que JesúsXesús tenía [[Hermanos de JesúsXesús|hermanos]]. En concretu, méntense los hermanos 2 vegaes nel ''[[Evanxeliu de Mateo]]'', 2 nel ''[[Evanxeliu de Marcos]]'', 1 nel ''[[Evanxeliu de Lucas]]'' y 2 nel ''[[Evanxeliu de Juan]]''. La [[Ilesia católica]], la [[Ilesia ortodoxa]],{{Cita riquida}} la [[Ilesia copta]]{{Cita riquida}} y la [[Comunión anglicana]],{{Cita riquida}} basaes nel usu del llinguaxe hebréu d'aquella dómina y na tradición eclesial, interpreten esti términu como "parientes", y declaren que María permaneció "siempres [[Virxinidá|virxe]]".

Quien aseguren que María tuvo otros fíos basen la so argumentación na interpretación lliteral de los testos bíblicos nos que se fala espresamente de "hermanos de JesúsXesús". Nel [[idioma araméu]] asina tamién nel [[Idioma hebréu|hebréu]] nun esiste un términu pa indicar ''primu'' o un familiar cercanu.{{Cita riquida}}. La [[Biblia de los Setenta]], al traducir la Biblia del hebréu al griegu, cada vegada qu'atopen el términu hermano (בן), usen el términu ''ἄδελφος'', de manera que esti términu indica a parientes inclusive non bien cercanos. Asina s'entiende entós que Asaía tuviera “doscientos venti hermanos” (1.ª Cró 15:6 –ver tamién Gén. 11:27; 12:5 y comparar con Gén. 13:8; 14:14,16).

Los evanxelios faen apaecer a María cuando narren la [[nacencia virxinal|concepción de JesúsXesús]]. Según lo que narren puede vese que María nesi momentu yera prometida de [[José de Nazaret]], quien yera carpinteru. Los relatos evanxélicos empecípiense dempués de los casamientos de María con San José.

El ''Evanxeliu de Lucas'' dedica dos capítulos a la [[nacencia virxinal|concepción]] ya infancia de JesúsXesús. Ye en Lucas tamién onde ye llamada "enllena de gracia", "bendita ente toles muyeres", "madre del Señor". L'apellativu κεχαριτωμένη, que se llee ''kecharito̱méni̱'' y que ye participiu perfectu pasivu de χαριτον (chariton), ye traducíu poles versiones protestantes como "bien favorecida", ente que nes católiques suelse traducir como "enllena de gracia" (siguiendo'l "gratia plena" de la ''[[Vulgata]]''). La Nueva [[Biblia de Xerusalén]], por casu, detalla nel Evanxeliu de Lucas (1,28) qu'esti saludu en forma lliteral significa: "tu que tuvisti y sigues tando llena del favor divín".<ref>AA.VV., Nueva Biblia de Xerusalén, Desclée de Brouwer, Bilbao 1998, p. 1492</ref> Esto debe a qu'en griegu un verbu factitivo como χαριτόω en perfectu indica completamiento del actu qu'indica'l verbu.

Lucas punxo enfotu n'anotar les reacciones de María ante les revelaciones divines que se van dir asocediendo: el so turbación<ref>{{biblia|Lucas|1:29}}</ref> y la so dificultá,<ref>{{biblia|Lucas|1:34}}</ref> al igual que darréu amosaría'l so plasmu ante l'oráculu de Simeón<ref>{{biblia|Lucas|2:33}}</ref> y la so incomprensión de la palabra de JesúsXesús nel templu.<ref>{{biblia|Lucas|2:50}}</ref> En presencia d'un misteriu que degola la so intelixencia, cavilga sobre'l mensaxe (Lucas 1:29; Lucas 2:33), piensa darréu nel acontecimientu y guardar nel so corazón.<ref>{{biblia|Lucas|2:29}}, {{biblia|Lucas|2:33}}</ref><ref name="Léon-Dufour-1">{{Cita llibru|apellíos = Léon-Dufour|nome = Xavier|títulu = Vocabulariu de Teoloxía Bíblica, 18a. edición|páxina = 508-513|editorial = Biblioteca Herder (Barcelona)|añu= 2001|isbn = 9788425408090}}</ref>

Dende'l momentu de l'Anunciación, cuando'l proyectu inicial de vida de María paez tresmanase, empieza una secuencia de riesgos y d'inseguridaes señalada polos ''[[Evanxeliu de Lucas|evanxelios de Lucas]]'' y ''[[Evanxeliu de Mateo|de Mateo]]''.<ref name="Asiain">{{Cita llibru|apellíos = Asiaín|nome = Xustu|título = Inseguridad, riesgu y paz na vida y el mensaxe de JesúsXesús|editorial = Ediciones Carlos Lohlé|llugar = Bonos Aires (Arxentina)|añu= 1980|isbn =}}</ref> La primer inseguridá presentar en relación al orixe de la so concepción. N'efectu, la incertidume paez atacar el corazón del so prometíu [[José de Nazaret|José]], y conducir a la so intención de refugar a María de callao pa nun ponela n'evidencia.<ref>{{biblia|Mateo|1:18-19}}</ref> Asina lo tien planiáu José cuando Dios fai-y conocer los sos designios por un suañu: «José, fíu de David, non temes tomar contigo a María'l to muyer porque lu niciar nella ye del [[Espíritu Santu]]. Va Dar a lluz un fíu, y tu pondrás-y por nome JesúsXesús, porque él va salvar al so pueblu de los sos pecaos.»<ref>{{biblia|Mateo|1:20-21}}</ref> A partir d'entós, José coparticipa de los riesgos que se presenten na vida de María, como se detalla más palantre.

Al llegar María, l'evanxeliu narra que'l neñu que tenía [[Isabel (santa)|Isabel]] nel so banduyu dio un saltu, que foi interpretáu como d'allegría. [[Isabel (santa)|Isabel]] reconoz depués a María como la "Madre del so Señor"<ref>{{biblia|Lucas|1:43}}</ref> y allabar. María respuende a [[Isabel (santa)|Isabel]] con un cantar d'allabancia, agora llamáu "[[Magníficat (oración)|Magnificat]]",<ref>{biblia|Lucas|1:46-51}}</ref> inspiráu na cantarada d'Ana,<ref>{biblia|I Samuel|2:1-10}}</ref> en dellos salmos y n'otros pasaxes del [[Antiguu Testamentu]] que, de xuru, yeren de la conocencia de María. El "Magnificat" inclúi una [[profecía]]: "Toles xeneraciones van llamame bonaventurada".<ref>{{biblia|Lucas|1,48}}</ref> La "[[Anunciación]]" y el "[[Magníficat (oración)|Magnificat]]" son, ensin duldes, los dos pasaxes de los [[evanxelios canónicos]] en que María explicita verbalmente con más detalle'l so pensamientu, que nun ye otru qu'un anticipu de la mesma vida y mensaxe de JesúsXesús.<ref name="Cabodevilla-1">{{Cita llibru|apellíos = Cabodevilla|nome = José María|títulu = Les formes de felicidá son ocho. Comentariu a les bienaventuranzas|páxines = 378|editorial = Biblioteca d'Autores Cristianos|añu= 1984|isbn = 8422011271}}</ref>

=== Nacencia de JesúsXesús ===

[[Lucas l'Evanxelista|Lucas]], al narrar les circunstancies qu'arrodien la nacencia de JesúsXesús, describe con cencellez el riesgu que sigue trescalando la vida de María.<ref name="Asiain" /> Ante un edictu de [[César Augusto]] qu'ordena un censu,<ref>{{biblia|Lucas|2:1-3}}</ref> José y María tienen d'entamar la travesía dende [[Nazaret]] en [[Galilea]] escontra [[Belén]] en [[Judea]], cuando ella ta por dar a lluz.<ref>{{biblia|Lucas|2:4-5}}</ref> Como nun hai sitiu p'agospiase, tien de dar a lluz nun preselbe.<ref>{{biblia|Lucas|2:6-7}}</ref> El relatu del [[evanxeliu de Lucas]] paez resaltar de forma creciente la fe de María, quien se fía de Dios a pesar de nun entender dafechu lo qu'asocede: ella guarda "estes coses" y meditar nel so corazón.<ref>{{biblia|Lucas|2:19}}</ref>

Por cuenta de la presentación de JesúsXesús nel Templu pa dar cumplimientu a la llei qu'ordena que tou varón primoxénitu hai de ser consagráu al Señor,<ref>{{biblia|Lucas|2:22-24}}</ref> produzse un nuevu signu d'inseguridá pa María. Un home xusto y piadoso llamáu [[Simeón el Xustu|Simeón]], a quien-y ye reveláu que nun va ver la muerte enantes de ver al Cristu, reconoz nel fíu de María la salvación, lluz p'allumar a los xentiles y gloria del pueblu de Dios, Israel.<ref>{{biblia|Lucas|2:25-32}}</ref> Pero de siguío, una profecía realizada por Simeón traviesa la figura de María:

=== María, mientres l'adolescencia de JesúsXesús ===

L'únicu episodiu de JesúsXesús adolescente narráu polos [[evanxelios canónicos]] ye referíu por Lucas por cuenta de la fiesta de la Pascua.<ref>{{biblia|Lucas|2:41-50}}</ref>

Dempués de sufrir la perda del so fíu nel [[Templu de Xerusalén|Templu]] y de buscalo mientres tres díes, al atopalo María pregúnta-y: «Fíu, ¿por qué te portasti asina con nós? ¡Mira, el to padre y yo, angustiados, te andábamos buscando!» La espresión dexa traslucir el dolor y l'esmolición d'una madre acuciosa, qu'inclusive fala en nome de José, lo que remarca la gran personalidá de María.<ref name="Lleal-1">{{Cita llibru|apellíos = Lleal|nome = Juan|títulu = Nuevu Testamentu, Tomu 2: Evanxelios (2°) - San Lucas y San Juan|editorial = Biblioteca d'Autores Cristianos (Madrid)|añu= 1973|isbn = 84-221-0327-3}}</ref> JesúsXesús respuénde-y a María con otra entruga, qu'ella nun entiende.

=== María guardó y cumplió les palabres de JesúsXesús ===

Acordies con les Sagraes Escritures, María nun foi lo que la [[Epístola de Santiago]] llamó «un oidor olvidadizu».<ref>{{biblia|Santiago|1:25}}</ref> El [[Evanxeliu de Lucas]] mándanos una frase que se repite dos veces casi lliteralmente, forma de poner énfasis nel asuntu. Na escena de la nacencia de JesúsXesús, dempués qu'el pastores rellaten a José y María lo que se-yos dixera del neñu, l'evanxelista amiesta que «María caltenía toes eses coses y meditar nel so corazón».<ref>{{biblia|Lucas|2:19}}</ref> Y un pocu más palantre, al rellatar l'episodiu del afayu del JesúsXesús, de doce años, ente'l doctores del templu, l'evanxelista repite casi textualmente la frase enantes citada: «Y la so madre caltenía curioso toles coses nel so corazón».<ref>{{biblia|Lucas|2:51}}</ref>

Ye de notar qu'esta segunda frase non solo refierse a la respuesta dada por JesúsXesús nel templu a los dolce años, sinón que ye razonable estendela a tou lo que JesúsXesús-y dixo nos diálogos que con ella tendría mientres los años que pasó «suxetu a los sos padres». Tamién ye claro que l'evanxelista señala que María caltenía eses palabres a pesar de que nin ella nin José entendieren la respuesta de JesúsXesús nel templu: que «convenía qu'él s'ocupara de les coses del so Padre». Juan de Maldonado comenta que nun podía María dexar d'entender que JesúsXesús llamara a Dios «el so Padre», nin tampoco podía resulta-y estrañu qu'él se considerara obligáu a ocupase de les coses de Dios. Lo que María entá nun entendía yera «a qué coses llamaba JesúsXesús les coses del so Padre: d'enseñar primero a los homes, y depués de morrer por ellos».<ref>{{Cita llibru|apellíos = de Maldonado|nome = Juan|título = Comentario a los evanxelios de S. Marcos y S. Lucas|páxina = 436|editorial = Biblioteca d'Autores Cristianos|lugar = Madrid (España)|añu= 1951}}</ref>

=== María mientres el ministeriu públicu de JesúsXesús ===

Mientres el ministeriu públicu de JesúsXesús, María apaez mentada nos Evanxelios como "la so Madre", situación especial de la que nun gocia nengún otru miembru de la comunidá. Un pasaxe del Evanxeliu de Lucas describe cómo una muyer ente l'ensame referir a JesúsXesús al esclamar: «Dichosu'l banduyu que te llevó y los pechos que te criaron».<ref>{{biblia|Lucas|11:27}}</ref> JesúsXesús respondió: «Dichosos más bien los qu'escuchen la palabra de Dios y cumplir».<ref>{{biblia|Lucas|11:28}}</ref> Según [[José María Cabodevilla]], Cristu nun significó con eses palabres qu'haya otros seres más dichosos que la so madre pero, en llugar de poner particular relieve na virxinidá de María, na so concepción inmaculada o na so maternidá divina, espresó que la bienaventuranza principal de María consiste, non solo en concebilo y criáu a él, sinón n'escuchar y poner en práctica la so palabra, en creer nél,<ref name="Cabodevilla-1" /> tal como lo esclamó ante Isabel: "Feliz de ti por haber creyíu".<ref>{{biblia|Lucas|1:45}}</ref>

Nel [[Evanxeliu de Juan]], la vida pública de JesúsXesús encuadrar ente los dos únicos pasaxes nos qu'apaez la so Madre, propios d'esti evanxeliu. Trátase de les "bodes de Caná"<ref>{{biblia|Juan|2:1-11}}</ref> y la "muerte del Señor",<ref>{{biblia|Juan|19:25-27}}</ref> esto ye, l'entamu y el final del ministeriu públicu de JesúsXesús.<ref name="Rivas-1">{{Cita llibru|apellíos = Rivas|nome = Luis H.|títulu = L'Evanxeliu de Juan. Introducción – Teoloxía – Comentariu, 2ª. reimpresión|página = 559|editorial = Editorial San Benitu (Bonos Aires)|añu= 2008|isbn = 9871177186}}</ref>

Les bodes de Caná tienen llugar cuando, según espresar JesúsXesús, inda nun llegó "la so Hora".<ref>{{biblia|Juan|2:4}}</ref> Sicasí, (y a pidíu de María) JesúsXesús realiza'l so primer signu por que los sos discípulos crean nél. María remanez al llegar "la Hora",<ref>{{biblia|Juan|13:1}}</ref> esto ye la glorificación de JesúsXesús: la so muerte y resurrección. Na cruz, ye JesúsXesús quien llama a la so Madre,<ref>{{biblia|Juan|19:26}}</ref> y como en Caná diz-y Muyer”, encamentándo-y que seya “Madre” del discípulu amáu que ta con ella al pie de la cruz.

Asina, María adquier el valor simbólicu de ser la madre de los discípulos de Cristu, figuráu nel [[El discípulu a quien JesúsXesús amaba|discípulu amáu]].Llámase-y "Muyer", faciendo alusión a la muyer del empiezu de la Xénesis, "Eva, madre de tolos vivientes".

Munchos [[Padres de la Ilesia]] (san [[Jerónimo de Estridón]], san [[Agustín de Hipona]], san [[Cirilu d'Alexandría]], san [[Juan Crisóstomo]], san [[Juan Damascenu]]) señalen al respeutu que "si la muerte vieno por Eva, la vida vieno por María".<ref name="CastánLacoma-1">{{Cita llibru|apellíos = Castán Lacoma|nome = Laureano|títulu = Les bienaventuranzas de María, 5a edición|página = 352|editorial = Biblioteca d'Autores Cristianos|añu= 1985|isbn = 978-84-220-0406-6}}</ref> Agora qu'empieza una nueva creación, hai una nueva "Muyer" que ye la Madre de la Ilesia, madre de tolos que viven. Les teoloxíes católico y ortodoxo destaquen que, en virtú d'esos dos pasaxes, son discípulos del Señor aquéllos que –tal como pide María– faen lo qu'Él diz,<ref>{{biblia|Juan|2:5}}</ref> que permanecen al pie de la cruz del crucificáu al pie de María<ref>{{biblia|Juan|19:25-26}}</ref> y los que la reciben como madre propia, al igual que fixo "[[el discípulu a quien JesúsXesús amaba]]".<ref>{{biblia|Juan|19:27}}</ref><ref name="Rivas-1" /> Otres interpretaciones alderíquense más palantre (ver sección “Cuestiones Teolóxiques”).

[[Archivu:Madonna catacomb.jpg|thumb|right|La imaxe más antigua conocida de María, sosteniendo a JesúsXesús neñu. Datada del sieglu II,<ref name="Lowrie">{{Cita llibru|apellíos = Lowrie|nome = Walter|títulu = Christian Art and Archeology|páxina = 460|editorial = Kessinger Publishing|añu= 2003|isbn = 9780766134287}}</ref> [[Catacumbes de Priscila]], [[Roma]].]]

{{cita|“María caltuvo la so virxinidá hasta'l fin, por que'l cuerpu que taba destináu a sirvir a la palabra nun conociera una relación sexual con un home, dende'l momentu que sobre ella baxara l'Espíritu Santu y la fuerza del Peraltu como solombra. Creo que ta bien fundáu dicir que JesúsXesús se fixo pa los homes la primicia de la pureza que consiste na castidá y María de la mesma pa les muyeres. Nun sería bonu atribuyir a otra la primicia de la virxinidá”|Oríxenes<ref>Oríxenes, In Mt. comm 10,17: GCS 10,21</ref>}}

Como la doctrina de la [[Trinidá (relixón)|Trinidá]] considera a JesúsXesús una de les persones divines (Padre, Fíu y Espíritu Santu), dáse-y a María'l títulu de ''[[theotokos]]'', 'Madre de Dios'. Isabel dixera: «¡''Feliz la que creyó que se cumpliríen les coses que-y fueron diches de parte del Señor!''» (Lc 1,45). Equí "el Señor" ye de xuru Dios. Polo tanto cuando de siguío la llapada: "la madre del mio Señor", la referencia ye bien clara: considerar 'Madre de Dios'.

Según la teoloxía ortodoxa y tamién católica, ye correctu denominala d'esta forma pos JesúsXesús xunía nuna mesma persona dos naturaleces (la humana y la divina), y cuando se fala de María como Madre de Dios referir a María como madre de JesúsXesús en tola so persona. La ortodoxa atopa correctu{{citarequerida}} el referise a María como Fía de Dios Padre, Madre de Dios Fíu, y Esposa del Espíritu Santu. El so razonamientu lóxicu ye'l siguiente; "''Si JesúsXesús ye Dios y María ye madre de JesúsXesús, entós María ye Madre de Dios''". La encarnación significa que nun intre la segunda Persona de la Trinidá, el Verbu, de naturaleza divina, asumió dafechu la naturaleza humana -ensin acabamientu de la so condición divina- al ser concebíu milagrosamente en María. Como foi instantánea y esencial, María nesi momentu empezó a ser madre de JesúsXesús: home-Divos.

Según el catolicismu, la diferencia de lo que se tresmite nun ye menor, yá que "pa JesúsXesús yera'l momentu más trascendental de tola so esistencia terrenal". Pa saber si taba dexando a la so madre ''al cuidu'' del so amáu discípulu Juan, ye conveniente verificar el testu orixinal (griegu):

El protestantismu acepta la concepción milagrosa de JesúsXesús por obra del Espíritu Santu como una verdá bíblica, pero amás, cuando les Escritures referir a los "hermanos de JesúsXesús", o cuando l'apóstol [[Pablo de Tarso|Pablo]] escribi "[[Santiago'l Menor]], l'hermanu del Señor", interpretar lliteralmente, polo que nieguen la virxinidá perpetua de María (según interpreten nesi mesmu sentíu'l testu de Mateo 13:55-56). El so razonamientu ye que naquella dómina nun tener fíos yera una falta y nenguna muyer deseyaba ser vista como manera, lo que más naguaben por yera tener un fíu y ufiertalo a Dios. Amás de sofitase nel testu orixinal en griegu.

Sicasí, el iniciador d'esti movimientu, [[Martín Lutero]], dixo ente otres coses: {{cita| María ye la Madre de JesúsXesús y Madre de toos nós anque Cristu solamente foi quien reposó nel so cuellu... Si Él ye nuesu, debieramos tar nel so llugar; yá que onde Él ta tenemos de tar tamién nós y tou lo qu'Él tien ten de ser nuesu, y la so madre ye tamién la nuesa madre. |Sermón, Navidá, 1529}}

[[Archivu:Virgin Mary and Jesus (old Persian miniature).jpg|thumb|''Virgen María y JesúsXesús''. Miniatura persa antigua.]]

Nel [[Islam]] llámase Maryam bint ʿImran (مريم بنت عمران), esto ye, María fía de [[ʿImran]] ([[Joaquín (padre de María)|Joaquín]] nel cristianismu), y de Hannā (حنـّا [[Ana (madre de María)|Ana]]), o tamién Maryam bint Dāwud (María fía de David), por proceder del llinaxe del [[rey David]] según la tradición. Ye considerada exemplu de muyer virtuosa y tien tanta relevancia como'l so fíu JesúsXesús ([[Isa (JesúsXesús de Nazaret)|ʿIsà]] عيسى), a que'l so nome añedir casi siempres el ''laqab'' o filiación "ibn Maryam" (بن مريم), esto ye, "fíu de María". A María ta dedicada una de les [[azora|azores]] o capítulos del [[Corán]], la que lleva por títulu آل عمران ''Āl ʿImrān'', esto ye, ''[[la familia de Imran]]''.

Como na tradición cristiana, a María foi-y anunciada la concepción sobrenatural de JesúsXesús por un ánxel. El [[Corán]] aportuna, sicasí, en qu'anque tuvo un fíu por voluntá de Dios ensin la intervención d'un varón, JesúsXesús nun yera de nenguna manera un fíu del ser supremu. Nel [[Corán]] nun esiste José: María dio a lluz solo nel desiertu, al que se retirara con esti propósitu y nel que s'alimentaba de dátiles y de l'agua d'un regatu asitiaos ellí por Dios. El fíu, pela so parte, tien nel Islam la considerancia de [[profeta]] o unviáu de Dios (vease l'epígrafe "JesúsXesús nel Islam" en ''[[JesúsXesús de Nazaret]]'').

María tien nel Islam el valumbu espiritual d'un profeta, ensin selo. Nel Corán, el mayor erru de los xudíos no qu'a JesúsXesús y María refierse nun ye, como asumen los cristianos, el supuestu fechu d'haber matáu al fíu (cosa que, per otra parte, la tradición islámica niega que fixeren), sinón el fechu de faer de menos y duldar de la virtú de la madre.

Una tradición atribúi a [[Mahoma]] el dichu de que cinco son les muyeres más destacaes ante Divos: Asia, esposa del [[faraón]], que curió de [[Moisés]] y que creía na palabra eterna de Dios magar la opresión del so maríu y de la so redolada; María, la madre de JesúsXesús; [[Jadiya]], la primer esposa de [[Mahoma]], que foi la primera creyente y sofitar nes dómines más difíciles d'adversidá, la so otra esposa [[Aisha bint Abi Bakr|Aisha]], y [[Fatima bint Muhammad|Fátima]], la so fía menor y madre de los sos nietos, los [[Imán (relixón)|imanes]] [[Hasan ibn Ali|Hasan]] y [[Husain ibn Ali|Husain]].

En 1999, una investigación realizada pol periódicu británicu ''[[The Guardian]]'' na que s'efectuó un analís computarizado del inventariu de llibros de la [[Biblioteca del Congresu d'Estaos Xuníos]] con see en Washington, D.C., concluyó que «si la [[celebridá]] d'un individuu consiste en que s'escriba un llibru sobre él, [...] [[Xesucristo]] ye entá'l personaxe que gocia de más fama nel [[mundu]] actual.» N'efectu, contabilizáronse 17.239 obres alrodiu de [[JesúsXesús]], casi'l doble que de [[William Shakespeare]], quien algama'l segundu llugar. Ente les muyeres, la Virxe María algama'l 7.° llugar, anque de fechu ella ye la única muyer que s'alluga n'unu de los 30 primeros puestos. Colos 3.595 llibros dedicaos a ella, supera en casi 5 vegaes a la so inmediata siguidora, [[Juana d'Arcu]].<ref>{{cita web|url = http://www.guardian.co.uk/world/1999/sep/14/martinkettle|títulu = When fame is an open book|fechaacceso = 3 de marzu de 2011|autor = Kettle, Martin|fecha = 14 de setiembre de 1999|editorial = The Guardian |idioma = [[idioma inglés|inglés]]}}</ref>

{{Tradubot|María (madre de JesúsXesús)}}

[[Categoría:JesúsXesús de Nazaret]]