Diferencies ente revisiones de «Epigrama»

Pueden rastrexase los raigaños del xéneru hasta bien tras, na [[llírica]] arcaica ( bastante ye qu'inclúi [[Meleagro de Gádara|Meleagro]] na so ''Corona'' o ''Guirlanda'' a [[Arquíloco]] y a [[Semónides de Amorgos|Simónides]]), anque ye más propiu falar del epigrama como un xéneru netamente [[Períodu helenísticu|helenísticu]], pos caracteriza, tantu pol so conteníu como pola so estensión y pola so forma, a esa dómina. Los epigrames helenísticos constitúin un verdaderu crisol d'aquelles sociedaes, vemos desfilar a [[hetera|heteres]]s, navegantes, carpinteros, texedores cola so vida simple y trabayoso, tamién al amor heterosexual y lésbico, les fiestes, la relixosidá, el cortexu, la sexualidá, la inocencia, les artes plástiques, la crítica lliteraria, hasta les mascotes; tou esto, pasáu pol filtru d'erudición y cultura (pos portadores de tales yeren los poetes). En resume, producen testimonios diversos, bellos y bien vívidos de les principales esmoliciones del home helenísticu.

Darréu, delles formes lliteraries, como l'artículu curtiu de prensa, les [[greguería|gregueríes]]s de [[Ramón Gómez de la Serna]] o los ''membretes'' de [[Oliverio Girondo]] averar al xéneru epigramáticu, según les inscripciones anónimes populares en murios o retretes denominaes grafitos o pintaes, que dende les ruines de Pompeya hasta l'actualidá resulten una fonte inestimable sobre la opinión popular d'una dómina. Dalgunes d'estes inscripciones son recoyíes por [[Pío Baroja]] na so obra ''Vitrina pintoresca'' o [[Camilo José Cela]] nel so ''San Camilo 1936''. Dacuando, na llírica del sieglu XX puede adoptar un tonu elegiaco ([[Jaime Gil de Biedma]]) o forma de versos d'amor, como ye'l casu de ''Epigrames'', del sacerdote nicaragüense [[Ernesto Cardenal]]. [[Federico Carlos Sainz de Carbayos]] compunxo amás una hestoria del epigrama español en ''L'epigrama español del sieglu I al sieglu XX'' (Madrid, 1946).