Anque [[dinastía Muhammad Alí|Muhammad Alí]] y los sos descendientes utilizaren el títulu de [[Jedive]] en llugar de [[Valí|Wali]], esta nun foi reconocida pola [[Sublime Puerta|Porte otomana]] hasta 1867 cuando'l [[Abdülaziz I|Sultán Abdul-Aziz]] oficialmente acepto'l so usu por [[Ismail Pachá|Isma'il Pasha]] y los sos sucesoressocesores. En contraste cola política del so güelu de la guerra en contra del Porte, Ismai'l trató de reforzar la posición d'Exiptu y de la so dinastía con menos medios de confrontación y, al traviés d'un amiestu de adulación y el sobornu, Ismai'l garantizo la reconocencia oficial otomanu de virtual independencia d'Exiptu. Esta llibertá foi gravemente socavada en 1879 cuando'l sultán en connivencia coles grandes potencies quixo deponer a Ismai'l a favor del so fíu [[Tewfik Pachá|Tewfik]].Tres año más tarde, la llibertá d'Exiptu convertir en pocu más que simbólica, cuando Gran Bretaña invadió y ocupó el país, supuestamente pa sofitar al Jedive Tewfik contra los sos opositores [[Ahmed Orabi]] del gobiernu nacionalista. Magar el Jedive va siguir la norma sobre Exiptu y Sudán nel nome, en realidá, el poder moraba n'última instancia col [[Alto Comisariu británicu]].
Col aumentu del sentimientu nacionalista, el [[Reinu Xuníu]] reconoció formalmente la independencia d'Exiptu en 1922, y el sucesorsocesor de Husayn, el [[Fuad I d'Exiptu|Sultán Fuad I]], sustituyó'l títulu de Sultán a Rei. Sicasí, la ocupación británica d'Exiptu y l'inxerencia nos asuntos persistieron. De particular interés pa Exiptu foi qu'el [[Reinu Xuníu]] siguiera los sos esfuerzos pa dexar tol control d'Exiptu en Sudán. Tantu pal Rei y el movimientu nacionalista, esto yera intolerable, y el Gobiernu d'Exiptu fixo fincapié nun puntu de que Fuad y el so fíu'l Rei [[Faruq d'Exiptu|Faruq]] yeren "Reyes d'Exiptu '''y''' Sudán".
