Diferencies ente revisiones de «Cayida de Constantinopla»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Orotografía habitual na wiki |
m papes, reis, etc |
||
Llinia 48:
Nesta dómina, los [[Kayi]], otru [[cla]] seminómada turcu, migrara del [[Jorasán]] (nordés de [[Persia]]) escontra l'oeste y, tomando partíu polos selyúcidas nuna batalla en Anatolia contra'l [[Imperiu mongol]], decidió la victoria turca. El sultán selyúcida [[Kaikubad I]], n'agradecimientu, concedió-y a'l so líder [[Ertoğrül]] un pequenu territoriu montascosu nel noroeste del imperiu, nes proximidaes del territoriu bizantín llamáu [[Söğüt]]. L'Estáu selyúcida empezaba pocu dempués a estremase en pequeños [[emiratu|emiratos]] que nun reconocíen el [[poder políticu|poder]] selyúcida nin el mongol. Unu d'estos emiratos, el de la cla turca qu'ayudara a los selyúcidas, sol mandu d'un líder llamáu [[Osmán I]] Gazi (fíu de Ertoğrül y que daría'l nome de la dinastía otomana o [[Osmanlíes|osmanlí]]) sería'l núcleu orixinariu del futuru [[Imperiu otomanu]].
Los otomanos yá impunxeren la so fuerza al desvalíu Imperiu bizantín, tomando les sos últimes ciudaes asiátiques de [[Bursa]], [[Nicea]] y [[Nicomedia]], na rexón de [[Bitinia]]. En [[1341]], cuando morrió l'emperador [[Andrónico III]], l'imperiu quedó en manos de la so esposa Ana, quien nomó al clérigu [[
Cuando'l reinu de [[Serbia]] atacó [[Salónica]] en [[1349]], el clérigu y rexente bizantín Cantacuceno pidió per segunda vegada aido a los otomanos. En [[1351]], Cantacuceno fixo una tercer alianza colos turcos por que lu ayudar na guerra civil provocada ente los sos partidarios y el siguidores del príncipe Juan. Nesti últimu alcuerdu, Cantacuceno prometió a los otomanos la posesión d'una fortaleza del llau européu del estrechu de los [[Dardanelos]]. Mentanto, el [[pasha]] (príncipe) otomanu [[Süleyman Paşa|Suleimán]] (fíu primoxénitu de Orhan) decidió reforzar la so posición tomando la ciudá de [[Galípoli (ciudá)|Galípoli]], estableciendo'l control sobre tola península y una base estratéxica pa la espansión del Imperiu otomanu n'Europa. Cuando Cantacuceno esixó la devolución de la ciudá, los otomanos volver en contra de Constantinopla.
Mientres el gobiernu de
=== Los cercos de 1391, 1396 y 1422 ===
Llinia 64:
=== Busca de sofitu n'Occidente ===
El [[cisma]] ente les Ilesies [[Ilesia católica|Romana]] y [[Ilesia Ortodoxa|Ortodoxa]] caltuviera a [[Constantinopla]] distante de les naciones occidentales y, inclusive mientres los asedios de los turcos musulmanes, nun había consiguíu más qu'indiferencia de [[Roma]] y los sos aliaos. Nun últimu intentu d'aproximamientu, teniendo en vista la constante amenaza turca, l'emperador [[
=== Constantino XI y Mehmed II ===
Llinia 70:
[[Archivu:Gentile Bellini 003.jpg|thumb|Mehmed II Fatih]]
En [[1451]] morrió Murái II y asocedió-y el so nuevu fíu [[Mehmed II]]. Primeramente, Mehmed prometió nun entrar nel el territoriu bizantín. Esto aumentó l'enfotu de Constantino que, nel mesmu añu, sintióse abondo seguro como pa esixir el pagu d'una renta añal pa la mantención d'un escuru príncipe otomanu, reteníu como rehén, en Constantinopla. Furiosu, más pol ultraxe que pola amenaza al so pariente en sí, Mehmed II ordenó los preparativos pa un asediu completu a la capital bizantina.
| |||