Diferencies ente revisiones de «Esistencialismu»

<ref>{{cita llibru|apellíos=Lefebvre |nome=Henri |títulu=L'esistencialismu |añu=1954 |editorial=Capricornio |allugamientu=Bonos Aires}}</ref>El '''Esistencialismu''' ye una corriente filosófica que tuvo'l so orixe nel [[sieglu XIX]] y enllargóse aprosimao hasta la segunda metá del [[sieglu XX]]. Los filósofos esistencialistes centrar nel analís de la condición humana, la [[llibertá]] y la [[responsabilidá]] individual, les emociones, según el [[Sentíu de la vida significáu de la vida]].

 

 

== Conceutu ==

[[Archivu:Kierkegaard.jpg|thumb|right|El filósofu danés [[Søren Kierkegaard]] que la so inflúi foi primordial pal desenvolvimientu del esistencialismu]]

 

 

En contra de la tradición filosófica, que sostien que'l bien éticu más altu ye'l mesmu pa toos, Kierkegaard afirmaba que'l bien más altu pal individuu ye atopar la so propia vocación. Él dicía: “Tengo De atopar una [[verdá]] que sía verdadera pa mi... la idea pola que pueda vivir o morrer”. La idea que ta detrás ye qu'unu tien d'escoyer el so propiu camín ensin l'ayuda de normes o criterios universales o oxetivos. Llamóse a esta posición individualismu moral. En contra de la posición tradicional de qu'el [[xuiciu moral]] arreya (o tien d'arreyar) una norma oxetiva de corrección o incorreición, Kierkegaard sostien que nun se puede atopar una base oxetiva o racional nes decisiones morales. La única base d'una filosofía con significáu ye l'individuu esistente” (“asitiáu”, podríamos añedir); la filosofía nun tien que ver con una contemplación imparcial (oxetiva) del mundu nin de descifrar la verdá”. Pa él, verdá y esperiencia tán amestaes y hai qu'abandonar la idea de que la filosofía ye una especie de ciencia esacta y pura.