Diferencies ente revisiones de «Estamentu»

La sacralización de la sociedá estamental foise desenvolviendo como un lentu procesu mientres la [[Antigüedá Tardida]] y la [[Alta Edá Media]] (como mediu de caltener l'orde dientro de la decadente ya inestable sociedá tardorromana): De primeres, a partir de la [[crisis del sieglu III]], el [[Imperiu romanu d'Occidente|Imperiu llatinu]] (estremándose cada vez más de la parte griega) foise ruralizando económicamente, siendo les ciudaes esfarrapaes, sumiendo'l comerciu y la destrucción de fábriques, en gran midida de resultes de la respuesta a la mesma crisis que se dio por el mesmu Imperiu ([[reformes de Diocleciano]]); y ente que los [[latifundista|latifundistes]] espolletaben nes sos luxoses ''[[villae]]'' aparraben les ciudaes, de la que xubía'l papel social y políticu del [[cristianismu primitivu]], col [[monacato]] y la institucionalización de la [[Ilesia]] (especialmente pol sofitu d'emperadores como [[Constantino'l Grande|Constantino]] y [[Teodosio I'l Grande|Teodosio]], sieglu IV). A partir de les [[invasiones bárbares]] del sieglu V añediéronse nuevos elementos que definieron la nobleza de sangre como estratu social superior nos [[reinos xermánicos]] (reinos anglosaxonos y nórdicos) y prefecturas bizantines de [[Italia]] y [[España]] que sustituyeron al Imperiu llatinu; y especialmente nes formaciones sociales que s'establecieron n'Europa de resultes de les "segundes invasiones" de los sieglos VIII ya IX ([[espansión musulmana|árabes]], [[viquingos]], [[invasión magiar|magiares]]) nel contestu políticu de la formación y disolución del [[Imperiu carolinxu]].<ref>Ye la tesis de [[Henri Pirenne]] (''[[Mahoma y Carlomagno]]''). VeaseVer tamién [[Perry Anderson]] (''Transiciones de l'Antigüedá al Feudalismu'').</ref> Yá en [[Plena Edá Media|los sieglos centrales de la Edá Media]], cola plena conformanza de les instituciones feudu-vasalláticas y les reformes eclesiástiques impulsaes pol papáu ([[reforma gregoriana]], [[orde cluniacense]], [[concilio de Letrán]]), quedó definida una sociedá estamental nes [[monarquíes feudales]] d'Europa Occidental y nel ampliu espaciu d'Europa Central (el [[Sacru Imperiu Romanu]]), estendiéndose escontra'l Norte y Este d'Europa (la espansión militar de les [[Cruzaes]], anque estableció efímeros reinos "llatinos", nun traxo una implantación fonda del modelu européu de sociedá en Próximu Oriente).

Nel ámbitu da la cristiandá hispana, [[Isidoro de Sevilla]] puede considerase como un precursor del paradigma de los trés ordes cola so tripartición ''senatores, milites, plebs'' (''[[Etimoloxíes]]'', voz "tribus", 627-630); retomada y afecha na Borgoña del sieglu IX pol monxu [[Haimón de Auxerre]].<ref>Muertu escontra 865/69, ye unu de los representantes de la [[escuela monástica]] de [[Auxerre]], na abadía borgoñona a la que tamién pertenecieron [[Erico de Auxerre]] y el so discípulu [[Remigio de Auxerre]] (850-935), que siguíen la tradición de [[Escotu Eriúgena]] ([http://de.answers.yahoo.com/question/index?qid=20080402111834AAbM8xL Respuesta a una consulta sobre la escuela monástica de Auxerre]). Un trabayu fundamental sobre l'asuntu ye'l de Dominique Iogna Prat, ''-y ´baptême´ du schéma deas trois ordres fonctionnels. L'apport de l´école d'Auxerre dans la seconde moitié du IXe siècle'', Annales ESC 41-1, 1986, p. 106-126. Alfonso Hernández, [http://cosechador.siu.edu.ar/cgi-bin/query.pl?expression=Exegesis&criteria=subject: ''Haimón de auxerre y el profeta Oseas: Exéxesis monástica y profecía nel períodu Carolinxu'']: "Haimón de Auxerre foi unu de los grandes exéxetes carolinxos. Escribió los sos testos na segunda metá del sieglu IX nel monesteriu de Saint-Germain de Auxerre, en Borgoña. La so obra foi pocu estudiada y la mayor parte de los sos testos escarecen d'ediciones modernes confiables. ... [El so] ''Comentariu a Oseas de Haimón'' ... [representa] un pensamientu eclesiológico d'orixe específicamente monásticu y, poro, distintu al orde eclesiásticu y social propuestu por otros grupos de la xerarquía eclesiástica como sacerdotes, obispos y Papes. Nel pensamientu de Haimón, la fonte última de l'autoridá na cristiandá son los monxos exéxetes, a los qu'identifica colos profetes del Antiguu Testamentu, cuidao que son quien tán más cerca de la palabra divina." VeaseVer tamién [[Renacimientu carolinxu]].</ref> El surdimientu del triestamentalismo na dómina feudal clásica correspondería por tanto primeru a Inglaterra, pero'l focu francés paez independiente y esplícase pola adaptación de Isidoro na Borgoña.