Diferencies ente revisiones de «Quercus ilex»

L'ancina ye, como'l restu de les especies del xéneru ''Quercus'', una planta [[monoica]], anque presenta ciertu enclín a la dioecia (pies con preponderancia de flores masculines o femenines). Les sos [[flor]]es masculines apaecen en [[amento]]s, densamente arrexuntaos nos ramillos del añu, primero erectos y finalmente colgantes, que tomen un color amarellentáu, depués anaranxáu y, a la fin, al maduror, pardu. Dar por tola copa, anque preferentemente na parte inferior y en dellos exemplares con más bayura que les femenines, polo qu'estos pies son pocu productores de [[frutu|frutos]].<ref>Dicen en [[Toledo]] que ''la encina con muncho "mocu" da pocu''</ref> Les flores femenines son pequeñes; salen aisllaes o en grupos de dos, sobre los biltos del añu y nun pedúnculu bien curtiu, presentando en principiu un color acoloratáu y al maduror un mariellu anaranxao. El floriamientu producir ente los meses de marzu a mayu, cuando la temperatura medio algama los 20&nbsp;°C y 10 hores de sol diaries, dempués d'un periodu de estrés. La dispersión del polen ye principalmente [[anemófila]], y en menor midida [[entomófila]], durando ente 20 y 40 díes según les condiciones meteorolóxiques. La [[alogamia]] ye'l tipu de reproducción más frecuente, ente distintos individuos, anque tamién ye posible la autopolinización con flores masculines del mesmu individuu [[autogamia]]. Ye frecuente que se produza [[Híbridu (bioloxía)|hibridación]] producida por factores como la [[alogamia]], la separación de les flores y les condiciones climátiques.

 

Les encinas cultívense principalmente poles sos [[frutu|frutos]], les conocíes [[abiyota|abiyotes]]. Son unos glandes de color marrón escuru cuando maurecen (antes, lóxicamente verdes), brillosos y con una cúpula característica formada por brácteas bien apertaes y trupes, que los anubren aprosimao nun terciu del so tamañu. Estrémase tamién de la coscoja el caperuchu de les abiyotes, yá que nésta anubre'l glande hasta la metá y l'esterior ye punchante; non asina n'otres especies de [[Quercus]] que les sos abiyotes dacuando son bien paecíes a les de la encina. Maurecen d'ochobre a payares y dellos años inclusive n'avientu, polo que la cayida de l'abiyota puede retrasase hasta xineru, anque ye pocu frecuente. La edá mínima a la qu'empieza a producir ta condicionada poles característiques medioambientales, asitiándose ente los 15 y los 20 años de la vida del árbol.

 

== Subespecies ==

 

Estrémense dos subespecies de la encina, ''Quercus ilex'' subsp. ''ilex'' y ''Quercus. ilex'' subsp. ''ballota'' (sinónimos d'esta postrera son tamién ''Q. rotundifolia'' y ''Q. ballota''). ''Q. ilex'' subsp. ''ilex'' caracterizar por unes fueyes más grandes y lauroides, amás d'espolletar en zones más húmedes (n'España, cornisa cantábrica y Cataluña, fundamentalmente), ente que ''Q. ilex'' subsp. ''ballota'' presentar ovales y con cantu más o menos espinosos (sobremanera na base del árbol o n'individuos nuevos) y ye menos esixente na so distribución. De toes formes son frecuentes los individuos con calteres entemedios, especialmente nes zones de contactu de dambes subespecies.

 

 

== Encinas singulares ==

* Encina La Terrona en [[Artu de Montanchez]] ([[Provincia de Cáceres|Cáceres]], [[España]]). Esti árbol considérase que ye la ancina más grande d'España y posiblemente del mundu enteru.<ref name=alma></ref>

* [[Encina Trés Pates de Mendaza]], en Navarra, España

 

== Intereses ==

L'ancina foi propuesta como ''árbol nacional d'España'' pol conocíu especialista en árbol Rafael Moru,<ref> {{Cita llibru|apellíos=Moru|nombre=Rafael|títulu=Empón De Los Árboles D'España|añu=2007|editorial=Omega (Barcelona)|isbn=8428214395|páxines=407 págs.}}</ref> qu'indica como principal problema la so presencia escasa en Galicia y nula nes Canaries.