Pal compositor y direutor d'orquesta francés [[Pierre Boulez]] (1925-), «''...namánamái a Debussy podemos asitialo xuntu a [[Anton Webern]] nuna mesmu enclín a destruyir la organización formal presistente na obra, nun mesmu recurrir a la guapura del soníu por sigo mesmu, nuna mesma pulverización elíptica del llinguaxe''». Pa Boulez, el verdaderu precursor de la música contemporanea ye Claude Debussy, y non la tríada [[Ígor Stravinski]], [[Arnold Schönberg]] y [[Béla Bártok]]: ensin la so obra nun s'entendería non yá a [[Maurice Ravel|Ravel]], sinón tampoco la de [[Edgar Varèse]] o [[Olivier Messiaen]]. Foi Debussy quien, al romper cola forma clásicu-romántica del so tiempu, afayó un llinguaxe musical nuevu, llibre, trémbole, abiertu a otres posibilidaes. Un llinguaxe que, anque tenía'l so orixe en [[Richard Wagner|Wagner]], establecía una alternativa distinta al modelu propuestu por ésti en tolos parámetros que rixen la composición musical. A pesar d'ello, nun hai que ver en Claude Debussy un artista iconoclasta que reacciona contra'l legáu del pasáu: la tradición, sobremanera la del [[Música barroca|barrocu]] francés, reviste una trascendental importancia na so música, particularmente nes sos últimes composiciones, tales como los trés sonates de cámara. Esta dualidá otorga al legáu debussiano la so perenne actualidá.
