Diferencies ente revisiones de «Quercus robur»

El '''carbayu''', ''Quercus robur'' [[Linneo|L.]] o ''Quercus pedunculata'' Ehrh., ye un árbole rixu, recacháu, que pue soperar los 40 [[metro]]s d'altor, con groma amplia, ovoide, arrondada o irregular y ''fueya [[cadoca]]''. Tueru bigardu, curtiu y muy esgrebiu nos exemplares separtaos, les sos zapotes son esgrebies y daqué retorcíes; coriella de cullor buxu o blancucia, mui argayada y de tonalidá pardiñaparda nos exemplares vieyos. ''[[Fueya|Fueyes]]'' grandes, simples, n'arremangu alterno, con estípules allargaes que caen ceuceo; son llampiñes poles dos faces, de cullorcollor verdiverde enceso pol fexe y más llacies, colos ñervios bien marcados, pola faz inferior; so forma ye obovada, con [[peciolu]] mui curtiu ( 2 a 7 [[milímetro|mm]]), col carel fondamenti llobuláu y colos llóbulos despareyu y arrondaos, suelen medir unos 6 a 12 [[cm]] de llargo per unos 3 a 6 d'anchu.

[[Flor]]es masculines en [[fuxón|fuxones]] colingantes, verdes-amarielludos, que ñacen solitarios o en gurupos de brixos del añu anterior. [[Llande]]s colingantes sobro un llargu [[pedúnculu]], aováo-oblongos, con escodillines d'escames cuasi pandes. Cuando bilten les primeres fueyes, porper [[abril]] o [[mayu]]: les buzcarres picolien en [[setiembre]] y caen n'[[ochobre]].

Dende'l ras de la mar fastahasta unos 1000 [[metru|m]] d'altor, nos suelos prefondos y frescos, prencipalmente nos raíos de [[cal]] y daqué abegosos. Precisa dund'un clima abegosu, oceánicu, ú seu acútiese pocu la seca estival y ye daqué resistente al friyufríu. Suel asociase en [[faya|fayeros]] o con robreres de [[Quercus petraea]] y [[Quercus pyrenaica]], colos que forma híbridos con facilidá.

Na mayor parti [[Europa]] y n'[[Asia]] occidental. Falta nes [[Baleares]] y na [[Península Ibérica|Península]] enánchase, prencipalmenteprincipalmente, peles rexones atlántiques; metá nortinorte [[Portugal]], [[Galicia]], [[Cantabria]], [[Asturies]], [[Euskadi]] y [[Navarra]], tamién en [[Cataluña]]; en frasca separtada tamién en delles montañes del interior y cautiváu dende abeyaná na [[Casa de Campo]] de [[Madrid]].

El nome específicu escoyío por Linneo pa esta especie, ''robur'', emplegábenlu los romanos pa apellar a los robres y a cualisquier tipu maera duraduro y rixarixo. La maera d'esti robre ye de cullorcollor pardu-llïonáullionáu, muy duraduro, de bubu finu, con aniellos de medra bien marcaos, abondo pesadapesado y mui resistenti al podrecimientu, inda dientro l'auguaagua.