|
== La guerra de los trés Bernardos ==
En [[863]], [[Hunifredo]], marqués de Gotia y [[Septimania]] ocupa Tolosa y el conde Ramón, fiel al rei, muerre na llucha. Dempués de la fuxida de [[Hunifredo]] ([[864]]), los sos dominios fueron partíos: en [[865]] Tolosa, [[Limoges]], Pallars y Ribagorza fueron donaes a [[Bernardo II de Tolosa]] fíu del difuntu conde Ramón I; Ermengol, conde de d'[[Albi (Tarn)|Albi]], recibió'l condáu de Rouergue. Dende'l primer momentu establecióse una llucha encarnizada pola hexemonía del sureste de Francia ente Tolosa y [[Carcasona]], y los dos condes sometieron la cuestión al rei. La decisión retrasóse, pero nel 872 Carlos el Calvo creó un gobiernu pa Aquitania empobináu pol so cuñáu [[Bosón de Provenza]] (duque de [[Lyon]] y de [[Vienne]], contador real y ''magister ostiariorum''), pero teniendo como axuntos a [[Bernardo de Gothia]] y [[Bernardo III de Tolosa|Bernardo Plantapilosa]] de Autun, al cual otorgóse-y el condáu de [[Auvernia]]. Como que Bernardo de Tolosa quedaba ensin representación donáronse-y los condaos de Carcasona y [[Rasés]], de los cualos foi quitáu Oliba II, que s'alió a Plantapilosa contra Bernardo de Tolosa. Poco dempués, Bernardo el vedell de Tolosa morría asesináu por un vasallu de Bernardo Plantapilosa ([[agostu]] de [[872]]) y [[Oliba II]] foi restituyíu nos condaos de Carcasona y Rasse, y Plantapilosa gobernó en Tolosa y Llemotges (a pesar de que'l vizconde, Fulcoaldo, hermanu de Bernardo de Tolosa, tuvo'l poder efectivo hasta la so muerte escontra l'añu 886 aniciando la dinastía vizcondal de Llemotges, caña madre d'otres dinastíes vizcondales. Pallars y Ribagorza escapar del so control, cuidao que los partidarios del conde asesináu crearon una dinastía nueva.
Bernardo Plantapilosa morrió nel 886 y asoceder el so fíu [[Guillermo I de Aquitania|Guillermo'l Piadosu]] como duque de Aquitania, pero Tolosa y Roergue fueron confiaes l'añu [[887]] a [[Odón I de Tolosa|Odón I]], hermanu de Bernardo el Vedell, conde consorte de Albi que s'acomuñar al so fíu Ramón II. Odón morrió nel [[918]] o [[919]] y foi asocedíu por [[Ramón II de Tolosa]], ente que'l so hermanu Ermengol foi conde de Rouergue y [[El Condao de Albi|Albi]] (heriedu maternu) y el de [[Quercy]] partir.
{{VT|Cruciada Albigense}}
El [[Sieglu XIII]] garrasti nel Mediudía francés al apoxéu de la herejía [[Catarismo|cátara]], llegando inclusive a conocese a les sos adeptos col nome de ''albigenses'' (pela ciudá de d'[[Albi (Francia)|Albí]], perteneciente a los condes de Tolosa). El [[papa]] [[Inocencio III]] acusa repitíes vegaes a'l señores occitanos de pasividá ya inclusive connivencia con esti movimientu hasta qu'en [[1208]] declara un [[anatema]] contra Ramón VI y anima a los reinos cristianos a allegar en [[cruzada]] contra Toulouse y los sos vasallos. Esti llamamientu sería escucháu por [[Felipe II de Francia]] y daría orixe a dos décades d'enfrentamientu que concluyiríen cola firma per parte de [[Ramón VII de Tolosa]] (fíu de Ramón VI) del [[Tratáu de París (1229)|Tratáu de Meaux]].
== Simón de Montfort ==
|
