Diferencies ente revisiones de «Pecáu»

En [[Teoloxía moral]] considerar «un actu malu, o la omisión culpable d'un actu bonu obligatoriu».<ref name="Ruco Marín">{{cita llibrollibru|autor=[[Antonio Ruco Marín|Ruco Marín, Auntonio]] |capítulu=Los pecaos polo xeneral |título=Teología moral pa seglares |volume=I:Moral fundamental y especial |añu=1979 |ubicación=Madrid |editorial=Biblioteca d'Autores Cristianos |isbn=84-220-0441-0 |páxines=188-217}}</ref> Por estensión, denominar pecáu a tou aquello que s'estrema de lo recto y xusto, o que falta a lo que ye debíu.<ref>{{cita web|url=http://dle.rae.es/?id=SFVbedk |capítulu=Pecáu |títulu=Diccionariu de la llingua española |añu=2015 |edición=23ª |autor=Real Academia Española |fechaacceso=25 de marzu de 2016}}</ref>

[[Agustín d'Hipona]] define qu'hai pecáu «cuando la soberbia personal ama una parte del tou faciendo d'ella un falsu tou».<ref>{{cita llibrollibru|autor=San Agustín |título=Confesiones |otros Llibru III, capítulu 8 |allugamientu=[[Florida (Bonos Aires)|Florida]], Arxentina |editorial=Ediciones Paulinas |isbn=950-09-0441-1 |páxina=56}}</ref> [[José María Cabodevilla]] señala al respeutu:

{{cita|¿Nun ye acasu cualesquier pecáu una disgregación? Pecáu ye, define san Agustín con muncha fondura, amar na parte una falsa unidá. Alzar la parte en tou, romper los llazos que lu caltienen amestada al tou. Por eso'l pecáu ye muerte, porque ye amputación. El pecador ruempe y ruémpese. A la dispersión sigue, como'l carru al güe, la destrucción. [...] Quiero amar. Nada tan natural nin tan necesariu. Quiero amar a mi solo, por que tou'l caudal del mio amor emplegar en mi provechu. Nada tan desatináu. Pos nun puedo en verdá amar sinón tal que soi; amar d'otra forma sería una ficción. Yo soi un home venceyáu a los demás homes y amestáu a Dios [...]<ref>{{cita llibrollibru|autor=Cabodevilla, José María |título=Carta de la caridá |añu=1966|ubicación=Madrid |editorial=Biblioteca d'Autores Cristianos |páxina=170}}</ref>|José María Cabodevilla}}