Diferencies ente revisiones de «El Valle Altu de Peñamellera»
Contenido eliminado Contenido añadido
m correición de nomes propios |
m Bot: Troquéu automáticu de testu (- xuna + una ) |
||
Llinia 81:
La capital del valle establecer nel so cueto baxu, en Abándames. Cada cueto, l'altu y al baxu teníen un rexidor, un xuez noble pa cada unu y otru pal valle polo xeneral. Nel valle altu, el cargu de xuez noble yera ostentáu dende'l sieglu XIV polos miembros señoriales de Escandon, Cossio, Mier, y Trespalacios, siendo estos quitaos de tal privilexu en 1603.
El valle sufrió tamién les consecuencies de la guerra de la independencia siendo ocupáu por tropes franceses en 1809 y 1810. L'acontecimientu históricu más relevante d'esi sieglu foi la vuelta a territoriu asturianu de los territorios de Peñamellera en 1833, por cuenta de la nueva distribución territorial d'España. Un añu más tarde'l valle de Peñamellera solicita xunto con Rivadeva'l reingreso na Provincia de Santander pidimientu que va ser refugada desligándose de Cantabria y pasando a formar parte de la provincia d'Uviéu, denominación alministrativa que se caltien hasta 1983, en que se sustitúi pol nome más enraigonáu de Provincia d'Asturies. Nel escudu del conceyu apaez representáu l'escudu de Santander en clara referencia a la so antigua pertenencia provincial. Desque s'integra na provincia d'Uviéu empiecen a apaecer los discutinios pa la capitalidad del mesmu entre Alles y Abándames. En 1869 estrémase'l valle en dos, quedando Alles como capital del valle altu. Esta etapa foi
[[Ficheru:Trescares2.jpg|miniaturadeimagen]]
El [[sieglu XX]] tuvo marcáu pola guerra civil española siendo'l valle escenariu de cruentos y doliosos combates, acabando equí los enfrentamientos el 10 de setiembre de 1937, cola entrada na zona de les tropes Navarres en collaboración de la lexón Cóndor. Mientres la posguerra son vistos pol conceyu diversos guerrilleros abelugaos nos montes de los picos d'Europa.
==Demografía==
A pesar de la emigración ultramarina d'empiezos del sieglu XX, nun foi hasta la década de los 50 y 60 de dichu sieglu cuando apaecen los verdaderos problemes demográficos cola emigración de munches persones del conceyu al centru industrial de la rexón y a Europa. Ye mientres dicha etapa cuando la población baxa de 2.273 habitantes de [[1940]] a les 718 persones contabilizaes nel últimu padrón. Anguaño son esporádiques les salíes que se faen, siendo'l sitiu escoyíu la vecina contorna de Llanes gracies a les oportunidaes qu'ellí ufierta'l sector hosteleru. Tou ello preséntanos unes estructures demográfiques onde se empezar a notar un avieyamientu de la población, anque la relación ente sexos atópase abondo bien partida. Toles parroquies amuesen perdes na población, siendo les de Oceño y Caraves con más del 50%, les que más reculen, y la de Rozagás la que menos con un 10%, dexándonos anguaño
==[[Economía]]==
Llinia 180:
Al respective de l'arquiteutura relixosa cabo mentar la ilesia de San Pedro de Plecín, que tenía planta rectangular d'una sola nave cubierta de bóveda de cañón y cabecera semicircular, y de la que güei namá queda reconocible la fachada sur.
En Alles tenemos la ilesia parroquial de San Pedro fundada en [[1787]] por [[Juan de Mier y Villar]], natural del conceyu pero que pasó la so vida en [[Méxicu]]. Tien una cúpula intradosada nel centru del cruceru y crucería nos nueve tramos, y presbíteru rectu. La fachada principal ta al sur y el hastial ta ocupáu por una enorme torre campanariu. El retablu mayor foi rematáu a finales del sieglu XVIII y ye
Dientro de l'arquiteutura señorial tenemos que falar de diverses casones y palacios como la casa de la familia Mier,
Na localidá de Ruenes, amás d'otra casa perteneciente a la familia Mier, tenemos la Casa Solariega de Morán, con capiya incluyida que caltien nel so interior un importante retablu del sieglu XVIII. Amás de toes estes edificaciones señoriales, tamién podemos contemplar en tol conceyu, construcciones bien del estilu montañés, con torre, galeríes de madera y un ampliu voladizu.
| |||