Diferencies ente revisiones de «Mineraloxía»

Nun principiu, l'home afitó la so atención nos minerales que podíen sirvir pa satisfaer les sos necesidaes, afayando los metales como l'oru y la plata que se deformaban fácilmente por cuenta de la so maleabilidad. Más tarde el cobre,·qu'aprendió a alear col estañu dándo-y más durez, y el fierro que foi fundamental pa impulsar la so precaria civilización. Los metales y el so empléu dieron nome a dellos períodos de la [[Prehistoria]] como ''[[Edá del Cobre]]'', ''[[Edá del Bronce]]'' y ''[[Edá del Fierro]]''. Atopáronse pintures exipcies de más de 5000 años nes que se representen artesanos trabayando minerales. A empiezos del Neolíticu empezar a grabar signos a les piedres brilloses p'aumentar los sos poderes máxicos y a la fin de la Prehistoria convertir nuna specie de moneda qu'intercambiaben con cuanto deseyaben tener. Paez ser que'l documentu más antiguu rellacionáu con minerales foi'l llibru chinu ''San Hey Din''<ref>Manuales del coleicionista. Minerales. Descripción y clasificación. Páxina 4. Ediciones Omega S.A.</ref> ([[500 a.C.]]) que señalaba 17 minerales. [[Aristóteles]] compendió tol saber de la so dómina especialmente en ciencies naturales. El so socesor, [[Teofrasto de Ereso]] escribió'l que puede considerase el primer tratáu de mineraloxía, ''Pery Lyton'' (Sobre les piedres), del que se caltién un fragmentu bastante estensu y un tratáu de los metales que se perdió. [[Plinio "El Viejo"]], arrexuntó tou lo que naquella dómina sabíase sobre minería y mineraloxía. Na so obra Historia natural los llibros 33, 34, 36 y 37 trataben de la mineraloxía anque dexando ensin respuesta la regularidá que presenten los cristales. [[Isidoro de Sevilla]] nes sos Etimoloxíes salvó la cultura clásica pa la posteridá, nel llibru XVI dedica 24 capítulos a la mineraloxía, esta obra pasó a la posteridá col nome de ''Lapidario de San Isidoro''. Nel [[sieglu XIII]] el filósofu alemán [[Alberto Magno]] na so obra De mineralibus describe una serie d'especies mineralóxiques. El Rei de Castiella y Llión, [[Alfonsu X "El Sabiu"]] publicó'l llibru ''El lapidario'', interesáu estudiu de los minerales nel qu'incluyíen les piedres precioses na so relación colos signos del zodíaco. [[Georg Bauer]] escribió obra ''De re metallica'' publicada en [[Basilea]] en [[1556]], un añu dempués de la so muerte, con privilexu y llicencia del rei [[Enrique IV de Francia]] y de la que se fixeron traducciones en dellos países del mundu, (en [[España]] en [[1772]]). La so obra constaba de 12 llibros o capítulos tratando cuanto se refería a la minería y mineraloxía con 291 grabaos. Nel [[sieglu XVIII]] surdió'l anatomista y xeólogu danés [[Niels Stessen]] ([[Nicolás Steno]]), qu'afayó la regularidá xeométrica na formación de los cristales. [[Jean Baptiste Romé de l'Isle]] confirmó'l descubrimientu de la constancia de los ángulos diedros de los cristales d'una mesma especie mineral, que yá fuera descrita pol profesor [[Lomonosov]] en [[1645]]. [[René Just Haüy]], sacerdote, físicu y mineralogista francés, por cuenta de la cayida d'un cristal de calcita, afayó que tolos cristales d'esti mineral taben compuestos pola adición de romboedros elementales cadá vegada menores cuando se rompía un nuevu fragmentu, hasta cristales prácticamentepráuticamente invisibles a güeyu, colo cual la so obra ''Traité de la cristallographie'' estableció les bases d'una nueva ciencia: