Diferencies ente revisiones de «Cristiandá oriental»

El [[monacato]] surdió n'Oriente ([[Macario el Viejo]], [[Antonio Abá]], [[Pablo de Tebas]], [[Pacomio]], [[María Egipcíaca]], [[Simón el Estilita]], [[David la Dendrita]])<ref>Parry, Ken; David Melling (editors) (1999). The Blackwell Dictionary of Eastern Christianity. Malden, MA.: Blackwell Publishing. ISBN 0-631-23203-6 Fonte citada en [[:en:David the Dendrite]]</ref> y col tiempu llegó a algamar un pesu social ya inclusive políticu perimportante, constituyéndose verdaderos [[Estaos monásticos]] ([[Monte Athos]]).

 

 

La separación formal ente Oriente y Occidente producir en dos periodos mientres la Edá Media: ente 858 y 867 el llamáu [[cisma de Focio]]; y dende 1054 tres el llamáu [[cisma d'Oriente]] (patriarca [[Miguel Cerulario]]). Hubo un intentu por restaurar la unidá nel [[Segundu Concilio de Lyon]] (1274), que nun espolletó; y otru mientres el [[concilio de Basilea|concilio de Basilea-Ferrara-Florencia]] (1431-1445), nos años finales del Imperiu Bizantín, previos a la [[toma de Constantinopla]] polos turcos (1453), al qu'allegó [[Juan VIII Paleólogu]] col filósofu [[Pletón]] (de gran influencia nel [[humanismu renacentista]] occidental), el patriarca [[José II de Constantinopla|José II]],<ref>Council of Florence, at the Catholic Encyclopedia. Fonte citada en [[:en:Patriarch Joseph II of Constantinople]].</ref> 23 obispos metropolitanos ya innumberables clérigos. Ente ellos [[Basilio Besarión]] y [[Isidoro de Kiev]] (que foi refugáu polos obispos rusos y ucranianos a la so vuelta) destacaron pol so defensa de la unificación, y terminaron la so vida n'Italia. L'únicu obispu en negase a reconocer l'autoridá papal foi [[Marcos de Éfeso]]<ref>St Mark of Ephesus Orthodox Icon and Synaxarion (January 19). Fonte citada en [[:en:Mark of Ephesus]].</ref> (tantu él como [[Focio]] son consideraos santos pola ilesia ortodoxa).