Diferencies ente revisiones de «Lleón I el Magnu»

Primero de los trés [[papa|papes]] moteyaos «El Grande», Lleón yera fíu de Quintianus y los datos históricos más antiguos asitiar como diáconu en Roma sol pontificáu de [[Celestino I]] convirtiéndose nun destacáu diplomáticu col papa [[Sixto III]] quien, a pidimientu del emperador [[Valentiniano III]], unviar a la [[Galia]] cola misión de resolver l'enfrentamientu ente [[Aecio]], el comandante militar de la provincia, y el maxistráu Albín.

Nesta misión atopaba Lleón cuando en finando'l papa Sixto III, el [[19 de xunetu]] de [[440]], conoz la so eleición como nuevu pontífiz. Diríxese entós a Roma onde ye consagráu'l 29 de setiembre.

Combatió exitosamente, por aciu la celebración de dellos concilios, el [[maniqueísmu]] que dende África s'estendió per Italia, el [[pelagianismo]] que viltara en Aquilea, y el [[priscilianismo]] que se caltenía n'España.

Mientres el so pontificáu celebróse, en [[451]], el [[Concilio de Calcedonia]] que proclamó la divinidá y l'humanidá de Cristu, «consustancial al Padre pola so divinidá, consustancial a nós pola so humanidá». Ante les afirmaciones de les herexíes que sosteníen la separación ente'l Padre y el Fíu, consideráu como inferior al Padre, Lleón restableció la tradición ortodoxa na so célebre carta dogmática a [[Flaviano de Constantinopla|Flaviano]], ''Tomus Leonis'', y que foi aprobada pol concilio coles palabres: «Pedro faló al traviés de Lleón».