Diferencies ente revisiones de «Escultura»
Contenido eliminado Contenido añadido
m cartafueyu países |
m Correición de topónimos |
||
Llinia 279:
Aveza a considerase, como fecha d'iniciu de la escultura renacentista, el famosu concursu entamáu pa diseñar unes puertes pal baptisteriu de [[Florencia]], en [[1403]]. Dos de los diseños concursantes, el ganador unviáu por [[Lorenzo Ghiberti]] y otru de [[Filippo Brunelleschi]] entá se conserven. Les puertes de Ghiberti entá siguen nel so llugar, magar qu'el so brillu artísticu foi eclipsáu pol segundu par diseñáu pol autor pa la otra entrada del baptisterio, les nomaes ''Puertes del Paraísu''. Estes, feches ente [[1425]] y [[1452]], son esllumantes composiciones de sabor clásicu con gran variedá de profundidaes nos sos relieves y un tratamientu perdetalláu de los fondos<ref>Olson, pp. 41–46 y 62–63.</ref>. Demientres estos años de la so construcción, un ayudante de Ghiberti, [[Donatello]], entamó la so carrera escultórica propia realizando los sos primeros trabayos: el [[David de Donatello|David]] en mármole ([[1408]]-[[1409|09]]) y bronce (década de 1440), y la so estatua ecuestre de Gattamelata, amás de dellos relieves<ref>Olson, pp. 45–52.</ref>. Otra de les figures más destacaes de la dómina foi [[Andrea del Verrocchio]], del que destaca la so estatua ecuestre de Bartolomeo Colleoni, anguaño en [[Venecia]]<ref>Olson, pp. 114–118 y 149–150.</ref>. El so discípulu [[Leonardo da Vinci]] diseñó en [[1482]] una estatua ecuestre p'asitiar na ciudá de Milán, que nun llegó a realizase porque'l so modelu n'arcilla foi destruyíu por soldaos franceses en [[1499]]<ref>Olson, pp. 149–150.</ref>.
Nesti periodu cobró gran fuercia la costumbre d'encargar escultures. Los rícos facíanlo p'adornar les sos cases, y l'estáu pa colocales en llugares públicos. Especialmente n'Italia, au les escultures públiques constitúinse nún de los elementos de referencia nel paisaxe de los centros urbanos. La escultura relixosa, al tiempu, abandonó los llugares públicos pa instalase dientro les ilesies. La escultura de retratu, especialmente bustos, fízose perpopular n'Italia alredor de [[1450]]; rescamplen nesti campu el napolitanu [[Francesco Laureana]], especializáu en figures de muyeres xóvenes con pose reflesiva, y [[Antonio Rossellino]] y otros, dedicaos a facer bustos, de rasgos mui marcaos, de homes de negocios, pero tamién de nenos<ref>Olson, pp. 103–110 y 131–132.</ref>. La
[[Michelangelo]] foi un escultor activu ente [[1500]] y [[1520]], y autor de grandes obres mayestres como'l ''[[David de Michelangelo|David]]'', la ''[[Piedá de Michelangelo|Pietá]]'' o'l ''[[Moisés de Michelangelo|Moisés]]''. La influyencia d'estes y otres de les sos obres, como la tumba del papa Xuliu II y la capilla de los Médici, nos autores posteriores nun puede obviase. El so ''David'' tien una pose peculiar, el nomáu ''contrapposto'', tomada directamente de la escultura clásica, y diferénciase de les versiones previas d'esti tema en que representa al rei israelín primero de la so llucha con [[Goliat]] y non dempués d'ella. Asina, en vez d'apaecer con xestu victoriosu, como nos ''Davides'' de Donatello o Verrocchio, el de Michelangelo apaez tensu y concentráu, preparáu pa la batalla<ref>Olson, pp. 179-81.</ref>.
| |||