Diferencies ente revisiones de «Acorde»

[[Archivu:Intervals.svg|thumb|300px|Intervalos musicales, amosaos sobre'l [[pentagrama]] cola nota ''do'' como tonu fundamental.<br />O = unísonu (dos notes iguales)<br />m2 = de segunda menor<br />M2 = de segunda mayor (o segunda, a cencielles)<br />m3 = de tercera menor<br />M3 = de tercera mayor<br />P4 = de cuarta perfecta o xusta (o cuarta, a cencielles)<br />TT = de tritono (de cuarta aumentada o quinta menguada)<br />P5 = de quinta perfecta o xusta (o quinta, a cencielles)<br />m6 = de sesta menor (quinta aumentada)<br />M6 = de sesta mayor (o sesta, a cencielles)<br />m7 = de séptima menor (o séptima, a cencielles)<br />M7 = de séptima mayor<br />P8 = d'octava perfecta o xusta.<br />Cola segunda nota na siguiente octava y calteniendo la tónica xenérase l'intervalu de novena, qu'equival con una octava de diferencia al de segunda mayor, el d'undécima, qu'equival al de cuarta perfecta, el de decimotercer, qu'equival al de sesta mayor, etc.]]

 

 

En [[música]] y [[teoría musical]], un '''acorde''' consiste nun conxuntu de trés<ref group="n.">Esiste una esceición, y ye l'acorde de [[quinta]], que consta namái de dos notes.</ref> o más [[nota musical|nota]]s distintes que suenen simultáneamente y que constitúin una unidá [[Harmonía|harmónica]].<ref>[[Joaquín Zamacois]]: ''Tratáu d'harmonía (I)''. 2006. ISBN 84-8236-232-1. Pág. 28, ap. 28a.</ref><ref>''Diccionariu de la Real Academia Española'', entrada [http://lema.rae.es/drae/srv/search?type=3&val=acorde&val_aux=&orixe=RAI acorde].</ref> En determinaos contestos, un acorde tamién puede ser percibíu como tal anque nun suenen toles sos notes.<ref>Joaquín Zamacois: ''Tratáu d'harmonía (I)''. 2006. ISBN 84-8236-232-1. Pág. 43, ap. 63 («Supresiones»).</ref> Pueden formase acordes coles notes d'un mesmu preséu o con notes de distintos preseos (incluyendo la voz humana) tocaos al empar. Formalmente, un acorde tien ente trés y siete notes de los dolce que componen una [[octava]]; les notes pueden pertenecer a la mesma o a distintes octaves. La distancia ente dos notes musicales conozse como [[intervalu musical]]; los intervalos musicales, combinaos, determinen los distintos tipos d'acordes. Cada tipu d'acorde puede presentar como [[fundamental (música)|tonu fundamental]] cualesquier de los dolce notes musicales (''[[do (nota)|do]]'', ''do''{{música|sosteníu}}, ''[[re (nota)|re]]'', ''el mio''{{música|bemol}}, ''[[el mio (nota)|la mio]]'', ''[[fa (nota)|fa]]'', ''fa''{{música|sosteníu}}, ''[[sol (nota)|sol]]'', ''la''{{música|bemol}}, ''[[la (nota)|la]]'', ''si''{{música|bemol}}, ''[[si (nota)|si]]''). Esti tonu fundamental (tamién conocíu como «nota fundamental», «fundamental», «nota tónica» o «tónica») determina la [[tonalidá (música)|tonalidá]] del acorde y constitúi la referencia pa los sos intervalos.

 

* La diferencia de <o>intensidá</o> y <o>volume</o> de les notes del intervalu tamién determina la calidá de la disonancia. El <o>matiz</o> ye otru aspeutu a considerar: nun se percibe igual una disonancia en [[pianissimo]] qu'en [[fortissimo]].<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7.ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 621. Pág. 499.</ref>

* Una tema musical, cuanto mayor ye la so <o>personalidá</o> y <o>brevedá</o>, meyor imponse al escuchu y a la memoria. Si la tema repitir, cada repetición familiarízanos más con él, y, a mayor familiaridá, mayor compresión y aceptación del oyíu pa les combinaciones harmóniques atrevíes que presente.<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7.ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 623. Pág. 500.</ref>

* Esiste una tesis [[contrapuntu|contrapuntística]] fuera de toa dulda qu'establez qu'el <o>interés melódicu</o> de les partes imponer al harmónicu de les relaciones mutues siempres qu'aquel ye lo bastante fuerte, claro ya independiente por que el oyíu pueda percibilo de manera concreta.<ref>Joaquín Zamacois. ''Tratáu d'harmonía, llibru III''. 7.ª edición. 1990. ISBN 84-335-7850-2. Ap. 624. Pág. 501.</ref>