Diferencies ente revisiones de «Estaos Pontificios»
Contenido eliminado Contenido añadido
m correiciones |
m correiciones |
||
Llinia 292:
Los Estaos Pontificios volvieron pasar por un difícil trance mientres l'imperiu de [[Federico II Hohenstaufen|Federico II]] ([[1215]]-[[1251]]). Dueñu del reinu de les [[Dos Sicilias]] ya incorporaes al imperiu [[Lombardía]] y Toscana tres la derrota de la [[lliga lombarda]] en [[1239]], Federico propúnxose anexionar igualmente'l [[patrimoniu de San Pedro]] p'atropar el dominiu de toa Italia. Coló sobre Roma, d'onde se vio obligáu a fuxir el papa [[Gregorio IX]], pasióse griespu y ensin oposición por toa Italia, nomó gobernador del territoriu peninsular al so fíu Enzio y él mesmu alzóse en señor de los Estaos Pontificios. L'añu [[1253]], dos dempués de la muerte del emperador, el papa [[Inocencio IV]] pudo tornar a Roma dende'l so esiliu francés y retomar el gobiernu de la ciudá y del restu de los dominios eclesiásticos.
Los Estaos Pontificios nun podíen sustraese a los acontecimientos que se taben produciendo na convulsa Italia de mediaos del [[sieglu XIV]]. Ensin cuntar cola desvinculación de dellos feudos tradicionales de la corte romana, como Sicilia, en poder agora de la [[Corona d'Aragón]], o'l reinu de [[Nápoles]], so l'autoridá de la [[casa de Anjou]], el mesmu estáu pontificiu taba en descomposición. Asina lo poníen de manifiestu casos como'l de [[Giovanni di Vico]], que s'alzara en señor de [[Viterbo]] en faciéndose con una estensa zona territorial perteneciente a los Estaos Pontificios; o'l de la insumisión en que s'atopaba'l [[ducáu de Spoleto]]; o'l de la fáctica independencia del marquesáu de Ancona; o'l de la privatización de [[Fermo]] llevada a cabu por Gentile de Mogliano y la de [[Camarín]] por Ridolfo de [[Varano (Nobleza italiana)|Varano]]; o'l de l'abierta rebeldía de los [[Malatesta (familia)|Malatesta]]; o'l de Francesco degli Ordelaffi, que se fixera con una gran parte de la Romaña; o'l de Montefeltro qu'enseñoriaba los distritos de [[Urbino]] y Cagli; o'l de la ciudá de Senigallia apartada de la obediencia al papáu; o'l de Bernardino y Guido de Polenta, que s'apoderaren de Rávena y de Cervia, respectivamente; o'l de Giovanni y Riniero Manfredi que fixeren lo propio con [[Faenza]]; o'l de Giovanni
Yera precisa una actuación resuelta y aplastante contra toos aquellos rebalbos si queríase reunificar el [[patrimoniu de San Pedro]]. Aprovechando la presencia en [[Aviñón]] del español [[Gil de Albornoz]], arzobispu de [[Toledo]] y avezado militar, que participara coles huestes de [[Alfonsu XI de Castiella]] na [[Batalla del Saláu]] y nel [[sitiu d'Alxecires (1342)|sitiu d'Alxecires]], [[Clemente VI]] alzó-y al cardenalatu y confió-y la misión de reclutar un exércitu. Dos años dempués (1353), entronizado yá [[Inocencio VI]], portando una bulda pola que se-y nomaba legáu plenipotenciario del papa pa los Estaos Pontificios, aplicóse Gil de Albornoz a la misión encamentada, consiguiendo militarmente tolos sos oxetivos. Recuperó cuantos territorios fueren usurpaos y toró a los altivos cabezaleros de la insubordinación italiana; los estaos de la Ilesia volvíen, arrexuntaos, a la obediencia del papáu. Albornoz tamién redactó y punxo en práutica'l primer marcu xurídicu específicu pa los Estaos Pontificios, les ''Constitutiones Aegidianae'' (les Constituciones Egidianas –por Egidio, esto ye, por Gil) que siguieron en funcionamientu hasta los [[Pactos de Letrán]] ([[1929]]) que fundan la [[Ciudá del Vaticanu]].
| |||