Diferencies ente revisiones de «Filosofía del llinguaxe»
Contenido eliminado Contenido añadido
m correiciones |
m Preferencies llingüístiques |
||
Llinia 4:
La filosofía del llinguaxe estremar de la [[llingüística]] en que se sirve de métodos non-empíricos (como [[Esperimentu mental|esperimentos mentales]]) pa llegar a les sos conclusiones.<ref>{{cita enciclopedia|título=Philosophy of language|enciclopedia=Encyclopædia Britannica Online|apellíos=Blackburn|nome=Simon W.|url=http://search.eb.com.central.ezproxy.cuny.edu:2048/eb/article-9389133|fechaacceso=15 de xunu de 2009|páxina=1|idioma=inglés}}</ref> Amás, na filosofía del llinguaxe xeneralmente nun se fai diferencia ente'l llinguaxe faláu, l'escritu o cualesquier otra de les sos manifestaciones, sinón que s'estudia aquello que ye común a toes elles. A lo último, los llingüistes polo xeneral estudien el llinguaxe con fines descriptivos, analizando les sos formes, niveles y funciones. Sicasí, l'enfoque de los filósofos del llinguaxe ye más astractu y desligado de la descripción práutica de los llinguaxes particulares.
La [[semántica]] ye la parte de la filosofía del llinguaxe (y de la llingüística) que s'ocupa de la relación ente'l llinguaxe y el mundu.<ref name="BritLang">{{cita enciclopedia|título=philosophy of language|enciclopedia=Encyclopedia Britannica Online|apellíu=Blackburn|nome=Simon W.|url=http://www.britannica.com/EBchecked/topic/754957/philosophy-of-language|fechaacceso=3 d'avientu de 2009}}</ref> Dellos problemes que cayen so esti campu son el [[problema de la referencia]], la naturaleza de los [[Lóxica de primer orde|predicaos]], de la representación y de la [[verdá]].<ref name="BritLang" /> Nel ''[[Crátilo (diálogu)|Crátilo]]'', [[Platón]] señaló que si la conexón ente les
Un problema ulterior nesta dirección ye que si una interpretación dar en términos llingüísticos (por casu: «''Venus'' ye'l nome del segundu planeta a partir del Sol»), entós queda la dulda de cómo tienen d'interpretase les
La [[pragmática]], per otra parte, ye la parte de la filosofía del llinguaxe que s'ocupa de la relación ente los usuarios del llinguaxe y el llinguaxe.<ref name="BritLang2">{{cita enciclopedia|título=philosophy of language|enciclopedia=Encyclopedia Britannica Online|apellíu=Blackburn|nome=Simon W.|url=http://www.britannica.com/EBchecked/topic/754957/philosophy-of-language|fechaacceso=3 d'avientu de 2009}}</ref> Dalgunes de les cuestiones centrales de la pragmática son la elucidación del procesu d'aprendizaxe del llinguaxe, de les riegles y convenciones que faen posible la comunicación, y la descripción de los munchos y variaos usos que se-y da al llinguaxe,<ref name="BritLang2" /> ente ellos: describir estaos de coses, preguntar, ordenar, bromiar, traducir, clamiar, estimar, arrenegar, saludar, rezar, etc.<ref>{{cita llibru|apellíu=Wittgenstein|nome=Ludwig|enlaceautor=Ludwig Wittgenstein|títulu=[[Investigaciones filosófiques]]|capítulu=§23}}</ref>
==
¿Cuál ye'l significáu del significáu? La respuesta a esta entruga nun ye tan obvia. Toa una parte de la filosofía del llinguaxe intenta atopar una respuesta. Polo xeneral hubo seis distintos maneres d'intentar esplicar qué ye'l significáu llingüísticu. Caúna foi acomuñada al so propiu cuerpu lliterariu.
* La teoría de les '''idees''' acomuñar cola tradición británica [[empirismu|empírica]] de [[John Locke|Locke]], [[George Berkeley|Berkeley]] y [[David Hume|Hume]]. Dicen que'l conteníu del significáu ye puramente mental, provocáu polos signos. Sicasí, esa visión del significáu foi cuestionada por numberosos problemes dende'l principiu. L'interés anovóse por dellos teóricos contemporaneos sol disfraz de [[internalismo semánticu]].
Llinia 24:
Constitúi, en cierta midida, el primer llibru de filosofía del llinguaxe porque nél encétense explícitamente problemes epistemolóxicos amestándolos a problemes semánticos. L'ensayu de Locke constitúi una de les primeres obres nes cualos manifiéstase conciencia de les investigaciones lóxicu-semántiques; tán indisolublemente amestaes al resolvimientu de problemes filosóficos
Les [[
Cola matización, "na so significación primaria", [[Locke]] paecía escluyir primero de too los escurrimientos [[metallingüístiques]] de les
=== Frege ===
Llinia 38:
=== Leech ===
[[Geoffrey Leech]] dixo qu'esisten esencialmente dos tipos distintos de significáu llingüísticos: ''el conceptual y l'asociativu.'' Pa Leech el significáu conceptual d'una espresión tien que ver cola definición mesma de les
El ''significáu asociativu'' d'una espresión tien que ver colo qu'el [[individuu]] entiende mentalmente del que fala. Esti significáu asociativu, pue ser subdividíu en seis tipo: connotativos, conlocativo, social, afeutivu, reflexivu y temáticu.
== El fonetismo o fonetización ==
En tola temática sobre filosofía del llinguaxe, especialmente sobre la semántica, la palabra ''fonetismo'' nun apaez per parte dalguna, siendo este un fenómenu trascendental del llinguaxe ordinariu, un fechu que se produció na antigua [[Sumeria]]. Consistió na identificación de los llinguaxes escrito y falao coles idees representaes: l'escritu da-y consistencia y facilita l'analís,
El problema no que se refier a la semántica ta nel dinamismu de les
== Concepciones del llinguaxe ==
Dambes son les concepciones prearistotélicas del llinguaxe: [[naturalismu]] y [[convencionalismu]]. El naturalismu apuesta pola postura de la mimesis, na que'l llinguaxe (componentes llingüísticos y ontolóxicos) ufierta un reflexu fiel de la realidá, y por tantu constitúi un métodu heurísticu p'algamar la conocencia de la realidá. El [[convencionalismu]] niega una conexón directa de tala forma que l'usu de los nomes ye por convención social (nomoi construyíos por ethoi). Niega pos la capacidá del llinguaxe d'ufiertar un reflexu fiel de la realidá.
El [[significáu]] ye un conceutu fundamental pa la filosofía del llinguaxe. El conceutu ye miráu dende un puntu de vista netamente filosóficu y dacuando [[psicoloxía|psicolóxicu]]. Polo xeneral, nun s'estudia lo que
Nuna temática asemeyada surde'l [[fenómenu]] de la [[verdá]] y la so relación col significáu. Más qu'estudiar qué oraciones son anguaño verdaderes, esta caña de la filosofía estudia qué tipu de significaos pueden ser verdaderos o falsos. Asina, entós, pueden surdir entrugues tales como: ¿Qué significa qu'una oración sía verdadera?, ¿pueden oraciones ensin sentíu ser verdaderes o falses?, ¿pueden ser verdaderes o falses la oraciones que se refieren a coses que nun esisten? y ¿son les oraciones les que son verdaderes o falses, o ye l'usu d'estes el que determina'l so valor de verdá?
Llinia 64:
== Filósofos del llinguaxe Dalgunos de los filósofos del llinguaxe más importantes son [[Gottlob Frege]], [[Bertrand Russell]], [[Ludwig Wittgenstein]], [[Wilhelm von Humboldt]], [[Charles Williams Morris]], [[Gadamer]], [[John Langshaw Austin]] y [[Mijaíl Bajtín]].
Los filósofos del llinguaxe nun tán bien esmolecíos col significáu individual d'una palabra o oración. El diccionariu más cercanu o la enciclopedia pueden resolver el problema sobre'l significáu de les
Lo que más-yos interesa a los filósofos ye la entruga: ¿qué significáu tien una espresión que quier dicir dalguna cosa? ¿Por qué les espresiones tienen el significáu que tienen? ¿Qué espresiones tienen el mesmu significáu qu'otres espresiones y por qué? ¿Cómo puede conocese'l significáu? Y la entruga más básica: ¿qué quier dicise’ cuando usamos el términu "''significar''"?
Llinia 74:
La mesma tema del aprendizaxe del llinguaxe llévanos a entrugues interesantes. ¿Ye posible tener pensamientos ensin tener llinguaxe? ¿Qué tipos de pensamientu precísense por que'l llinguaxe asoceda? ¿Cuántu inflúi'l llinguaxe na conocencia del mundu y como actúa nél? ¿Puédese, de dalguna manera, razonar ensin l'usu del llinguaxe?
La filosofía del llinguaxe ye importante por toles razones enriba mentaes, y tamién ye importante porque ye indixebrable de cómo unu piensa y vive. La xente, polo xeneral, tien un conxuntu de [[conceutu]]s vitales, que tán conectaos con signos y símbolos, incluyendo toles
== Árees de la filosofía del llinguaxe ==
Ye bien conocíu qu'esisten distintos partes del llinguaxe. Una [[oración (gramática)|frase común]] ta compuesta por [[sustantivu]]s, [[verbu]]s, [[axetivu]]s y otres
Munchos aspeutos del problema de cómo tán formaes les frases, tán dirixíes a la área llingüística de la [[sintaxis]]. Los filósofos semánticos tienden a enfocalo nel [[principiu de composicionalidad]], pa esplicar la relación ente'l significáu de les partes y la frase completa. El principiu de composicionalidad diz qu'una frase puede ser entendida, sobre la base del significáu de les partes de la frase (por casu: [[palabra]]s, [[morfema]]s) xuntu al entendimientu de la so estructura (por casu: [[sintaxis]], [[lóxica]]).
Llinia 85:
Na cultura Occidental l'estudiu del llinguaxe foi lleváu a cabu per trés tradiciones distintes d'investigación que pueden ser caracterizaes de manera un tanto simplaya como les tradiciones [[teolóxica]], [[filosófica]] y [[científica]]. Bien probablemente la más antigua d'estes tradiciones sía l'estudiu teolóxicu y relixosu del llinguaxe. Tanto la tradición [[xudaica]] como la cristiana emprestaron siempres nes sos enseñances una atención escepcional a los testos y a les sos interpretaciones. En particular a los relatos de la creación del mundu pola palabra divina, la primer actividá d'Adán al dar nome a los animales o al relatu del tracamundiu de les llingües de [[Babel]] fueron fonte permanente de reflexón. “Nel principiu yera Palabra” entendía l'apóstol Juan al empezar el so Evanxeliu. La exéxesis la conciencia de la llimitación del llinguaxe humanu pa falar de Dios, la necesidá de inculturar en toles llingües el mensaxe salvífico o'l valor pragmáticu del llinguaxe sacramental son elementos esenciales que dexen alvertir la importancia asignada al estudiu del llinguaxe na tradición cristiana.
L'alderique filosóficu más antiguu sobre la llingua que se caltuvo ye'l diálogu de [[Platón]] (c. 427-347 a. de C.) tituláu Cratilo. Tratar d'un discutiniu alrodiu de los oríxenes del llinguaxe y la naturaleza del significáu, na que Hermégenes sostien la opinión de que les
Dende finales del sieglu XVIII el llinguaxe y la diversidá de les llingües atraxeron l'atención d'un númberu d'especialistes cada vez mayor. Esti enfoque foi conocíu primero como “[[Filoloxía]]” centrándose nel estudiu del desenvolvimientu históricu del llinguaxe.
Llinia 92:
La filosofía del llinguaxe actual ocúpase davezu de les espresiones llingüístiques, los enunciaos y les oraciones, familiares a tolos seres humanos. N'ocasiones estúdiase'l llinguaxe matemáticu o los llinguaxes científicos especializaos, pero lo normal dende la posguerra europea ye que l'atención centrar nel llinguaxe ordinariu. Somos capaces d'operar col llinguaxe nos contestos habituales nos que pelo normal atopamos, pero somos (describió [[Dummett]]) como soldaos metanes una batalla, que vemos lo suficiente pa poder desempeñar el papel que se nos asignó, pero coles mesmes tamos totalmente a escures alrodiu de lo que ta pasando a escala xeneral.
Gottlob Frege, Un lóxicu, fixo delles contribuciones a la filosofía d'influencia de la llingua. Les investigaciones sobre cómo'l llinguaxe interactúa col mundu son llamaos les teoríes de referencia de Gottlob Frege, yera un defensor de la teoría de referencia mediada. Frege estremó'l conteníu semántico de cada espresión, incluyíes les condenes, en dos componentes: Sinn (xeneralmente traducíu como "sentíu") y Bedeutung (traducíu como "significáu", "denotación", "nominatum" y "de referencia", ente otros). El sentíu d'una oración ye'l pensamientu qu'espresa. Tal pensamientu ye astractu, universal y oxetiva. El sentíu de cualesquier sub-espresión proposicional consiste na so contribución a la idea de que la so sentencia ye incrustación espresa. Los sentíos de referencia y determinar tamién les formes de presentación de los oxetos a que se refieren les espresiones. Los referentes son los oxetos nel mundu que les
John Stuart Mill propón un analís distintu de la relación ente'l significáu y referencia. Pa él, anque hai dos elementos a considerar pa la mayoría de los términos d'una llingua (connotación y denotación), Nomes propios, como Bill Clinton, Bismarck o John Hodgman namá tienen una denotación. Poro, vista de Mill ye lo qu'agora se llama referencia directa teoría.
Llinia 137:
Les entrugues sobre'l llinguaxe llévennos tras a los empiezos de la filosofía occidental con [[Platón]], [[Aristóteles]], y los [[Estoicu]]s.
Nel ''[[Crátilo]]'', Platón considera si la entruga de nomar les coses ta determinada por convenciones o pola naturaleza. Él criticaba los convencionalismos porque lu dirixíen a estrañes consecuencies, una y bones nenguna cosa puede ser nomada convencionalmente por nengún nome. Asina que el convencionalismu nun tien de tomar se en cuenta pa la correcta o incorrecta aplicación de los nomes. Platón afirmaba que yera una propiedá natural de los nomes. Pa faer eso, apuntaba a que les
Aristóteles ocupar de temes de lóxica, categoríes y la creación del significáu. Él dixebraba les coses en categoríes d'especies y xéneru. Pensaba que'l significáu del predicáu yera establecíu al traviés d'una astracción de les semeyances ente delles coses individuales. Esa teoría darréu llamóse [[nominalismu]].
Llinia 145:
=== Edá Media ===
Esta dómina vien marcada pola obra de [[San Agustín]] y pola traducción del ''De interpretatione'' per parte de [[Boecio]]. Tocantes a [[San Agustín]], dellos aspeutos de la so teoría del llinguaxe merecen ser destacaos, bien pola so importancia en sí o pola so influencia nos [[escolásticos]] posteriores. Tien una filosofía del signu qu'inclúi la definición d'esti como realidá material que remembra nel entendimientu una realidá ayena (''De doctrina cristiana''). El signu llingüísticu ta constituyíu por una unión intrínseca de soníu y significación (''[[De Magistro]]''). Nun ye concebible un signu ensin significáu (''soníu vacuo''). Nel significáu mora'l núcleu del valor o la fuerza (''vis'') del signu llingüísticu, anque nun s'identifica con elles. La fuerza del signu ye una noción más amplia qu'inclúi tantu la significación como les distintes formes en que tal significación afecta a una audiencia (''principia dialectae''). La impresión que produz la teoría de signu de [[San Agustín]] ye la que defende una conexón directa ente'l signu y la cosa significativa.
Saber el significáu d'una palabra ye saber indicar la realidá qu'invoca nel [[Espiritualidad|espíritu]]. Pero hai que tener en cuenta qu'estrema ente dos planos nos cualos puede considerase al signu: unu, el planu esterior, en cuanto realidá fónica (''vox verbi''); otru en cuanto realidá interior, auténticu signu. Les
La conocencia de les obres de [[Aristóteles]] nel sieglu XIII animó les reflexones llingüístiques de los filósofos medievales. Impulsó les investigaciones sobre les propiedaes terminorum y los sincategoremata, esto ye sobre la naturaleza [[semántica]] de los términos y sobre la función y significáu de les característiques llingüístiques ([[William de Shyreswood]], [[Pedro Hispanu]], [[Guillermo de Ockham]]). Esti autores estremaron dos propiedad fundamentales nos términos: la significatio y la supossitio.
Llinia 157:
Los académicos del periodu medieval como Ockham y [[Duns Scotus|John Duns Scot]], consideraben lóxicu faer una Scientia Sermocinalis (ciencia del llinguaxe). La resultancia de los sos estudios foi la ellaboración de nociones filosóficu-llingüístiques, que la so complexidá y sutilidad foi solo apocayá apreciada.
Munchos de los más interesantes problemes de la filosofía del llinguaxe modernu fueron antemanaos polos pensadores medievales. El [[fonema]] de vaguedad y l'ambigüedá fueron analizaos intensamente y lleva a un aumentu del interés nos problemes rellacionaos al usu de
Sía comoquier, los filósofos han siempres aldericáu sobre'l llinguaxe, y tomaron un papel central na filosofía nos empiezos del sieglu diecinueve, especialmente nel mundu de fala inglesa y en partes d'Europa. La filosofía del llinguaxe enfusó tantu que por un tiempu, en círculos filosóficos analíticos, la filosofía nun tou yera considerada una cuestión de filosofía del llinguaxe.
Llinia 166:
Nel senu de la [[filosofía|filosofía continental]] la filosofía del llinguaxe nun ye estudiada, como sí asocede dientro de la [[filosofía analítica]], como una disciplina independiente. Sicasí, les reflexones en redol al llinguaxe son fundamentales n'ensame de cañes filosófiques tradicionalmente etiquetaes como pertenecientes a la [[filosofía continental]], por casu, la [[semiótica]], la [[Fenomenoloxía (filosofía)|fenomenoloxía]], la [[ontoloxía]], el [[Heidegger|heideggerianismo]], la [[hermenéutica]], la [[deconstrucción]], el [[Estructuralismu (llingüística)|estructuralismu]], el [[esistencialismu]] o la [[teoría crítica]] de la [[Escuela de Frankfurt]]. En casi toes estes disciplines la idea de llinguaxe ye unviada al conceutu de [[logos]] desenvueltu na filosofía griega antigua entendida como discursu o dialéctica. El llinguaxe y los conceutos son reparaos como formando parte de la hestoria cultural. Los ancestros denominen al llinguaxe como parte fundamental d'una vida llargo y provechoso. Anguaño siguimos teniendo esa mesma concepción.
Nel campu de la [[hermenéutica]], esto ye, la teoría de la interpretación polo xeneral, les reflexones en redol al llinguaxe xugaron un papel fundamental nel senu de la [[filosofía continental]] a lo llargo de too el [[sieglu XX]]sobremanera dientro de la llinia de reflexón empecipiada por [[Martin Heidegger]] cola so propuesta de xiru ontolóxicu de la comprensión. [[Martin Heidegger]] combinó la [[Fenomenoloxía trascendental|fenomenoloxía]] desenvuelta pol so maestru [[Edmund Husserl]], la hermenéutica de [[Wilhelm Dilthey]] y gran cantidá de conceutos heredaos de la filosofía de [[Aristóteles]] pa desenvolver la so concepción particular del llinguaxe. [[Heidegger]] consideraba que'l llinguaxe anguaño ta cosificado pol sobreuso de los conceutos más fundamentales y, por ello, estos conceutos yá nun son aptos pa entamar l'estudiu en fondura del [[Ser]]. Por casu, la mesma palabra [[ser]] cargóse con ensame d'acepciones que la faen desaparente pa la espresión. Ye por ello que Heidegger se vale de la ductibilidad del so idioma maternu, nel qu'escribió toles sos obres, el [[Idioma alemán|alemán]] pa crear nueves
El filósofu alemán, y discípulu de [[Martin Heidegger]], [[Gadamer|Hans Georg Gadamer]] popularizó estes idees na so obra [[Verdá y métodu]] (''Wahrheit und Methode'', 1960) na que proponía una ontoloxía hermenéutica completa. Nesta obra Gadamer considera que'l llinguaxe ye "la esencia del ser humanu" y que como tal ye'l mediu al traviés del cual ye posible que la comprensión tenga llugar nel ser humanu, ye más, tou lo que puede ser entendíu ye llinguaxe. Pa Gadamer el mundu ye constituyíu lingüísticamente y nun puede esistir namás allá del llinguaxe.
Llinia 178:
* Collins, John. (2001). http://www.sorites.org/Issue_13/collins.htm
* Devitt, Michael and Hanley, Richard, eds. (2006) The Blackwell Guide to the Philosophy of Language. Oxford: Blackwell.
* Greenberg, Mark and Harman, Gilbert. (2005). Conceptual Role Semantics.
* Hale, B. and Crispin Wright, Ed. (1999). Blackwell Companions To Philosophy. Malden, Massachusetts, Blackwell Publishers.
* {{cite book | first=Daniela | last=Isac |author2=Charles Reiss | title= I-language: An Introduction to Linguistics as Cognitive Science, 2nd edition | url= http://linguistics.concordia.ca/i-language/ | year=2013 | publisher=Oxford University Press| isbn=978-0-19-953420-3}}
Llinia 192:
|title= Knowledge and the Norm of Assertion: An Essay in Philosophical Science
|publisher= Open Book Publishers
|url=
*Umberto Eco. Semiotics and the Philosophy of Language. 1986 Indiana University Press, ISBN 9780253203984.
| |||