Diferencies ente revisiones de «Alfarería»
Contenido eliminado Contenido añadido
m correiciones |
m Preferencies llingüístiques |
||
Llinia 2:
[[Archivu:JomonPottery.JPG|thumb|250px|Vasía del [[periodu Jōmon]] ([[Xapón]]) considerada de les más antigües del mundu.]]{{caxa de cita|L'alfarería ye la cerámica popular, la más corriente, la que se faía nos pueblos pa usu popular. Dempués vieno la cerámica, tou aquello que ye decoráu, con calter suntuario, artísticu. |[[Emilio Sempere]]<ref>[http://www.lne.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2009041600_36_746396__Aviles-alfareria-esta-condergada-sumir-jovenes-saben-botijo L'alfarería ta condergada a sumir; los mozos nun saben lo que ye un botijo] </ref>}}
'''Alfarería''', de ''alfaharería'',<ref>[http://recursosdidacticos.es/goodrae/definicion.php?palabra=alfarer%C3%ADa RAE]</ref> ye l'arte d'ellaborar oxetos de [[folla]] o [[magre]] y, por estensión, l'oficiu que dexó al home crear toa clase de enseres y artiluxos domésticos a lo llargo de la hestoria. Nel Occidente culturalmente
La industria alfarero, amás de la cacía y la cacharrería, toma la [[azulexu|azulejería]] senciella, la [[tejar|texería]], la [[lladriyu|ladrillería]] y la fabricación de [[baldosa|baldoses]] ensin [[esmalte|esmaltar]].
Llinia 81:
Les técniques fuéronse tresmitiendo amodo dende'l [[Oriente Próximu]] escontra Europa occidental, y tamién a la [[Península Ibérica]], con un desfase d'unos dos mil años aprosimao.<ref>Sempere Ferràndiz (2006) p.38</ref> Esti procesu evolucionó acordies con una serie de factores:
* '''La redolada natural y climático propiu del llugar''': el factor [[xeoloxía|xeolóxicu]] como base de la materia primo yera necesariu pa llograr el material primario, la [[magre]], y tamién yera necesaria la esistencia d'árboles pa consiguir la lleña que s'usaba na posterior cocción en fornos. El clima foi un factor importante, yá que, por casu, en llugares como [[Siberia]] o [[Patagonia]] nun se llegó a producir cerámica. Tamién na Península Ibérica hai grandes desfases ente rexones de la mariña coles de la [[Pandu]], el [[Cantábricu]] o les [[Islles Baleares]] y [[Canaries]]. Nunes zones el progresu y evolución yera constante y n'otres el mesmu sistema y técnica perduraba mientres más años. Asina mesmu sábese que mientres los meses d'iviernu nun se llegaba a trabayar pola mor del fríu.<ref>Sempere Ferràndiz (2006) p.39</ref>
* '''La dinámica cultural''': otru factor por que la
* '''L'aumentu de la demografía y les sos necesidaes''': ye natural que cuando se produz una medría [[demografía|demográficu]] más aceleráu, les necesidaes funcionales aumenten, ye necesariu que los productos trespórtense y almacenen, como ta demostráu qu'asocedió nuna dómina como'l Neolíticu.<ref name="Sem" />
Llinia 131:
* '''Modeláu a mano''': les técniques manuales son les más primitives, onde les pieces son construyíes por aciu l'espurríu de la pasta en rollos, plaques o boles de magre, xeneralmente xuníes por aciu la preparación de magre líquidu llamada [[barbotina]].Una vegada acabada la pieza, la superficie alisar cola mesma mano amugada.<ref name="Sur" /> Nunca dos pieces de cerámica trabayaes manualmente van ser esactamente iguales, polo qu'estes técniques nun son les más apropiaes pa faer xuegos de pieces idéntiques, como por casu cacíes de cocina, xuegos de café, de llicor, etc. Esta técnica dexen al ceramista usar la so imaxinación y crear distintes pieces artístiques. El modeláu a mano yera una técnica utilizada polos pueblos primitivos y entá s'atopen numberosos artesanos que trabayen maraviosamente, tales como los alfareros de los indios [[Pueblu]], les tribus d'[[África]] central y del sur, los aboríxenes [[Australia|australianos]], Xapón y toa l'Asia oriental. N'España podemos atopar zones onde s'ellaboren esti tipu de vasíes de la manera tradicional, como en [[Galicia]], [[Asturies]] y l'altu [[Aragón]].<ref>Sempere Ferràndiz (2006) p.111</ref>
* '''Modeláu a torneta''': llamáu tamién «tornu lentu», ye un artefactu formáu por un pivós y una rueda, qu'impulsáu pola mano produz un movimientu de rotación discontinuu, colo cual facilítase'l trabayu manual, yá qu'actúa como mesa xiratoria, munchu autores tán d'alcuerdu qu'esti tratamientu puede considerase un trabayu de «modeláu a mano», una y bones el movimientu xiratoriu siempres ye intermitente y tiense que dir modeláu manualmente, sacantes tenga la collaboración d'un ayudante qu'impulse la rotación a la torneta,<ref>Gutiérrez Lloret (1996) p.46</ref> —nesti casu ye cuando se denomina «tornu baxu»—.<ref> Matesanz Vera(1987) p. 254</ref>
* '''Modeláu a [[Tornu d'alfareru|tornu]]''': llamáu tamién «tornu rápidu», ye bien común que les pieces feches en redol sían terminaes manualmente. El tornu d'alfareru ye la técnica más utilizada pa la creación de pieces en serie. Na actualidá tamién ye emplegáu pa faer pieces singulares o artístiques. Esti métodu ye emplegáu dende l'añu 5000 e.C. nel [[Antiguu Exiptu]], [[Oriente Próximu]] y [[Asia]]. Na Península Ibérica llegó escontra'l sieglu VIII
* '''Modeláu al vaciáu''' o col usu de [[molde]]: la técnica de vaciáu o a molde, ye probablemente la más apropiada pa la producción en serie (industrial). El magre líquidu ye arramada nun molde de yelsu lo que dexa un llixeru endurecimientu. Una vegada que'l molde absuerbe la mayor parte de l'agua de la capa de magre que queda en contactu col molde, el magre remanente ye entornada fuera del molde y déxase ensugar la pieza. Finalmente la pieza ye sacada del molde, corríxense-y les imperfecciones que pueda tener y dexar ensugar al campu. Según el tipu d'obra a reproducir puede faese con un molde d'una sola pieza, cuando'l modelu ye más complicáu los moldes facer de pieces que pueden dise quitando independientemente y ensin rompeles pal so posterior usu, hai que faer un entalle a les pieces del molde por qu'una vegada retiráu'l modelu puédanse ensamblar.<ref>Midgley (1982) p.48</ref>
| |||