Diferencies ente revisiones de «Italia fascista»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Bot: Troquéu automáticu de testu (-virrei +virréi ) |
m Preferencies llingüístiques |
||
Llinia 75:
El 14 de xineru de 1923 los [[camises negres]] fueron institucionalizaos como fuerza paramilitar so amparu estatal, siendo convertíos na [[Milizia Volontaria per la Sicurezza Nazionale]] ('Milicia Voluntaria pa la Seguridá Nacional'). Depués, el 9 de xunu Mussolini presentó na Cámara la [[Llei Acerbo]] (llamada asina al ser propuesta pol economista fascista Giacomo Acerbo) estableciendo nueves riegles pa la eleición al parllamentu.
Por aciu la Llei Acerbo dispúnxose que si un partíu ganaba votos electorales percima del 25 % de [[sufraxu|sufraxos]], llograba automáticamente dos tercios de los escaños del parllamentu, y solamente el restante terciu d'escaños sería partíu proporcionalmente ente los demás partíos. Esti mecanismu dexaría qu'el [[Partíu Nacional Fascista]], inclusive con pocos votos (bastaba superar el 25 %), ganara una mayoría
La Llei Acerbo foi aprobada'l [[18 de payares]] de 1923, colos votos de los fascistes, xuníos colos lliberales qu'entá esperaben contener a Mussolini. Los [[socialista|socialistes]] votaron en contra, pero la mutua rocea y la falta de coordinación torgaron la so unión colos [[Partíu Popular Italianu (1919)|católicos populares]] que tamién resabiaben del fascismu, pero abstuviéronse.
Llinia 113:
La oposición respuende a esti acontecimientu retirándose de la Cámara ya instalándose nel [[Monte Aventino|Aventino]] nun episodiu llamáu "Secesión del Aventino", negándose a siguir participando nun gobiernu abiertamente violentista y autoritariu. La crisis bástiase cuando'l 16 d'agostu en [[Roma]] atopóse'l cadabre yá descompuestu de Matteoti, xenerando un amiestu d'indignación y mieu. [[Ivanoe Bonomi]], [[Antonio Salandra]] y [[Vittorio Emanuele Orlando]] exercitaron presiones sobre'l rei, por que [[Mussolini]] fuera destituyíu del cargu de primer ministru, pero [[Vittorio Emanuele III|Víctor Manuel III]] refugó dar un pasu que lo torgar la Constitución en tanto Mussolini entá caltenía la so mayoría nel parllamentu, y el rei contestó: ''«Soi sordu y ciegu. Los mios güeyos y los mios oyíos son la Cámara y el Senáu»'' y polo tanto nun aceptó'l pidíu d'el opositores.
Tres la "''Secesión del Aventino''" los parllamentarios fascistes siguieron allegando al parllamentu y refugaron convocar nueves eleiciones, fallando'l cálculu opositor de forzar una crisis de gobiernu ente que'l réxime fascista sofitábase non yá na so mayoría
Lo qu'asocedió esactamente la nueche de 31 d'avientu de 1924 quiciabes nunca pueda ser determináu. Paez qu'unos cuarenta ''cónsules'' de la Milicia Fascista, empuestos por [[Enzo Galbiati]], obligaron y amenaciaron a Mussolini por que caltuviera la dictadura, llanzando una velada amenacia de desencadenar una fola de violencies si vencer a les presiones de los demócrates y lliberales. El [[3 de xineru]] de 1925 na [[Cámara de Diputaos (Italia)|Cámara de Diputaos]], [[Mussolini]] realizó'l famosu discursu nel cual asume la responsabilidá polos fechos de violencia asocedíos :<ref>https://it.wikisource.org/wiki/Italia_-_3_gennaio_1925,_Discorso_sul_delitto_Matteotti</ref>
Llinia 150:
[[Archivu:Fascist italianization.jpg|thumb|200px|Cartelu de los ''escuadristas'' fascistes na llocalidá [[Istria|Istriana]] de Vodnjan (Dignano n'italianu), ordenando emplegar puramente la llingua italiana en públicu, la prohibición de la llingua eslava tantu falada como cantada, so l'amenaza de los escuadristas de faer respetar esta orde de prohibición "con métodos persuasivos".]]
La llei del [[24 d'avientu]] de 1925 (n. 2300), establez que tolos funcionarios públicos que refuguen xurar fidelidá al estáu italianu tienen de ser destituyíos. Esi mesmu día apruébase'l decretu 2263 que preve que la dicción presidente del conseyu» camude a «xefe de gobiernu, primer ministru y secretariu d'Estáu»; el xefe de gobiernu» ye nomáu o revocáu namái pol rei y ye responsable solu ante él. Los ministros son responsables o bien ante'l rei o ante Mussolini. La llei de prensa del [[31 d'avientu]] d'esi mesmu añu declara como illegales a tolos periódicos que nun tengan un responsable llegal reconocíu pol prefeutu local, lo cual fuerza na práutica a que toles publicaciones queden so vixilancia gubernamental. La llei del [[31 de xineru]] de 1926 (Llei N° 100) atribúi a Mussolini, en cuanto xefe de gobiernu, la "facultá d'adoptar normes xurídiques ensin aprobación
Cola llei del [[4 de febreru]] de [[1926]] (n. 237) esaniciar del ordenamientu municipal el conseyu comunal y el [[alcalde]], esti postreru ye sustituyíu pola figura del ''podestà'', qu'exercita en simultáneu les funciones del alcalde, de la xunta de rexidores y del conseyu comunal y ye nomáu con decretu real pol poder executivu; con esto esaníciase la [[eleición popular]] de los gobiernos municipales. El [[3 d'abril]] de 1926 ye abolíu'l derechu a [[fuelga]] y establezse que solo los [[sindicatu|sindicatos]] reconocíos pol Estáu pueden roblar contratos colectivos. En tal contestu, el [[8 de xunetu]] de 1926 queda constituyíu'l "Ministeriu de les Corporaciones", que la so dirección queda en manos del mesmu Mussolini.
| |||