Diferencies ente revisiones de «Estamentu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Preferencies llingüístiques |
m Iguo plurales |
||
Llinia 48:
Mientres duró la sociedá estamental yera determinante inclusive la posición ente los hermanos de la mesma familia: ente que l'hermanu varón mayor (llamáu'l [[mayoralgu]]) heredaría títulu y propiedaes venceyaes a él, l'hermanu varón menor (llamáu'l [[segundón]]) entraría nel cleru, nuna posición fayadiza al rangu de la so familia, que se midía xustamente poles donaciones a la ilesia. Yera habitual tamién que, si l'hermanu mayor morría, l'hermanu clérigu "colgaba los vezos" pa cumplir les sos obligaciones familiares (casu que se dio inclusive ente reis: [[Ramiro II d'Aragón|Ramiro II]] el monxu). Les fíes mayores taba destinaes a casase col mayoralgu d'una familia de rangu similar, ente que les fíes menores tamién entraríen al cleru, afechiscamente dotaes. Los heriedos quedaben aseguraes, les propiedaes concentraes, los dos estamentos privilexaos aliaos inseparablemente por identidá familiar y el prestíu social de toos ellos garantizáu cola posición dominante na Ilesia, monopolizadora de la cultura y l'ideoloxía.
El [[Cleru]] tenía privilexos similares a los nobles como por casu rexise por tribunales particulares y la exención absoluta del pagu d'impuestos. Recibíen inclusive beneficios del restu de la sociedá como'l [[diezmu]] de tolos productos de la tierra. Tamién teníen grandes estensiones de tierres y gociaben de rentes señoriales. Dientro d'esti grupu había diferencies sustanciales, per un sitiu taba l'altu cleru ([[obispu|obispos]], [[abá|abás]]
Los [[votos monásticos]] (probeza, castidá y obediencia) y el [[celibatu]] eclesiásticu, estendíu al cleru secular na [[Ilesia Católica]] mientres la Edá Media (non a la [[Ilesia Ortodoxa]]), consiguen para [[Europa Occidental]] un perfectu enllaz ente los estamentos privilexaos al torgar que los clérigos compitan polos heriedos colos sos hermanos. De la mesma manera, converten en inocua l'apertura del cleru a individuos non privilexaos, pos nun podríen faer hereditaria la so condición. De toes formes, l'ascensu al altu cleru de los non privilexaos foi escepcional. La [[Reforma Protestante]], al faer sumir toes estes característiques del cleru na so zona d'implantación (el Norte d'Europa), foi un eficaz disolvente de la sociedá estamental y colla del Antiguu Réxime.
| |||