Diferencies ente revisiones de «Diadema de Moñes»

Amás del calderu, otru motivu bien común na mitoloxía celta qu'apaez na diadema de Moñes ye'l de los ''páxaros del [[Paraísos celtes|Otru Mundu]]'': dichos animales son de cutiu mensaxeros del Más allá y encarnación de criatures feéricas y apaecen n'ensame d'hestories como la ''Enfermedá de Cú Chuláinn'', na que l'héroe dispara por fuerza a dos cisnes que resultaben ser ''sidhe'' (faes) amarutaes, o los viaxes de [[Brandán|San Brandán]] y [[Mael Dúin]] a les Islles del Paraísu, nuna de les cualos atópense con páxaros que son encarnación d'ánxeles caídoso difuntos recién salíos del Purgatoriu. Nel folclor bretón y nel gallegu recueyen hestories de monxos (Yves, Ero de Armenteira) que, buscando algamar el Paraísu, entren en extasis al contemplar un paxarucu, y permanecen nesi estáu mientres sieglos. La vinculación ente los páxaros y el Más allá ta presente na mitoloxía asturiana, na que les cornejas y los cuervos son mensaxeros de la muerte, y les curuxes (''coruxas'') son aves nes que s'encarnen les bruxes.

 

 

Ye de resaltar el fechu de que tola escena tien llugar nun ámbitu acuáticu, y nesti sentíu [[Procopio de Cesárea]] (IV, 48-57) narraba que yera creencia ente los galos que l'últimu viaxe realizábase al traviés de l'agua. Nes tradiciones paganes irlandeses, el destín de les almes los muertos yera travesar el mar hasta llegar a Tír na nÓg, la tierra de los bianaventurados, que'l so color yera'l verde, que na cultura celta ye'l color del inframundo. Na mitoloxía bretona recuéyese'l supuestu de la Bag Ann Noz, la barca de nueche, que tresportaba les almes de los difuntos hasta'l Más allá. En Galicia, les creencies qu'arrodien el santuariu de San Andrés de Teixido nun son más que reminiscencies de l'antigua cosmovisión céltica que consideraba'l Cabu Ortegal como'l llugar onde s'acababa la tierra y onde les almes embarcaben con destín al paraísu.