Diferencies ente revisiones de «Violonchelu»

Al cuerpu adósase una allongamientu llamáu mástil o pescuezu. Empezando dende enriba, primero atópase la cabeza cola [[voluta (preséu musical)|voluta]] (tamién llamáu ''cascoxu'') y el clavijero, onde s'enserten les [[clavía|clavíes]], que sirven pa suxetar les [[cuerda|cuerdes]] y regular la so tensión; sobre esti y enllargándose casi hasta'l [[Ponte (preséu musical)|ponte]] atópase la [[Diapasón (preséu de cuerda)|diapasón]] una placa de madera duro ensin [[traste]]s (similarmente al restu de preseos de la familia del violín, y a diferencia de la [[guitarra]]) que sirve pa "triar" les cuerdes consiguiendo distintes notes. Allugáu un pocu más embaxo de la metá del cuerpu del preséu, atópase'l [[Ponte (preséu musical)|ponte]] y un pocu debaxo'l [[cordal (preséu musical)|cordal]] (que suxeta les cuerdes y ayuda a [[afinación|afinar]] el violonchelu yá que ende atópense incluyíes les llaves ([[microafinador (preséu musical)|microafinador]]), pequenespequeñes pieces metáliques cola mesma función que les clavíes). Nel so parte inferior ta encaxáu'l botón, d'onde sale picar o puntal (tamién conocida como espiga) que ye una pieza metálica, que la so función ye sofitar el preséu nel suelu y regular el so altor pa comodidá del chelista.

Anque'l tamañu estándar profesional del violonchelu ye'l tamañu 4/4, esisten preseos d'otros tamaños, más pequenospequeños, como 3/4, 1/2, 1/4 o 1/8. Los violonchelos originalmente, nel periodu barrocu, teníen el mástil más curtiu, la barra harmónica más delgada y la tastiera más curtia que los violonchelos modernos.

La ponte ye una pieza de madera que s'asitia escontra la metá de la tapa del violonchelu y sobre el que se sofiten los cuatro cuerdes. Tien que tar en posición llixeramente inclinada escontra'l cordal y a la mesma alloña de los dos efes. Nun ta pegáu nin claváu a la tapa, sinón que se suxetar gracies a la [[presión]] qu'exercen les cuerdes. El so parte cimeru, ta curvada, lo que fai que los cuatro cuerdes a lo llargo del mástil y el diapasón nun s'atopen nel mesmu planu. Les pontes de los violonchelos barrocos yeren más pequenospequeños y teníen la parte cimera menos curva.<ref name="chelo10">{{cita web

L'apoxéu del violonchelu empieza mientres el [[Música barroca|barrocu]]. Munchos compositores usar de manera recurrente como [[so continuu]] de les obres, xuntu col [[clavecín]], y yá s'empezar a usar p'agrupaciones más pequenespequeñes, duos, tríos y cuartetos.

A [[Johann Sebastian Bach]] atribuyóse-y por enforma tiempu la pocu verificable creación de la ''viola di fagotto'' o "violoncello piccolo da spalla" [violonchelu pequenupequeñu de costazu], usada por Bach pa los sos ''Cantates de Leipzig''), que na so versión de cinco cuerdes sirve pa interpretar el so ''Suite pa violonchelu solu nᵘ&nbsp;6''. Esti ''violoncello piccolo da spalla'' creóse por que fuera interpretáu por [[violinista|violinistes]] (pocu espertos na interpretación ''da gamba'', col preséu en vertical y suxetu ente les piernes) yá que s'interpretaba asitiáu sobre'l costazu y el pechu, y tenía un tamañu mayor al de violar actual. Dellos investigadores creen que les ''6 suites pa violonchelu solu'' en realidá tuvieron creaes pa esti preséu.<ref name="acropolis" />

Esti efeutu producíase porque al tar suxetando'l violonchelu coles piernes y cola manzorga, la que crea los distintos soníos al apertar les cuerdes sobre'l [[mástil]], aumentaba la tensión nesta mano y menguaba l'axilidá de los deos. Amás, nesta dómina usaben cuerdes de tripa, non les cuerdes metáliques que s'usen agora, que-y daben una sonoridá dafechu distinta. El ''la'' de los preseos barrocos taba afináu en 415&nbsp;[[Hz]] en llugar de los 440&nbsp;Hz de l'actualidá, debíu en parte por eses cuerdes non metáliques y pola menor [[tensión mecánico|tensión]] que sufríen estes. La ponte yera daqué más baxu y la combadura del so parte cimeru yera menor, el pescuezu yera más robustu y el mástil tenía menor enclín y yera más curtiu. Amás, el [[bastidor (arquiteutura)|bastidor]] del interior yera más pequenupequeñu. Esti violonchelu barrocu faía que'l soníu proxectárase menos.<ref name="">{{cita web

A partir del añu [[1800]] ye cuando s'empezar a faer tolos cambeos físicos que dieron como resultáu'l violonchelu modernu. Nesta dómina, camudáronse les pequenespequeñes sales de cámara por grandes sales de conciertos y teatros de la ópera. El violonchelu tenía yá un gran repertoriu como solista, y precisaba que se proxectara más el soníu por que se escuchara ensin problemes percima del restu de la [[orquesta]] de manera más definida y que llegara a un públicu muncho más numberosu qu'en dómines anteriores.

;Harmónicos:Los [[harmónicu|harmónicos]] son unos soníos que se producen al raspiar (y nun primir) la cuerda con un deu. Estos soníos reflexen propiedaes físiques de la nota de la cuerda y dependiendo d'ónde se fregadura sonar distintos soníos. La fregadura nel centru de la cuerda produz la mesma nota de la cuerda solo qu'una octava más alta, y asina, la fregadura nun terciu, nun cuartu y nun quintu del llargor de la cuerda producen soníos representativos de la nota de la cuerda, como son la quinta, la tercera y l'octava. Esti soníu ye un recursu espresivu bien usáu en momentos en que se riquir poca intensidá de soníu, anque non puede faese vibrato nos harmónicos, lo que fai perder espresividá. Una ventaya de los harmónicos ye que nun ye necesaria una posición precisa del deu porque hai un pequenupequeñu marxe a lo llargo de la cuerda nel que suena l'harmónicu deseyáu. Represéntase sobre la partitura con un pequenupequeñu círculu o cero sobre la nota.

}}</ref>El [[spiccato]] ye una técnica musical na que l'arcu mover pola cuerda faciendo pequenospequeños saltos nesta. La mano derecha tien de dexar cierta llibertá al arcu por que esti muévase saltando d'una manera bonal, pero siempres calteniendo un control básicu sobre esti porque si déxase-y dafechu llibre, perderíase'l control del ritmu y de la intensidá sonora. El [[soníu]] que se produz col spiccato ye picáu y entecortáu, creándose notes de curtia duración separaes del restu por un pequeñu [[Silenciu (música)|silenciu]]. Puede consideráse-y como l'opuestu al ''legato''. Esti tipu de golpe d'arcu ye propiu en casi toles dómines de la música.