Diferencies ente revisiones de «Escultura»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Preferencies llingüístiques |
m Preferencies llingüístiques |
||
Llinia 190:
====La escultura n'Europa tres de los griegos====
=====[[Arte romanu|Roma]]=====
[[File:26 colonna traiana da estt 05.jpg|thumb|320px|
L'arte romanu tempranu recibió la influyencia del arte griegu y del [[arte etruscu|de los etruscos]], que taba a la so vez perinfluenciáu pol griegu, que-yos llegaba al traviés de los intercambios comerciales con esa cultura. Una de les figures más típiques del arte etruscu yeran les efixies de tamañu cuasi real, feches en terracota, que se colocaben enriba de los sarcófagos y que representaben al difuntu recostáu sobre un coldu na postura avezada na dómina pa xintar. De la que la puxante República romana entamó a conquistar territoriu griegu, a lo primero'l sur d'Italia y dempués tol mundu helenísticu sacante'l so estremu más oriental, l'[[imperiu partu]], la escultura oficial y la encargada polos patricios convirtiéronse nuna estensión del estilu helenísticu. Los elementos específicamente romanos son malos d'esbillar, especialmente porque la mayoría les escultures griegues qu'aportaron a nós son en realidá copies romanes de los orixinales griegos<ref>Strong, pp. 58–63; Hennig, pp. 66-69.</ref>. Pal sieglu II e.C. ''"la mayoría los escultores que trabayaben en Roma"'' yeren griegos<ref>Henig, p. 24.</ref>, los más d'ellos esclavizaos tres de la conquista de ciudaes como [[Corintu]] ([[146 e.C.]]); pol so calter d'esclavos los sos nomes perdiéronse. Un gran númberu d'estatues griegues foron tamién trayíes a Roma mercaes o, munches vegaes, como botín de les conquistes, y los templos avezaron a decorase con elles<ref>Henig, pp. 66–69; Strong, pp. 36–39 y 48.</ref>
Llinia 200:
Los ''relieves de Campana'' yeren versiones en terracota, más barates, de los relieves en mármole qu'amuesen el gustu de los romanos pol relieve. Un gustu estendíu tamién, dende la dómina imperial, a los sarcófagos. Toes les formes d'escultura de luxu de pequeñu tamañu siguieron teniendo ésitu, con pieces de grandísima calidá, como la nomada [[copa Warren]], en plata, la [[copa de Licurgu]], fecha en cristal, y cameos de gran tamañu como'l [[caméu de Gonzaga]], la [[Gemma Augustea]] y el nomáu [[gran caméu de Francia]]. P'aquellos que nun podíen permitise estes pieces, producíense en gran cantidá pequeñes figurines de cerámica de bona calidá pa qu'adornaran la so casa con elles<ref>Henig, capítulu 6; Strong, pp. 303–315.</ref> .
Tres una fase "barroca", nel [[sieglu II]], el arte romanu, nel [[sieglu III]], abandonó, o quiciás nun foi capaz yá de producir, escultures d'estilu clásicu. Les causes del cambiu entá son oxetu de discutiniu ente los especialistes, pero lo cierto ye qu'inclusu los más principales d'ente los monumentos imperiales tienen relieves achaplaos, con figures de grandes güeyos representaes de frente en composiciones simples que ponen l'enfotu nel poder ensin preocupase pola estética. El constraste puede vese claramente nel arcu de Constantinu ([[315]]), que combina
Esta revolución nel estilu adelantose por pocu tiempu al periodu nel que l'estáu romanu, y bona parte de la so población, adoptaron el [[cristianismu]] como la so relixón, lo que supunxo'l final de la escultura dedicada a los dioses paganos. Les estatues de gran tamañu representaron, de magar, namái a los emperadores. Por embargu, los cristianos ricos siguieron encargando relieves pa los sos sarcófagos, y desarrollose una escultura de pequeñu tamañu en marfil que, siguiendo l'estilu del antiguu dípticu consular, representaba temes piadosos<ref>Strong, pp. 287–291, 305–308 y 315–318; Henig, pp. 234–240.</ref>.
| |||