Diferencies ente revisiones de «Discu de vinilu»

== Desenvolvimientu de los discos de 78 RPM ==

<!--Note: Multiple articles link directly to this section by name, including the redirect pages [78&nbsp;rpm], [78&nbsp;rpm] and [78 record]. Please be cautious in changing the section title. -->

 

=== Primeres velocidaes ===

 

=== Grabación eléctrica ===

 

Mientres la primer metá de la década de 1920, inxenieros de [[Western Electric]] xuntu con inventores independientes como Orlando Marsh, desenvolvieron teunoloxía pa prindar soníu con un [[micrófonu]], amplificándolo con [[tubos de vacíu]], y darréu usando la señal amplificada pa mover un cabezal de grabación electromagnéticu. Les innovaciones de Western Electric dieron como resultáu una respuesta de frecuencia espandida y más uniforme lo que faía a la grabación sonar más natural, clara y llena. Soníos silenciosos o distantes que yeren imposibles de grabar col métodu vieyu habíense vueltu capturables. Lo único que llindaba al volume yera l'espaciamientu ente'l riegu y les llimitaciones del aparatu reproductor. Víctor y Columbia llicenciaron el nuevu sistema eléctricu de Western Electric y empezaron a vender discos grabaos [[Eletricidá|eléctricamente]] en 1925. La primer grabación de música clásica foi una improvisación de [[Frédéric Chopin|Chopin]] y Litanei de Shubert por [[Alfred Cortot]] para Víctor.<ref>Jacques Chailley - 40,000 Years of Music: Man in Search of Music - 1964 p. 144 "On March 21st, 1925, Alfred Cortot made for the Victor Gramophone Co., in Camden, New Jersey, the first classical recording to employ a new technique, thanks to which the gramophone was to play an important part in musical life: electric ..."</ref>

 

==== La era de la Goma Laca’ ====

 

Les primeres velocidaes rotacionales variaben llargamente. La mayoría de los discos ente 1900 y 1925 yeren grabaos ente 74-82 [[Revolución per minutu|RPM]]. Los discos de edison corríen a 80 RPM.

Delles grabaciones, como los llibros pa ciegos, yeren feches nel formatu 16 2/3 RPM. [[Prestige Records]] llanzó discos de jazz nesti formatu nos últimos años de la década de los 50, ente estos atopaben dos álbumes de [[Miles Davis]]. Peter Goldmark, quien desenvuelvo'l formatu 33 1/3 RPM, creó'l formatu Highway Hi-Fi de 16 2/3 RPM pa dexar la reproducción d'estos discos en [[automóviles]] [[Chrysler]] pero'l probe desempeñu y la mala implementación per parte de Chrysler llevaron a la fin d'esti formatu. La velocidá de 16 2/3 RPM yera usada pa publicaciones narraes pa persones ciegues o con dalguna discapacidá visual y nunca aportó a llargamente comercial anque ye común ver tocadiscos modernos cola opción pa reproducir discos d'esta velocidá.

 

 

Seeburg Corporation introdució'l Seeburg Background Music System en 1959 qu'usaba discos de 9 pulgaes de 16 2/3 RPM. Cada discu almacenaba 40 minutos de música per llau y yera grabáu con un riegu de 420 vueltes per pulgada.<ref>{{Cita noticia|fecha=20 de xunetu de 1959|títulu=Seeburg Background Music Move Part of Diversification Program|editorial=Billboard Publishing Co.|páxina=67|allugamientu=New York|periódicu=Billboard|apellíu=Biro|nome=Nick}}</ref>

 

== Formatos ==

 

=== Tipos de discos Conforme evolucionó la teunoloxía de grabáu, creáronse términos más específicos pa describir dalgún aspeutu de los discos fonográficos: podía ser la so velocidá rotacional (“16 2/3 [[Revolución per minutu|RPM]]”, “33 1/3 RPM”, “45 RPM” o “78 RPM”) o'l material usáu (“vinilu” referir al [[policloruro de vinilu]], “[[goma laca]]” ingrediente principal de los 78 RPM).

 

== Estructura ==

 

El discu normal comercial ye grabáu con dos estríes que lleven el soníu n'espirales concéntricos y una en cada llau, estes van del llau esterior escontra'l centru. La última parte del espiral atopar con un parte anterior d'este pa formar un [[círculu]]. El soníu ye codificado per mediu de variaciones pequeñes nel riegu que faen cimblar a la [[Estilete|aguyeretia]] en frecuencies acústiques cuando se rota'l discu a cierta velocidá. De normal nun se graba soníu nes partes más esternes ya internes del riegu (a esceición del álbum Mental Notes” por [[Split Enz]]).

Los discos de vinilu nun se rompíen fácilmente pero'l so nidiu material yera bono de rayar. El vinilu cárgase electroestáticamente con muncha facilidá polo qu'atrai polvu que ye malo de retirar. El [[polvu]] y los rascuños causen “clicks y pops” oyibles y podíen faer que l'aguya saltara escontra llinies más avanzaes del riegu o, peor entá, que saltara a llinies que yá percorriera creando un ciclu que se repite indefinidamente. Este ye l'orixe de la espresión “como un discu rayáu” la cual úsase pa referise a una persona que repite lo que diz de cutio. <ref>Shay Sayre, Cynthia King, ''Entertainment and Society: Influences, Impacts, and Innovations'' (2010), p. 558: "The phrase 'sounding like a broken record' has been used to describe a person who says the same thing over and over again; the reference is to old records that would skip and repeat owing to scratch marks on the vinyl."</ref> El saltu d'aguya yera daqué bien común qu'inclusive asocedía nes tresmisiones de radio.

 

 

Los discos de vinilu pueden ser deformados pol [[calor]], l'almacenamientu incorrectu, esposición a [[lluz solar]] o por defectos de fábrica como'l plásticu d'envoltura descomanadamente apertáu na cubierta del álbum. Un grau pequeñu de deformación yera común y los brazos de los tocadiscos taben diseñaos pa toleralo. Les variaciones nel tonu del audiu yeren productu de la deformación del discu o de que'l furacu del discu nun haya tao centráu correchamente. La práutica estándar pal cuidu de los LPs yera almacenar el discu nuna funda de papel o plásticu dientro de la funda orixinal, esto amenorgaba la entrada de polvu al riegu. Los senciellos, con delles esceiciones, veníen con cubiertes simples de papel pero ensin nenguna cubierta interna adicional.