La [[filosofía]] nominalista naz de la crítica al [[racionalismu]] y a los conceptos universales: tou entamu ta basáu na [[lóxica]], operando so la percepciónperceición sensorial d'obxetos individuales concretos; y nun han multiplicase inútilmente los entes creando conceptos abstractos que nun procedan de la experiencia (esta economía d'obxetos ye la que llueu conocióse como la [[navaya d'Ockham]]). La so teoría inductiva del conocimientu, averada al [[empirismu]], llevólu a una visión del mundu, na que abrió amplios espacios pala llibertá, qu'apurría el calter meramente probable de les afirmaciones científiques y la imposibilidá d'una amuesa rigurosa de la llei moral, ya incluso, de la existencia de [[Dios]]. Poro, la so concepción teolóxica afitábase na fe nun Dios omnipotente, inasequible pela razón (entamando asina a estremar ente [[Teoloxía]] y [[Filosofía]]). Inda más inaceptables pal Papáu foron les sos propuestes de separtación ente Ilesia y poderes temporales (idees que ya provocaron años enantes la excomunión del emperador). Entamóse asina la evolución hacia un Estáu laicu. Sicasí, Guillelmu refutó la supuesta infalibilidá papal y defendió que'l poder d'éstos había tar llendáu pol derechu natural y la llibertá de los cristianos.
