Tolos neños precisen d'estímulos pal correctu desenvolvimientu de les sos capacidaes motrices, [[procesu cognitivu|cognitives]], emocionales y adaptatives. Los neños con SD nun son una esceición, anque los sos procesos de percepciónperceición y alquisición de conocencies son daqué distintes a los del restu de la población: Les capacidaes visuales de los neños con SD son, por casu, superiores a les auditives, y la so capacidá comprensiva ye cimera a la d'espresión, polo que la so [[llinguaxe]] ye escasu y apaez con ciertu retrasu, anque compensen los sos defectos verbales con aptitúes más desenvueltes en [[llinguaxe corporal|llinguaxe non verbal]], como'l contactu visual, la sorrisa social o l'empléu de señes pa faese entender. La atonía muscular determina tamién diferencies nel desenvolvimientu de l'habilidá de caminar, o na motricidad fina. Toos esos aspeutos tienen de ser contemplaos en programes específicos d'atención temprana (mientres los primeros seis años de vida) p'aguiyar al máximu los mecanismos adaptativos y d'aprendizaxe más apropiaos. Intentar enseñar a lleer a un neñu con SD utilizando métodos convencionales, por casu, puede convertise nuna xera bien difícil, si nun se tien en cuenta la so cimera capacidá visual. Güei día esisten métodos gráficos (a partir de tarxetes, o fiches, qu'acomuñen imaxe y palabra) que tán consiguiendo resultaos bien cimeres al clásicu encadenáu de lletres nestos neños.<ref>Oelwein (1995). ''Teaching Reading to Children with Down Syndrome: A Guide for Parents and Teacher''.</ref> Amás l'oxetivu d'estos programes nun ye tan solo l'alquisición d'habilidaes, sinón qu'estes s'algamar muncho primero, dexando siguir con programes educativos qu'integren al máximu a la persona con SD en redolaes normalizaes.<ref>Hines, S. & Benet, F. (1997). «Eficacia de la intervención temprana nos neños con síndrome de Down.» ''Revista Síndrome Down'', 14: 5-10.</ref>
