El '''Segundu Mitógrafo Vaticanu''' y el '''Tercer Mitógrafo Vaticanu''' estremar pol fechu de que los sos testos, qu'apaecen nel manuscritu vaticanu publicáu por Mai, tamién esisten n'otros manuscritos: diez del Segundu y más de cuarenta del Terceru, que ye l'únicu autor con una posible identidá, un Alberico, quiciabes trabayando en Londres.<ref>Siquier dolce manuscritos lleven el nome ''Albericus'', añediendo cuatro l'epítetu ''Londiniensis''; vease tamién Zorzetti (1995).</ref>
Angelo Mai cometió munchos erroserrores al trescribir rápido'l manuscritu en condiciones difíciles, y tenía el vezu d'emplegar [[eufemismu|eufemismos]] onde l'orixinal yera demasiáu eróticu pa trescribise y publicar, inclusive en llatín. Una edición revisada y indexada de 1834, correxida por Georg Heinrich Bode<ref>{{Cita llibru | apellíos=Bode | nome=Georg Heinrich | títulu=Scriptores rerum mythicarum latini trés Romae nuper reperti. ad fidem codicum mss. guelferbytanorum, gottingensis, gothani et parisiensis | allugamientu=Celle | editorial=Y. H. C. Schulze | añu=1834 | id={{OCLC|34199603}}}}</ref> ensin accesu al manuscritu vaticanu, ye la versión que reemplazó a la primer edición de Mai y foi presentada n'antoloxíes populares del sieglu XX, como les de [[Edith Hamilton]], [[Robert Graves]] o [[Károly Kerényi]]. En 1947 los Mitógrafos Vaticanos fueron descritos como «fontes bien engañoses que tendríen d'usase con muncho precuru».<ref>Elliott (1947).</ref> Dende entós realizóse enforma trabayu modernu pa desentrañar les fontes de los testos, que se presentó nuna nueva edición de Nevio Zorzetti (1995), quien alluga'l testu orixinal del Primera Mitógrafo Vaticanu ente'l postreru cuartu del sieglu IX y el tercer cuartu del XI.
