Diferencies ente revisiones de «Italia fascista»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Preferencies llingüístiques |
m Preferencies llingüístiques |
||
Llinia 13:
La Italia fascista aponderaba la idea de nación frente a la d'individuu o clase; suprimía la discrepancia política en beneficiu d'un [[unipartidismo|partíu únicu]] y los [[localismu|localismos]] en beneficiu del [[centralismu]]. Utilizaba hábilmente los nuevos [[medios de comunicación]] y el carisma d'un [[líder]], [[Benito Mussolini]], nel que se concentraba tol poder. Aprovechaba los sentimientos de mieu y frustración colectiva pa exacerbarlos por aciu la violencia, la [[represión política|represión]] y la [[propaganda]], y mover contra un enemigu común, real o imaxinariu, interior o esterior, qu'actúa de chivu espiatoriu frente al qu'entornar tola agresividá de forma [[irracionalismo|irracional]], llogrando la unidá y adhesión (voluntaria o pola fuerza) de la población. El fascismu ye [[expansionismo|expansionista]] y [[militarismu|militarista]], utilizando los mecanismos movilizadores del [[irredentismo]] territorial y el [[imperialismu]] que yá fueren esperimentaos pol [[nacionalismu]] del sieglu XIX.
El componente social del fascismu pretende ser interclasista: niega la esistencia de los intereses de clase ya intenta suprimir la [[llucha de clases]] con una política [[paternalismu|paternalista]] de [[sindicatu vertical]] y únicu en que trabayadores y empresarios obedezan les directrices cimeres, como nun exércitu, creando'l [[corporativismu]]. El nacionalismu económico, con [[autarquía]] y
Sicasí, nun hubo nel sistema fascista nin [[Plan Quinquenal (Xunión Soviética)|planes quinquenales]] al estilu soviéticu, nin cuestionamiento de la [[propiedá]] privada nin alteraciones radicales del [[capitalismu|sistema capitalista]] más allá de la intervención nel [[mercáu]], calteniendo na práutica'l sistema de producción capitalista anque so la
:- La subordinación (dependencia) de los individuos al Estáu, que se convirtió nel órganu de control de tola sociedá.
Llinia 103:
El 27 de xineru de 1924 roblóse'l [[Tratáu de Roma (1924)|Tratáu de Roma]] ente'l [[Reinu d'Italia (1861-1946)|Reinu d'Italia]] y el [[Reinu de los Serbios, Croates y Eslovenos]], col cual esta última nación reconocía la soberanía italiana sobre'l [[Estáu llibre de Fiume|Estáu Llibre de Fiume]], que fuera amestáu formalmente al Reinu italianu'l [[16 de febreru]] del mesmu añu.{{Harvnp|Zuber|1975|p=11}} Dempués d'esto, el rei confirió a Mussolini l'honor del ''Collare dell'Annunziata''. De momentu, el réxime mussoliniano llanzar a una "'''italianización'''" masiva de los territorios fronterizos, buscando asimilar de grau o pola fuerza a la población [[Pueblos eslavos|eslava]] de la zona. Depués el [[18 de xunetu]] de [[1925]] el [[Reinu d'Italia (1861-1946)|Reinu d'Italia]] y el [[Reinu de los Serbios, Croates y Eslovenos]] roblaron el [[Tratáu de Nettuno]] pa definir les sos fronteres na área [[Dalmacia|dálmata]].
Como contrapesu a la Pequeña Entente, Mussolini trató de crear a partir de 1926 una alianza balcánica rival con Hungría, Bulgaria —dos países revisionistes por haber perdíu territorios tres la guerra mundial— y [[Rumanía mientres el periodu de entreguerras|Rumanía]].{{Harvnp|Zuber|1975|p=11}} Esta resultara bien beneficiada polos trataos de paz, pero naquel momentu taba gobernada pol xeneral profascista [[Alexandru Averescu]], inclináu a apautar col caudiellu italianu.{{Harvnp|Zuber|1975|p=11-13}} En septiembre de 1926, Rumanía ya Italia roblaron un tratáu d'amistá, ensin que Rumanía abandonara, sicasí, les sos bones relaciones con Francia.{{Harvnp|Zuber|1975|p=13-14}} La necesidá de que Rumanía apautara con Hungría, que reclamaba [[Transilvania]], por que fructificasen los planes balcánicos italianos, terminó per atayar estos: anque Rumanía deseyaba qu'Italia-y reconociera la posesión de [[Besarabia]] como prometía Mussolini, nun taba dispuesta a tratar colos húngaros cesiones territoriales.{{Harvnp|Zuber|1975|p=14-15}} Como alternativa a esta lliga, el mandatariu italianu concibió la creación d'otra integrada per Italia, Austria y Hungría, que tenía de facilitar la estensión del poderíu italianu por Centroeuropa y debilitar al tiempu la Pequeña Entente.{{Harvnp|Zuber|1975|p=15}} Les relaciones con Budapest, intensamente revisionista, yeren cordiales y el plan foi ellí bien recibíu.{{Harvnp|Zuber|1975|p=16}} N'abril de 1927, les relaciones billaterales reforzar por aciu un tratáu d'amistá que favorecía amás los intercambios comerciales ente los dos países.{{Harvnp|Zuber|1975|p=20}} Pa completar los planes de Mussolini, yera necesariu llograr la participación d'Austria, que nun caltenía tradicionalmente bones relaciones con Italia, anque mientres la gran inflación austriaca de 1922 plantegárase la unión de los dos naciones.{{Harvnp|Zuber|1975|p=21-22}} La disputa pol [[Tirol sur|Tirol meridional]], sicasí, agrió les relaciones ente los dos países hasta finales de la década de 1920.{{Harvnp|Zuber|1975|p=24}} Incapaz de llograr un alcuerdu colos Gobiernu austriacos pola cuestión tirolesa, Mussolini emplegó métodos indirectos pa incidir na política austriaca na
=== Crisis política y "Secesión del Aventino" ===
Llinia 152:
La llei del [[24 d'avientu]] de 1925 (n. 2300), establez que tolos funcionarios públicos que refuguen xurar fidelidá al estáu italianu tienen de ser destituyíos. Esi mesmu día apruébase'l decretu 2263 que preve que la dicción presidente del conseyu» camude a «xefe de gobiernu, primer ministru y secretariu d'Estáu»; el xefe de gobiernu» ye nomáu o revocáu namái pol rei y ye responsable solu ante él. Los ministros son responsables o bien ante'l rei o ante Mussolini. La llei de prensa del [[31 d'avientu]] d'esi mesmu añu declara como illegales a tolos periódicos que nun tengan un responsable llegal reconocíu pol prefeutu local, lo cual fuerza na práutica a que toles publicaciones queden so vixilancia gubernamental. La llei del [[31 de xineru]] de 1926 (Llei N° 100) atribúi a Mussolini, en cuanto xefe de gobiernu, la "facultá d'adoptar normes xurídiques ensin aprobación parllamentaria previa", instaurando asina una [[dictadura]] ''de facto''.
Cola llei del [[4 de febreru]] de [[1926]] (n. 237) esaniciar del ordenamientu municipal el conseyu comunal y el [[alcalde]], esti postreru ye sustituyíu pola figura del ''podestà'', qu'exercita en simultáneu les funciones del alcalde, de la xunta de rexidores y del conseyu comunal y ye nomáu con decretu real pol poder executivu; con esto esaníciase la [[eleición popular]] de los gobiernos municipales. El [[3 d'abril]] de 1926 ye abolíu'l derechu a [[fuelga]] y establezse que solo los [[sindicatu|sindicatos]] reconocíos pol Estáu pueden roblar contratos colectivos. En tal contestu, el [[8 de xunetu]] de 1926 queda constituyíu'l "Ministeriu de les Corporaciones", que la so
Pa reprimir a la oposición entá esistente, el réxime de Mussolini dispunxo'l ''confinamientu'' d'opositores al réxime en pequeñes islles nel [[Mar Mediterraneu]] o nes aldegues más remotes, principalmente nel sur d'[[Reinu d'Italia (1861-1946)|Italia]]. La midida punitiva adoptóse sobre la base del Real Decreto 1848 expedíu'l [[6 de payares]] de [[1926]]. Yera aplicable a cualquier persona considerada como una "amenaza pal orde estatal o l'orde públicu". Dempués d'un mes de la entrada a valir del decretu, los "confinamientos" llegaron a seiscientos (más de novecientos seríen a la fin d'esi añu). En total, les víctimes de la "residencia forzada" fueron más de quince mil. Ente ellos figuren nomes pernomaos de políticos y artistes como los de [[Antonio Gramsci]], [[Cesara Pavese]], [[Altiero Spinelli]], [[Ferruccio Parri]], y [[Giuseppe Di Vittorio]]. Calcúlase que fueron cientu setenta y siete opositores al réxime que morrieron mientres taben en confinamientu. Un casu similar asocedió col escritor [[Carlo Levi]], que la so novela ''[[Cristu detener en Éboli]]'' ta basada na so esperiencia real como "confináu" ente 1935 y 1936 nun pobláu remotu de la [[provincia de Matera]], na [[Basilicata]].
| |||