Diferencies ente revisiones de «Idioma siríacu»

El siriaco tien solamente dos tiempos morfolóxicos verdaderos: perfectu ya imperfectu. Y anque estos tiempos fueron originalmente aspectuales nel araméu, llegaron a constituyir un verdaderu tiempu pasáu y futuru, respectivamenterespeutivamente. Ente que, pela so parte, el presente espresar col participiu siguíu d'un pronome suxetivu; con esceición de la tercer persona, na que s'omite'l pronome. Esti usu del participiu pa indicar el tiempu presente ye'l más común d'un númberu de tiempos ''compuestos'' que pueden construyise pa espresar les más distintes nociones de tiempu y aspeutu.

En siriaco tamién se fai usu de ''conxugaciones'' verbales, tal que socede n'otres llingües semítiques; éstes suponen cambeos regulares de los raigaños verbales pa espresar otros cambeos de significáu. La primer conxugación ye'l tao base o ''pə`a el'' (el so nome sigue la forma del raigañu); forma verbal que porta'l significáu normal de la espresión. El siguiente ye l'estáu intensivu o ''pa``el''; forma verbal qu'implica un significáu intensificáu. El terceru ye l'estáu estensivu o ''ap̄`el''; forma verbal, de cutiu, de significáu causativu. Coles mesmes, caúna d'estes conxugaciones tien el so equivalente pasivu: ''yṯpə`el'', ''yṯpa``a el'' y ''ettap̄`a el'' respectivamenterespeutivamente; con cuenta de que estos seis conxugaciones cardinales puedan ser añedíes a delles formes irregulares; tales como ''šap̄`el'' y ''yštap̄`a el'', que tienen un significáu estensivu.

| editorial = Reuther & Reichard y T. & T. Clark, respectivamenterespeutivamente