Revisión a fecha de 13:15 8 avi 2018 editar BandiBot (alderique \| contribuciones) Bots 130 520 ediciones m Bot: Troquéu automáticu de testu (-Llión de +Lleón de ) ← Edición más antigua		Revisión a fecha de 21:26 2 xin 2019 editar desfacer XabatuBot (alderique \| contribuciones) Bots, Exenciones de bloqueos IP 1 395 539 ediciones m Preferencies llingüístiques Edición más nueva →
Llinia 11: == El fueu griego de Calínico == L'amiestu foi inventada supuestamente por un refuxáu cristianu siriu llamáu [[Calínico (inventor)\|Calínico]], orixinariu de d'[[Baalbek\|Heliópolis]]. Dellos autores piensen que Calínico recibió'l secretu del fueu griego de los alquimistas de [[Alexandría]]. Llanzaba un remexu de fluyíu encesu y podía emplegase tantu en tierra como nel mar, anque preferentemente nel mar. Los [[Imperiu bizantín\|bizantinos]] del sieglu VI emplegaben la sustanza incendiario con frecuencia en batalles navales, yá que yera por demás eficaz al siguir amburando inclusive dempués de cayer a l'agua. El mesmu representaba una ventaya teunolóxica, y foi responsable de delles importantes victories militares bizantines, especialmente la salvación de [[Bizancio]] en dos asedios musulmanes, colo qu'aseguró la continuidá del [[Imperiu bizantín\|Imperiu]], constituyendo asina un frenu a les intenciones expansionistas del [[Islam]], y evitando la posible conquista de la [[Europa Occidental]] dende'l [[Esti]]. La impresión que'l fueu griego produció nos [[cruzaos]] foi de tal magnitú que'l nome pasó a ser utilizáu pa tou tipu d'arma incendiaria,<ref>{{Harvnb\|Haldon\|Byrne\|1977\|p=97}}</ref> incluyíes les usaes polos [[Pueblu árabe\|árabes]], [[China (rexón)\|chinos]] y [[Mongol (etnia)\|mongoles]]. Sicasí, yeren fórmules distintes de la [[Imperiu bizantín\|bizantina]], que yera un secretu d'Estáu guardáu en forma celosa, que la so composición tresmanar. Poro, los sos ingredientes son motivu de gran alderique. Propunxéronse dalgunos de los siguientes ingredientes: [[petroleu]], [[Óxidu de calcio\|cal viva]], [[azufre]] y [[Nitratu de sodiu\|salitre]]. Lo qu'estremó a los [[Imperiu bizantín\|bizantinos]] nel usu d'amiestos incendiarios foi l'usu de [[Sifón\|sifones]] presurizaos pa llanzar el [[líquidu]] al enemigu. Magar el términu "fueu griego" tien un usu xeneral dende les [[cruzaes]], nes fontes [[Imperiu bizantín\|bizantines]] orixinales recibe diversos nomes, tales como "fueu marino" (en griegu: πῦρ θαλάσσιον), "fueu romano" (πῦρ ῤωμαϊκὸν), "fueu de guerra" (πολεμικὸν πῦρ), "fueu líquido" (ὑγρόν πῦρ) o "fueu procesáu" (πῦρ σκευαστὸν). En N'[[Reinu d'Aragón\|Aragón]] tres les primeres [[cruzaes]], foi guardáu'l fueu griego en recipientes de cerámica y usáu como proyectiles d'artillería, recibiendo'l nome de "magranas compuestes".<ref>{{Harvnb\|Pryor\|Jeffreys\|2006\|pp=608–609}}</ref><ref name="Forbes83">{{Harvnb\|Forbes\|1959\|p=83}}</ref> == Funcionamientu == El poder de l'arma venía non yá del fechu de qu'amburaba en ~~contactu~~contautu cola agua, sinón de qu'inclusive amburaba debaxo d'ella. Nes batalles navales yera por ello una arma de gran eficacia, causando grandes estroces materiales y personales, y estendiendo, amás, la llerza ente l'enemigu: al mieu a morrer amburando xuníase, amás, la medrana supersticiosa qu'esta arma infundía a munchos soldaos, yá que creíen qu'una llapada que se volvía entá más intensa na agua tenía que ser productu de la bruxería. El motivu pol que se desconoz la so composición ye bien simple: la [[Armada bizantina\|marina bizantina]] de la [[Alta Edá Media]] yera, con muncho, la dueña del [[Mediterraneu oriental]], y na posesión del fueu griego taba una de les claves de la so superioridá, de manera que esta arma considerábase secreta.

Diferencies ente revisiones de «Fueu griego»