La forma musical se nos revela al tiempu y a midida que asocede'l desenvolvimientu de la obra musical: cada intre ye en potencia un momentu del porvenir, una proyecciónproyeición no desconocío. Esti ye'l sentíu del bien bellu títulu d'una obra de [[Henri Dutilleux]] que propón somorguianos nel ''misteriu del intre.'' El teólogu suizu [[Hans Urs von Balthasar|Hans Urs von Balt]]<nowiki/>hasar, pa recordanos la importancia del tiempu, concibe esta metáfora xuiciosamente musical de la condición humana:{{Cita|«Demos confianza al tiempu. El tiempu ye la música; ya'l dominiu del qu'ella surde, ye'l porvenir. Compás tres compás, la sinfonía s'enxendra ella mesma, naciendo milagrosamente d'una reserva de duración inescosable». («Faites donc confiance au temps. Le temps c’est de la música; et le domaine d'où elle émane, c’est l'avenir. Mesure après mesure, la sinfonía s’engendre elle-même, naissant miraculeusement d'una réserve de durée inépuisable»).}}El [[tiempu]] inscribese na direición de la flecha del tiempu conceptualizada por [[Ilya Prigogine|Ilya Prigogine.]]. L'orde que'l compositor pon en llugar constituye un sistema abiertu, basáu tantu na [[proporción]] como na aleatorieda, tanto no racional como no indescribible. La música crea les sos propies regles d'adautación a la evolución.
