Diferencies ente revisiones de «Diadema de Moñes»

Nesti sentíu, na mitoloxía galesa recuéyese'l mitu del calderu de Cerridwen. Ésta yera una bruxa galesa, que tenía un fíu, Morfran, d'aspeutu desagradable al que quería otorgar el don del ''arwen'', la inspiración universal. Pa ello preparó una pócima y ordenó al neñu Gwyon Bach que lo cocinara mientres un añu. La mano d'ésti foi chiscada por trés gotes hirvientes del líquidu máxico, y en llambiéndose la mano adquirió la conocencia plena. Cerridwen, furiosa, escorrió a Gwyon mientres una entamanada cacería na que'l neñu asumió diverses formes. Finalmente Cerridwen dio caza a Gwyon y taramiar, dempués de lo que allugar nel so banduyu mientres nueve meses hasta que dio a lluz a un formosu neñu, el futuru bardu [[Taliesin]].

 

 

Amás del calderu, otru motivu bien común na mitoloxía celta qu'apaez na diadema de Moñes ye'l de los ''páxaros del [[Paraísos celtes|Otru Mundu]]'': dichos animales son de cutiu mensaxeros del Más allá y encarnación de criatures feéricas y apaecen n'ensame d'hestories como la ''Enfermedá de Cú Chuláinn'', na que l'héroe dispara por fuerza a dos cisnes que resultaben ser ''sidhe'' (faes) amarutaes, o los viaxes de [[Brandán|San Brandán]] y [[Mael Dúin]] a les Islles del Paraísu, nuna de les cualos atópense con páxaros que son encarnación d'ánxeles caídoso difuntos recién salíos del Purgatoriu. Nel folclor bretón y nel gallegu recueyen hestories de monxos (Yves, Ero de Armenteira) que, buscando algamar el Paraísu, entren en extasis al contemplar un paxarucu, y permanecen nesi estáu mientres sieglos. La vinculación ente los páxaros y el Más allá ta presente na mitoloxía asturiana, na que les cornejas y los cuervos son mensaxeros de la muerte, y les curuxes (''coruxas'') son aves nes que s'encarnen les bruxes.