Diferencies ente revisiones de «Compañía de Xesús»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Correición de topónimos (cartafueyu) |
m Preferencies llingüístiques |
||
Llinia 77:
[[Matteo Ricci]], xesuita italianu, consiguió ingresar a [[China]] en 1583. A entamos del sieglu XVII tener instaláu yá en Beixín, onde va favorecer l'espardimientu del cristianismu ente la casta intelectual del [[República Popular China|Celeste Imperiu]].
Per otra parte, depués de qu'el [[Imperiu otomanu]] venciera los exércitos húngaros na [[batalla de Mohács]] en 1526, tres la muerte del rei [[Lluis II d'Hungría]], llueu'l reinu estremar en trés partes, una occidental sol control de [[Fernandu I del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu|Fernandu I de Habsburgu]], hermanu de [[Carlos I d'España]], una central sol control del sultán turcu y una oriental que se convirtió nun Estáu semindependiente conocíu como'l [[principáu de Transilvania]] gobernáu pola nobleza húngara. Estos, llueu adoptaron el [[luteranismu]] y el [[calvinismu]] para nun reconocer l'autoridá de los [[Habsburgu]], quien heredaren el tronu húngaru. D'esta manera, los príncipes transilvanos caltuvieron una confesión protestante sólida, floriando asina ésta nel este del reinu. Primeramente, en 1579, unu de los primeros príncipes de Transilvania, el conde [[Esteban I Báthory|Esteban Báthory]] (darréu tamién rei de Polonia), resultó ser gran defensor del catolicismu, pos llevó a los xesuites a la ciudá húngara de [[Kolozsvár]], onde concedió toa clase de privilexos pa ellos y fixo zarrar en prisión a [[Ferenc Dávid]], reformador [[unitarismu|unitariu]]. En 1581 fundó una residencia pa estudiantes xesuites nesta ciudá, tomando
Per otra parte, pa compensar el [[protestantismu]], los Habsburgo, conocíos pol so fondu compromisu con Roma, punxeron en marcha una política recatolizadora enérxica a finales del sieglu XVI, que la so figura principal foi'l xesuita [[Pedro Pázmány]], [[Arzobispos de Esztergom|arzobispu de Esztergom]] (1616 – 1637), quien estudiara en Kolozsvár nel institutu fundáu pol príncipe Esteban Báthory. Les obres lliteraries de Pedro Pázmány, según los sos discursos y prédiques caracterizaes por ellaboraes argumentaciones teolóxiques fungieron de ferramienta pa solidificar les bases católiques nel reinu húngaru.
Llinia 153:
Escontra finales de los años 1950, Teilhard y Murray son cuestionaos por Roma. L'evolucionismu de Teilhard ye vistu como peligrosu; en tantu, la posición favorable de Murray escontra'l [[ecumenismu]] y la llibertá relixosa fai que la [[Santa See]] tamién lo censure. El prepósito xeneral ye obligáu a callar a Teilhard, quien se retira nun esiliu voluntariu a [[Nueva York]], onde muerre en 1955.
El 17 de setiembre de 1961, 26 xesuites fueron espulsaos de [[Cuba]]; la Curia y el Colexu de Belén, el mesmu nel qu'había estudiáu [[Fidel Castro]], allugar a la espera en [[Miami]], mientres na islla quedaron 48 xesuites<ref>{{cita web|url=http://www.cpalsj.org/compania-en-al/antillas/ |título=Antilles |autor=Conferencia de Provinciales Xesuites d'América Llatina |editorial= |fecha=mayu de 2012 |fechaacceso=10 de marzu de 2013}}</ref> La espulsión asocedió pola
Mientres el gobiernu de Janssens desenvolver con
A la fin del mandatu de Janssens s'evidencia una crisis interna, fenómenu compartíu per gran parte de la Ilesia católica de los años 60. En 1965 (Congregación Xeneral 31), asume'l viceprovincial de [[Xapón]], el [[vascu]] [[Pedro Arrupe]], en que'l so xeneralatu dar un xiru na llinia de gobiernu de la Compañía. Ponse gran énfasis nes temes de promoción de la [[xusticia social]] y [[inculturación]] del Evanxeliu. Pero los cambeos nel mundu y na Ilesia son aceleraos y empieza l'amenorgamientu nel númberu d'ingresos a los noviciaos europeos. Miles de sacerdotes católicos abandonen el ministeriu nel periodu posconciliar; la Compañía nun escapó a esti enclín, pos alredor de 8000 xesuites dexen la Orde. Arrupe ye acusáu por sectores tradicionales de ser bien permisivu; otros ver como un profeta de la nueva evanxelización. La siguiente Congregación Xeneral, celebrada diez años más tarde, sofita a Arrupe y proclama la nueva forma d'entender la misión de la SJ: «Fe y xusticia».
Llinia 166:
La Compañía de Xesús camudó a lo llargo de los sieglos. Les sos publicaciones empobinaes al esterior afirmen que'l cambéu foi esternu, en ciertes formes. Dellos detractores (el exjesuita [[Malachi Martin]], l'historiador y políticu español [[Ricardo de la Venada]]) falen d'un relajamiento nel so espíritu, inclusive d'adoptar criterios modernistes. A entamos del sieglu XXI la Compañía inclúi nel so senu distintos identidaes eclesiales, dende'l conservadores, hasta les más progresistes. Un exemplu d'estes últimes posiciones ye la [[teoloxía de la lliberación]] desenvuelta por dellos xesuites, ente otros sacerdotes y relixosos, en [[América Llatina]] mientres los años 1960 y 70.
El fechu de tomar partíu foi dacuando peligrosu pa los xesuites. En 1983, el sacerdote James F. Carney (el padre Guadalupe”), foi asesináu n'[[Hondures]] por militares por cuenta de la so ideoloxía revolucionaria. Seis año más tarde, nel añu 1989 nel marcu de la "Ofensiva Final" de la guerra civil salvadoreña, el xesuita [[Ignacio Ellacuría]] y otros cinco relixosos de la Compañía, morrieron a manos de la
La Compañía de Xesús tien fuertes alderiques internos, signu vistu como fortaleza o debilidá dependiendo de los criterios. Nesta llinia, el 6 de mayu de 2005 fíxose públicu'l [http://www.nationalcatholicreporter.org/update/bn050605.htm retiru de Thomas Reese], S.J., como editor de ''America'', la prestixosa revista xesuita d'[[Estaos Xuníos]]. La [[Congregación pa la Doctrina de la Fe]] pidió a la Compañía la so remoción argumentando que la so llinia editorial ponía en dulda'l maxisteriu de la Ilesia. Y, en marzu de 2007, el mesmu institutu condergó la obra del teólogu salvadoreñu, d'orixe español, [[Jon Sobrín]], unu de los padres de la teoloxía de la lliberación, porque «les sos proposiciones nun tán en conformidá cola doctrina de la Ilesia». «La midida nun puede ser interpretada como una sanción o condena» del teólogu, señaló'l voceru de la [[Santa See]], el sacerdote [[Federico Lombardi]], xesuita como Sobrín. Ente otros famosos xesuites cuestionaos o censuraos nel so momentu pola mesma Ilesia católica, atópense Jacques Dupuis, [[Pierre Teilhard de Chardin]], [[John Courtney Murray]] y (nuna orientación totalmente distinta de los anteriores) l'escritor arxentín [[Leonardo Castellani]], quien foi espulsáu de la Orde polos xesuites mesmos.
Llinia 213:
* ''La Encarnación'': Dios nun ye un ser alloñáu o pasivu, sinón que ta actuando nel corazón de la realidá, nel mundu, equí y agora; eso ye lo que representa la Encarnación de Dios nun ser humanu, Xesús de Nazaret. La espiritualidá d'Ignacio ye activa; ye un discernimiento continuu, una conocencia del Espíritu de Dios actuando nel mundu, en forma d'amor y de serviciu.
* ''El «tantu cuanto»:'' L'home puede utilizar toles coses qu'hai nel mundu ''tanto cuanto'' ayúden-y pa'l so fin, y de la mesma manera estremase d'elles en cuanto torgar.
* ''La indiferencia»'': La necesidá de ser indiferentes a les coses del mundu, nel sentíu de nun condicionar a circunstancies materiales la misión que l'home tien na so vida. Ye una manera d'enfocar los
* ''El «magis»'': Solamente deseyar y escoyer lo que más nos conduz a la fin pal que fuimos creaos. Esti 'más' (''magis'' en [[llatín]]) tratar de realizar la misión de la meyor manera posible, esixendo ''siempres más'', de manera apasionada.
| |||